(Bakı) yabanı bitki adı
(Balakən) keçə parçası
I (Ucar) qısaboylu II (Ağdaş) büzülmüş, yığılmış ◊ Qırtım olmax – büzülmək, yığılmaq. – Bu dəri qırtımdı; – Gün dəymiş dəri kimi nə qırtım olmusan? II
(İmişli) ot, yaz otu. – Qırtış de:- rix’ yazda pitən ota
(Hamamlı) bax qırravaz. – Qırtıvoz Əli bö:ün yaxşı ge:nif gəzir
(Laçın) əyrilmiş ipi hamarlayan alət. – Qırtız dəmirdən olur
qırtin vurmağ: (Yardımlı) sakit olmaq, sakitləşmək. – Uşağ ağladıağladı, qırtin vurdi, yatdi
(Kürdəmir) qabarıq səthli (parça). – Mənim qırtqırt parçadan donum var
I (Meğri) olduğu kimi qalmaq, inkişaf etməmək. – Arpa zəmilərinin hamısı qırtıp II (Cəbrayıl) oturmaq III (Qazax) udmaq
(Cəbrayıl) odun qırıntısı. – Ojağı əzəl qırtmıxnan yandırırıx
(Ağcabədi) ayran Qırt vurmax (Tərtər) – çəkidə aldatmaq, əskik çəkmək. – Bü:nnəri o mənnən üş kilo buğda qırt vurdu
(Cəlilabad, Yardımlı) yeyin, sürətlə. – Məni məcvur eley ki, qırvağ yereyim (Cəlilabad) Qır vermək (Yevlax, Gəncə, Şamaxı) – naz etmək
(Gəncə) qənaət etmək. – Beşçə manıt qısdırıf saxlamışam, onu da saηa verdim
(Mingəçevir) qənaət etmək
(Başkeçid, Borçalı, Xanlar, Qazax, Şəmkir, Tovuz) qorxmaq. – Bir yerə gedirdim, elə qısqandım ki (Başkeçid); – Elə şeylərdən mən qısqane:ram (Qazax);
(Bakı, Kürdəmir, Salyan) hədəqorxu, qorxu. – Mən qısqıdan qorxan adam döğürəm (Bakı) ◊ Qısqı basmağ (Bakı) – hədələmək
(Xanlar, Şəmkir) quraqlıq. – Qısqoy olanda əkinimiz yanırdı (Şəmkir)
(Naxçıvan, Şərur) qısaboylu
(Culfa) ovucun içi
(Mingəçevir) tezyetişən qovun növü adı
(Yardımlı) dişləmək. – Almadan bi az qışdə uşəğə də ver
(Şəki) zoğ. – Ağaşdan qışqa qopardıf, atı çafdı getdi
(Dərbənd, Tabasaran) banlamaq. – Xuruz qışqırədü (Tabasaran); – Xoriz qışqırandə kitədü (Dərbənd)
(Çənbərək) xəsis. – Ayvaz qıtıcı adamdı
(Meğri) bax qırtdamağ II. – Qəndi də qıteyəm, çayı da qıteyəm
(Ağdam, Gədəbəy) tikə, qırıq. – Birjə qıtmıx da vermədi uşağa əlindəkinnən (Gədəbəy)
(Şəki) bax qitmir. – Seyid qıtmır adamdı, qəpəyi çıxsa, canı çıxar
qətnəsibliy eləməx’: (Şəki) qənaət etmək. – Rasim qıtnəsibliy eli:r
(Çənbərək) təkrar soruşmaq. – Qoja qarılar həmməşə bir söz eşiccəyinə qıvırdıllar
(Əzizbəyov) xəbərçi
I (Qusar) zirək II (Bərdə) xırda, balaca kiçik. – Qıvrax qənd adamın ağzında yaxşı hərrənir; – Qəndi qıvrax doğra
(Çənbərək) qurcalanmaq. – Yerində nə çox qıvrıxırsan, yuxuye:tmirsən
I (Basarkeçər) gəlin gedən qıza verilən hədiyyə. – Toyda qıza qıvrım yığıllar II (Çənbərək) naxış. – Kömbənin üzünə qıvrım cəx’dim
(Çənbərək) naxışlamaq. – Çörəyi qıvrımlıyıf qutardım
(Çənbərək) naxışlı. – Qıvrımlı gərdəx’
I (Çənbərək, Qarakilsə, Zəngilan) zirvə. – Dağın qıyınnan aşan dağkeçisini görən kimi Hüseynəlinin tüfəngi açıldı (Zəngilan); – Dünən Qızıl qayanın qı
(Göyçay) bax qiy Qıya çəkməx’ (Göyçay) – qışqırmaq, bərkdən çağırmaq
(Ağdaş, Kürdəmir) qışqırmaq. – Uşax birdən qıyxırdı (Ağdaş)
I (Ağdam, Ağdaş, Ağstafa, Xanlar, Mingəçevir) bax qıy I II (Zaqatala) düz. – A bala, həbələ qıyı gitsənə!
(Böyük Qarakilsə, Yardımlı) əliaçıq
(İmişli, Şərur, Yardımlı) xəsis. – O, qıyımsız adamdı (İmişli)
(Qax, Zaqatala) xəmir xörəyi adı
(Tovuz) alın. – Sapanı elə tuşduyuv atdım ki, düz gediv atın qıyqılısınnan alışdı
(Ağdam) ətəyi qaytan ilə tikilmiş (paltar). – Mənim köynəyim qıylıdı
(Başkeçid, Borçalı, Qazax) üçkünc və ya dördkünc baş yaylığı. – Qıymaçeyi ver, başımı bağle:m (Borçalı)
(Tərtər) çox qiymətli. – Burda elə gəvələr var kin, qıymatsız gəvələrdi
(Daşkəsən, Gəncə, İsmayıllı, Qazax, Qarakilsə, Mingəçevir, Şuşa) bax qeyməz. – Qıymazın malını özgə yeyər (Daşkəsən); – Sən qıymaz adamsan! (İsmayıllı
(Cəlilabad, Göyçay, Sabirabad, Salyan) dırnaq (mal-qarada). – Biz malqaranınkına qıynağ diyərig (Sabirabad)
(Çənbərək, Salyan) bax qaypımmağ. – Təzə gəlin heş qaynanasınnan qıypammadı (Çənbərək)
(Qazax) bax qaypımmağ. – Gəlin qıypıler bizdən