I (Cəlilabad) gödəkboylu. – Deyüğ biz balacə adama cəbə II (Təbriz) xurcun. – Qüdrət cəbəni dalına alıp yola düzəldi
(Göyçay) bax cabın. – Cəbin pilə kimi olur
(Yardımlı) əfəl, aciz. – Yaxçı dili var, amba cəcdi
(Başkeçid) ağartı növü
(Ağbaba, Xanlar) bax cədəz Cədəl qoz (Basarkeçər, Qazax) – qabığı bərk qoz. – Qoz iki cür olur: kətən qoz, cədəl qoz; kətən qozun qabığı yuxo:lur, cəd
(Ağbaba) araqarışdıran, aravuran
(Kəlbəcər) bax çəvkən. – Cəfganı qojalar ge:irdi
(Ordubad) mala. – Haxverdi xərmən döyüf sovurur, ambara verir, su suvarır, cəğ vurur
(Naxçıvan) ağız <süd>
(Yardımlı) mübahisə. – Bilmey, amba elə cəhəl eley
I (Şərur) bax cejəx’. – Cəjəyi mal-qara yeyir, yandırmax da olar II (Xocalı) yonqar
(Gəncə) zəif. – Cəfər çox çəjix’di
I (Hamamlı, Qazax, Tovuz) bax cala. – Kürün qırağındakı meşiyə biz cələ de:rix’ (Qazax); – Quzuları cələ: burax, otdasın (Tovuz) II (Cəbrayıl, Daşkəsə
(Basarkeçər, Əli Bayramlı, İmişli, Kürdəmir, Zaqatala) arıq, zəif. – Yazığ yap <lap> cələb adamdi (Əli Bayramlı); – Bu nə cələb uşaxdı?!
(Bərdə, Daşkəsən, Gədəbəy, Gəncə, Goranboy, Xanlar, Kəlbəcər, Mingəçevir, Oğuz, Şəmkir, Tovuz, Yevlax) bax cələb
(Qazax) dəstə-dəstə, sürü-sürü. – Malları cələf-cələf eliyiv aparellar
(Gəncə) 1. arıqlıq 2. zəiflik. – Şükürün cələfliyinə baxma, çox cəld adamdı
(Meğri) hiyləgər. – Cələkəsən adamın cama:t içində hürməti ulmaz
(Qazax) hiyləgərlik. – Düz dolan, cələkəsənniy eləmə, heş kəsin də səndə işi olmasın
(Qazax) tənbəl
(Balakən) istəmək. – Hajı kişi arvadını çux cə:ləmişdi
(Sabirabad) tək, yalqız
(Sabirabad) ev-eşiksiz. – Əlipənah cəlidə bi adamdi
(Cəbrayıl) bitişik, calaşıq. – Əvlərimiz cəlkəşix’di
(Cəbrayıl, İmişli, Ordubad) yaba ilə bir dəfə götürülə bilən ot topası. – Mən cəmələrin qurumasını yoxladım (Ordubad); – Qüdrət cəmələri bir-birinin ü
(Lerik) yaylıq
(Goranboy) bax camax. – Cəməx’ göllərdo:lar, axar sularda olmaz
(Zəngilan) qışın son ayı. – Qişdən bi ay qalmış cəlmə giriy
(Cəbrayıl) bataqlıq bitkisi. – Gedək cə:n bişməyə
(Tərtər) bax cəngləşməg. – Səfərnən sözümüz düz gəlmədi, cəncəşdix’
I (Borçalı) qəlsəmə. – Balığın cənəyi var II (Çənbərək, Şahbuz) cəmdək. – Çalağan murdar olan comuşun cə:nəsinə yığılıf (Çənbərək); – Canavar yə:n qoy
(Bakı) ləyaqətsiz. – Mən sə:nçün cənə-cünə adam dögürəm
(Dərbənd) dəhliz. – Cənəh iki utağın arasında uladı
(Biləsuvar) höcətləşmək
(Qazax) astadan hürmək. – Muradın itdəri savaxdan cənsiyer
I (İmişli) dəstə, sürü. – Bir cər qoyun var II (Qax) iməcilik. – Bu gün yolların təmizlənməsinə cər olacax
(Mingəçevir) tamamilə
I (Ordubad) bax carcı. – Cərci evin üsdünə tökülən tozu yaxşı saxli:r II (Qax, Şəki, Zaqatala) lobya və xiyar bitkisinin yanına basdırılan uzun ağac
(Cəbrayıl) cütçü
(Şamaxı) kotana və ya arabaya qoşulan birinci cüt kəl və ya öküz. – Kəllər cəkmədi, cərgə gətirməyə adam yolladım
(Bakı) qadın baş bəzəyi. – Cərgəgül qızıldan olur, minadan olur, arvadlar başdarına qoyullar
(Ağdam, Gəncə, Şamaxı) əlavə bir cüt kəl və ya öküz qoşmaq. – Ağır arabıya artıx kəl cərgo:lamax lazımdı (Ağdaş)
(Ağdaş) əlavə cüt kəli, öküzü kotana, arabaya qoşmaq üçün kəndir və ya zəncir. – Cərgo:lığ əsasən zəncirdən olar
(Xanlar) bax cərgə. – İlaf qavaxkı cərgoy öküzüdü
(Gəncə) bax cərgə. – Cərgo: qoşmasaydım, araba çıxmazdı; – Aşdığ, o birisi kəlləri cərgo: elədix’
(Naxçıvan) yun adyal
(Qax) yundan toxunmuş ayaqqabı
(Masallı) bax carov. – Bir cəro: qoyun kəsmişüg
(Cəbrayıl) bax cəzərə
(Kürdəmir) yarıq, çatlaq. – Barı hörəndə çalışırığ ki, cəsbar tüşməsin