(Şəmkir) ziyanverən qurd adı. – Qılqurt nəzix’ qurtdu, qoyunun içindo:lur, öldürür
(Zəngilan) sallanmaq. – İlan ağaşda qıllaner
I (Qubadlı) məc. – anlamaz, qanmaz. – Ay qıllı, heş bilirsən nə danışırsan? II (Qazax) məc. varlı, dövlətli
(Çənbərək, Kürdəmir) yabanı bitki adı. – Qıllıcanı uşaxlar yi:r (Kürdəmir); – Qıllıcadan düdüx’ qayırır uşax (Çənbərək)
(Kəlbəcər) xırda dolu. – Böyün genə qılloru yağır
(Oğuz) bax qılovşa. – Qılo:şa axlına gələni danışar
(Tovuz) xəbərçi. – Qılovşa adamnan zəhləm geder
qıloyunu almax: (Basarkeçər, Tovuz) kəsər alətlərinin ağzını qayışa və ya daşa çəkməklə itiləmək. – Oruc, baltanın qıloyunu al (Tovuz)
(Basarkeçər) kəsər alətlərinin ağızını qayışa və ya daşa çəkməklə itiləmək
(Göyçay) məc. acıqlı. – Kişi qıloylu gəlmişdi
(Şəmkir) bax qılovşa. – Qıloyşa adam ara vurar
(Şəmkir) xəbərçilik. – Qıloyşalıx çox pis şeydi, adamı hörmətdən saler
(Xanlar) dəyirmanda şahad vermək üçün ölçü qabı. – Dədə-bavadan bir put üç qıloz şahaddı
I (Cəbrayıl, Yardımlı, Zəngilan) otun toxumlu hissəsi. – Qılpın yapışıf corabıma, qopbur (Cəbrayıl) II (Basarkeçər) xəstəlik (malın dilində)
(Gədəbəy, Gəncə, Qazax, Tovuz) bax qıvız. – Qılvız adama xoşum gəlmir (Tovuz); – O, qılvız adamdı (Gədəbəy)
(Tovuz) bax qılbızdığ ◊ Qılvızdığ eləməx’ – xəbərçilik etmək. – Qılvızdığ eləmə, oğul, düzdüx’ hər şeyi axırda yenir
(Cəbrayıl) xəbərçi. – Qılyazdı xəbərnən çıxıf gəlif atıla-atıla
(Çənbərək) bax qamqalax II. – Odunun qımbalağını bir yerə yığın
(Cəbrayıl, Şərur) tərpənmək, hərəkət etmək. – Heç bi qımcanır ki, sözümü de:m (Şərur)
(Gədəbəy, Hamamlı, Qazax, Şəmkir, Tovuz) atmaq. – Ağajı harya qımcırradın? (Qazax); – Hara qımcırradın o çuvuğu? (Gədəbəy); – Qolunnan tutuv elə qımcı
(Meğri) bax qımcanmax. – Dövrüşün qatırı əvəl ifdirada hələ qımçımmer
(Qazax) atmaq
(Çənbərək) yabanı bitki adı. – Bir qucaq qımı yığmışdı Alı
(Xanlar) 1. qıvraq. – Gör Nuru nejə də qımığı oğlandı! 2. səliqəli, xoşagələn. – Bajoğlu, bu qımığı ayaqqabını sa: kim tikif?
(Ağcabədi) bax qımığı. – İsə mə:llim qımıx geyinif
I (Cəbrayıl) tərpənmək, hərəkət etmək. – Heş yerinnən qımıldammır, elə bil onu çağırmıllar II (Qazax) parıldamaq
I (Cəbrayıl) tərpənmək, hərəkət etmək. – Qımıl görəx’ neyniyəssən II (Borçalı, Cəbrayıl, Çənbərək, Meğri, Zəngilan) qaçmaq
(Cəbrayıl) hirs, hikkə
(Füzuli) bax qımılmax. – Dünən Həsən gördü ki, onu əzişdirəjəm, əlüsdü qımıtdı
(Qax) bax qimil
I (Şərur) mürəkkəb. – Qaba qımız tök II (Ağdam) turş. – Bu çörəx’ laf qımızdı
(Sabirabad) bax qımqımmax. – Sən nə çox qımızdanırsan?
(Şuşa, Tovuz) uyuşmaq. – Südə yenijə çalası töx’müşəm, hələ heç qımızmıyıf da (Tovuz)
(Tabasaran) bax qimqar. – Qımqal çux xırdədü
(Şəmkir) zümzümə. – Ağız, genə nə qımqımıya qurşanıfsan, duruf işini tutsana!
(Basarkeçər, Qazax, Şəmkir) bax qımqıma. – Yolnan qımqımı çala-çala gedirdi (Basarkeçər); – Məşədi dodağının altında qımqımı çaler (Qazax)
(Meğri) tərpənmək
(Zəngibasar) nişan almaq
(Qazax) qıymaq. – Ə:, gözüηü maηa sarı niyə qımersaη?; – Günü-zadı nə başa tüşər, a munun canı ölsün, gözünü qımmağına bax!
(Gədəbəy) bax qımbalax. – Qımpalaxları yəti piçi qızdır görəx’
(Zəngəzur) qaldırmaq. – Mən dolı çovalı qımzıya billəm
I (Cəbrayıl) bax qımqımmax. – Qımzamdım, durə:lmədim II (Çənbərək) utanmaq, çəkinmək. – Gəlin heş kəsdən qımzammır
(Tovuz) uyuşmaq (südə aiddir). – Südü yenicə çalmışam, hələ heç qımzımmıyıf da
I (Qax, Şəki, Zaqatala) lobyanın, fındığın yaşıl üst qabığı. – Sən lovyanın qının təmizdə, mən də hindi gəlirəm (Zaqatala); – Lövyəni dənəliyif qınını
qınağ eləmax: (Şəki, Yardımlı) danlamaq, məzəmmət etmək. – Qınağ eli:llərdi ki, baramanı yaxşı işdəməmisən (Şəki)
(Borçalı) istehzalı. – Qınamısıx de:rdilər, yə:ni əysix’ söz de:rdilər
(Şamaxı) naz, qəmzə. – Kiprigin ox kimidi, qaşın qılınc. Bu nə işvədir edirsən, bu nə qınc? ◊ Qınc atmax (Hamamlı)
(Çənbərək) xırda-xırda. – Əti çox qınca-qınca doğrama, bir az iri doğra
I (Bakı) gərnəşmək. – Adam adam olan yerdə qıncammaz; – Nə qıncanırsan belə? II (Bakı, Şamaxı) məc. naz etmək
I (Şuşa) bax qıncammağ I II (Basarkeçər) bax qıncammağ II