(Zaqatala) göy soğan. – Şorbaya cecə töksən, pis olmaz
(Qazax) yabanı bitki adı. – Cecəx’dən çay qoyarıx
(Kürdəmir) bax cejix’
(Borçalı) arıq
( Ağdam) dəni təmizlənmiş qarğıdalı qıçası
(Gəncə) paça. – Dünən gedəndə buzun üsdə sürüşdüm, əyağımın biri sağa getdi, biri sola, cejiyim ayrıla qaldı
(Ucar) dalaşqan
(Cəbrayıl) hanada arğac keçirilən qalın ip
(Quba) mərz. – Bizim cespərin yanında bir qaranquş ülüb
(Şəki) özbaşına. – Donuzun balaları heylə ceşdə hərrənir
(Şahbuz) tayfa, nəsil
ceybir olmax: (Xanlar) əlbir olmaq. – Muradnan Əli ceybir oluflar
(Qazax, Gədəbəy) mitil. – Ceydamın pütüncə təzələdim yorğanın (Gədəbəy)
(Meğri) cəhəng. – Ağzıyın ceyix’lərində xal var
(İmişli) uzaqlaşmaq. – Nəyşə <nə üçün> bı cama:tdan ceylənirsən
ceymax atmax: (Oğuz) kök, rişə atmaq. – Suyu kəsənnən soηra çəltix’ ceymağ atır, göyərir
(Qazax) bax cavzalı. – Yazığın oğlu cevzaldı
I (Cəlilabad) gödəkboylu. – Deyüğ biz balacə adama cəbə II (Təbriz) xurcun. – Qüdrət cəbəni dalına alıp yola düzəldi
(Göyçay) bax cabın. – Cəbin pilə kimi olur
(Yardımlı) əfəl, aciz. – Yaxçı dili var, amba cəcdi
(Başkeçid) ağartı növü
(Ağbaba, Xanlar) bax cədəz Cədəl qoz (Basarkeçər, Qazax) – qabığı bərk qoz. – Qoz iki cür olur: kətən qoz, cədəl qoz; kətən qozun qabığı yuxo:lur, cəd
(Ağbaba) araqarışdıran, aravuran
(Kəlbəcər) bax çəvkən. – Cəfganı qojalar ge:irdi
(Ordubad) mala. – Haxverdi xərmən döyüf sovurur, ambara verir, su suvarır, cəğ vurur
(Naxçıvan) ağız <süd>
(Yardımlı) mübahisə. – Bilmey, amba elə cəhəl eley
I (Şərur) bax cejəx’. – Cəjəyi mal-qara yeyir, yandırmax da olar II (Xocalı) yonqar
(Gəncə) zəif. – Cəfər çox çəjix’di
I (Hamamlı, Qazax, Tovuz) bax cala. – Kürün qırağındakı meşiyə biz cələ de:rix’ (Qazax); – Quzuları cələ: burax, otdasın (Tovuz) II (Cəbrayıl, Daşkəsə
(Basarkeçər, Əli Bayramlı, İmişli, Kürdəmir, Zaqatala) arıq, zəif. – Yazığ yap <lap> cələb adamdi (Əli Bayramlı); – Bu nə cələb uşaxdı?!
(Bərdə, Daşkəsən, Gədəbəy, Gəncə, Goranboy, Xanlar, Kəlbəcər, Mingəçevir, Oğuz, Şəmkir, Tovuz, Yevlax) bax cələb
(Qazax) dəstə-dəstə, sürü-sürü. – Malları cələf-cələf eliyiv aparellar
(Gəncə) 1. arıqlıq 2. zəiflik. – Şükürün cələfliyinə baxma, çox cəld adamdı
(Meğri) hiyləgər. – Cələkəsən adamın cama:t içində hürməti ulmaz
(Qazax) hiyləgərlik. – Düz dolan, cələkəsənniy eləmə, heş kəsin də səndə işi olmasın
(Qazax) tənbəl
(Balakən) istəmək. – Hajı kişi arvadını çux cə:ləmişdi
(Sabirabad) tək, yalqız
(Sabirabad) ev-eşiksiz. – Əlipənah cəlidə bi adamdi
(Cəbrayıl) bitişik, calaşıq. – Əvlərimiz cəlkəşix’di
(Cəbrayıl, İmişli, Ordubad) yaba ilə bir dəfə götürülə bilən ot topası. – Mən cəmələrin qurumasını yoxladım (Ordubad); – Qüdrət cəmələri bir-birinin ü
(Lerik) yaylıq
(Goranboy) bax camax. – Cəməx’ göllərdo:lar, axar sularda olmaz
(Zəngilan) qışın son ayı. – Qişdən bi ay qalmış cəlmə giriy
(Cəbrayıl) bataqlıq bitkisi. – Gedək cə:n bişməyə
(Tərtər) bax cəngləşməg. – Səfərnən sözümüz düz gəlmədi, cəncəşdix’
I (Borçalı) qəlsəmə. – Balığın cənəyi var II (Çənbərək, Şahbuz) cəmdək. – Çalağan murdar olan comuşun cə:nəsinə yığılıf (Çənbərək); – Canavar yə:n qoy
(Bakı) ləyaqətsiz. – Mən sə:nçün cənə-cünə adam dögürəm
(Dərbənd) dəhliz. – Cənəh iki utağın arasında uladı