I (Şəmkir) demək, söyləmək. – Keşmiş sözdü, heş çağırmamışam II (Dərbənd, Qax, Şəki, Zaqatala) banlamaq
(Culfa) pambığın alağını vurmaq
(Salyan) qədər. – Əgər durub yığson, bağda iki yeşik çağlı üzüm var
(Balakən, Gədəbəy, Kürdəmir, Qazax, Qax, Zaqatala) 1. yerə basdırılmış dirəklərə köndələn ağaclar vurmaqla düzəldilən hasar (Zaqatala, Balakən, Kürdəm
(Borçalı) çoxdanışan. – Çoxdanışan adama çaxçaver de:llər
(Çənbərək) sahmana salmaq, hazırlamaq. – Mahmıt pə:ni çaxçillədi hamıdan qavax
(Bakı, İsmayıllı, Şamaxı) bax carcur I. – Uzaq yerə gedəndə arvatdar çaxçur giyillər (Bakı); – Palçıxdı, çaxçurumu gəti giyim (Şamaxı)
(Lənkəran) çərpələng. – Uşaxlar bayram güni çoxli çaxfərəng buraxmışdılar
(Quba) armud növü. – Dünən üç girvənkə çaxma aldım
(Kəlbəcər) qapaq. – Damın bajasına taxtadan çaxmax salırıx
I (Meğri) çox göy (gözə aiddir). – Qırışmalın gözləri niyə belə bəs çaxmırdı? II (Meğri) iri qaratikan
(Göyçay, Ucar) gölməçə
(Gəncə, Xanlar) aravuran, araqarışdıran. – Adamların arasın vırana de:rix’ çaxnaxçı (Xanlar)
(Gədəbəy, Gəncə, Xanlar) daşlı-kəsəkli, qeyri-məhsuldar yer. – Çinarın kökü çaxraxdadı (Gəncə); – Çaxraxdan yaxşı qartof çıxmer (Gədəbəy)
(Qazax) xəbərçi, araqarışdıran. – Mənnən çaxraçı adam olmaz
(Balakən) doğar qoyun. – İskəndərin beş baş çaxusu var
çak iləmağ: (Dərbənd) əzmək, xarab etmək. – Hayvanı çak iləyib gətimisən
(Zaqatala) qoç. – Çox döyül ki, beş çakum var
(Qəbələ, Oğuz) kiçik qotman ◊ Çaqqala vurmax – qotmanlamaq, qotman halında yığmaq. – Nəsir çaldığı otu çaqqala vurdu
(Culfa, Qarakilsə, Naxçıvan, Ordubad, Şərur, Zəngilan) kal, yetişməmiş (meyvə). – Ərix’ hələ çaqqaladı, dəymi:f (Zəngilan); – Əriyi çaqqala yemə, qızd
(Ağdaş) cır armud. – Çaqqalarmıdı çox qalan armıddı
(Ağcabədi) çubuqları bir neçə dəfə kəsilmiş hər hansı bir ağacın toppuzlaşmış baş hissəsi. – Çaqqalbaşını ojaxda, puşda yandırırıx
(Xanlar) uşaqların çeyil (b a x II) otundan barmaqları arasına keçirib toxuduqları kiçik oyuncaq, çarıq
(İmişli) uşaq oyunu adı. – Oxərtə çaqqalsürütməsi oyneyib, əyağa dura bilmir
(Cəbrayıl) pambıq qərzəyi. – Uşaxlar pambux yığanda çoxun çaqqanada qoyur
I (Kürdəmir, Salyan) bax çaqqana. – Çaqqanağları təndirə at, çörək yapacam (Kürdəmir) II (Salyan) balıqqulağı
I (Meğri, Ordubad) cib bıçağı. – Çaqqı polatdan olar (Ordubad); – Şəhərdən mq: bir çaqqı alarsan (Meğri) II (Cəbrayıl) soyuq
(Qazax) qoyunların yununa yapışıb qurumuş qığ ◊ Çaqqıldax bağlamax – qoyunların yununa qığ yapışıb qurumaq
(Salyan) yola getməmək. – Müdür düz bir aydı mənnən çaqqışır
(Cəlilabad) yumurta döyüşdürmək. – Yumırtda qoymırduğ, dəyişirdüy, çaqqışırduğ
(Dərbənd) 1. b a x çaqqı I. – Çaqqu balaca ulutdu 2. qatlanmayan bıçaq. – Bir çaqqum var, heç kəsmiyədi
(Xanlar, Qax, Qazax) dağ döşü, yamac. – O dağın bəri döşünə çal de:rix’ (Xanlar); – Büyün Əjdər qoyunu oxarıdakı çalda otarerdı (Qazax)
I (Kürdəmir, Şəki) lək, çəltik ləki. – Çalaları süynən dolduruf üsdünnən çəltiyi saçiylər; – Çalaları donquz dağıtdı (Şəki); – Bı çala suvarılmamış qa
(Zəngilan) uşaq oyunu adı. – Gəlin çalağançardağı oynuyax
(Naxçıvan, Ordubad) mətbəxdə su saxlamaq üçün quyuya oxşar yer. – Çalasərin suyuni təzələ (Ordubad)
I (Ağcabədi, Ağdam, Borçalı, Böyük Qarakilsə, Çənbərək, Daşkəsən, Füzuli, Gədəbəy, Goranboy, Xanlar, Kəlbəcər, Qax, Qarakilsə, Qazax, Tovuz, Salyan, Ş
(Şəki) bax çalası I. – Fatmiyə dinə bi dıqıdı çalatı versin
(Ordubad) azacıq böyümüş, yetişməmiş yemiş
(Şərur) vəl
(Gədəbəy) palçıq. – Pu sa:t dağe:tməyin ləzəti yoxdu, çalçamırdı yeryurt
(Gədəbəy) dolaşıq, qarışıq. – Onda yaman çalçıdardı işdər
(Gədəbəy) üyütdürmək. – Gediη nən bir az dən çaldırıηnan
(Lerik) maya
(Meğri) xəbərçi, sözgəzdirən. – Xanlar çux çalgeçir adamdı
I (Balakən, Basarkeçər, Cəbrayıl, Gədəbəy, Yardımlı, Goranboy, İmişli, Qazax, Oğuz, Şəki, Şuşa, Tovuz, Ucar) bax çalqi
(Cəbrayıl, Gədəbəy, Şəki, Şuşa) çalğı ilə süpürmək, təmizləmək. – Eşiyi çalğılıyıf palazı salıf otu:rux (Şəki); – Tez oluηnan buraları çalğılaηnan, a
I (Cəbrayıl, Zəngilan) bax çalqi. – Çalğunu gəti, bıraları çal, təmizdə (Zəngilan); – Təbriz qarı çalğuynan süpürdü (Cəbrayıl) II (Dərbənd) bax çalqu
(Bərdə, Gəncə, Xanlar) xəbərçi, araqarışdıran. – Çalxaçı adamnan mə:m zəhləm gedir (Gəncə)
(Böyük Qarakilsə, Xanlar) ovduq
(Laçın, Meğri, Naxçıvan) tuluq. – Çalxarı təmiz saxla (Laçın); – Yəxşi çalxar dübir dəisinnən, dana dərisinnən uley (Meğri)