(Biləsuvar, Masallı) künc. – Öyün cüngündə nə oturmusan? (Masallı)
(İmişli, Salyan) çayın alçaq çökək sahili. – Cü:rdə bi turac var (İmişli); – Öyimiz cü:rə yoxundu (Salyan)
(Qax, Zaqatala) qovurmaq. – Habı qarğıdəlini horda cürcələ
(Qax) qurcalanmaq, narahat yatmaq. – Men səbəhin üzünə qədər cürcələndim
(Cəbrayıl, İmişli) yundan toxunmuş yapıncıya oxşar kişi geyimi. – Çobannarın cürcənələri olardı (İmişli); – Cobannarı yağışdan, qardan saxlıyan elə cü
(Biləsuvar, Kürdəmir, Şamaxı) bax cürcənə. – Qabaqqı çovannar üsdünə cürcənək salırdı (Biləsuvar)
(Qax) az qurumuş “meyvə”
(Şahbuz) bax cürcənə. – Cürcünəx’ çobanın çiyninə saldığı keçəyə deyillər
(Ağdam, Basarkeçər, Qazax, Şəmkir, Zaqatala) kiçik saz. – Zərniyar xanımın sədəfli, qızıl suyuna çəkilmiş bir cürəsi vardı (Ağdam); – Cürəni təzə öyrə
(Kəlbəcər) cürbəcür. – Nəvlim <nə bilim>, cürə-cürə kətdər
(Kürdəmir) bax cirəfə
(Gəncə) uzunboylu. – Mən cürəfli adam görmüşəm, ta: bu yekəlikdə yox’
(Yardımlı) savaşmaq
(Yevlax) bic
I (Karvansaray) bax cirəfə. – Səfər kişi çox cürəpə adamdı II (Laçın, Ucar) çölördəyi. – Cürəpə göldə üzür (Laçın); – Cürəpə ördəkdən yarım qədər kiçi
cürimbil olməy: (Cəlilabad) bax curumbul olmağ. – Yağış çox yağdı, cürimbil olmişəm
(Xaçmax, Quba) itiləmək (mişarı)
(Qazax) qısaboylu
(Naxçıvan) xırda (meyvə)
I (Çənbərək) bax cırım. – Buddan bir cürüm kəsdim II (Yardımlı) əzab-əziyyət. – Əlinin cürümü sənin üsdündədi
(Ucar) bükmək. – Yağlı yuxaları cü:rümlüyürük, içinə qohut qoyurux, təndirdə pişiririk, olur şorkökə
cürünbül olmağ: (Yardımlı) islanmaq. – Yağış yağıb, usdim cürünbül olub
(Meğri) mədə. – Suzumnan cüşüləm od tutup yanır
cüt yətirməx’: (Qazax) ekiz doğmaq. – Hasanın inəyi cüt yətirif
(Gəncə) şumlamaq. – Gedirəm yeri cütdəməyə
(Bərdə) uşaq oyunu adı
(Bakı) bax çütqabağı
(Ordubad) bir yerdə olan dörd ulduzun adı. – Dörd ulduz bir yerdə olur ki, biz ona cütqov deyirıx
(Bərdə) ikiyarpaqlı olan vaxt pambıq koluna verilən ad
(Kürdəmir) xəbərçi. – Bırda cüvə adam gözüvə dəyməz
(Kürdəmir) xəbərçilik
cüvər eləməg: (Xaçmaz) təmizləmək (arxı)
(Oğuz) qərzəksiz. – Burda cıbrıx fındığ işdənir, Qumlaxda cüy di:llər
(Naxçıvan, Sabirabad, Şərur) bax civar. – Cüyür söyüdə oxşar ağacdı, onnan səbəb toxuyullar (Naxçıvan)
(Füzuli, Kürdəmir) nişan, işarə
(Füzuli, Kürdəmir) nişan qoymaq, nişan vurmaq. – Zahra yemişi üsdən çabarrardı, irəngi saralardı, qızarardı (Füzuli)
(Şəki) bax çaxçax. – Usta büyün çaçcağı qəyirdi
(Gədəbəy) çeçəmək. – Çaçımax məni tutuf
(Balakən) ayıdöşəyi
(Çənbərək) çalışmaq, əlləşmək. – Qızyetər gənə çafcalıyır kın, tütünü tez əhsin
I (İsmayıllı) əzik (meyvə). – Çağ almaları bana çıxarmo:n II (Xanlar) barmaqdakı buğumların arası. – Üyün arası çağ addaney
(Ağdaş, Basarkeçər, İsmayıllı, Şəki) uşaq. – Ay çağa, dur bir az odun doğra (Ağdaş); – Sona hələ çağadı, ərə gedən vaxdı döyül (Basarkeçər)
(Ağdam, Borçalı, Çənbərək, Qazax, Ordubad, İrəvan, Zəngibasar, Zəngilan) bax çaqqala. – O çağalanı niyə ye:rsən (Qazax); – Çağala zərəlli şeydi, qızdı
(Ağcabədi) çəyirdək
(Ağcabədi) çəyirdəkləmək. – Alça bir azdan sonra çağalaxlıyajax
(Ağdam) ağacda xırda meyvələr əmələ gəlmək. – Meyvəyə balaca vaxdı de:rix’ çağalıyıf
(Balakən, Zaqatala) musiqi aləti
(Qazax, Tərtər) 1. kuryer. – Belə də göndərellər onu kin, get filankəsi çağer, ona çağırıççı deyəllər (Qazax) 2
(Salyan) toy və ya yas günü. – Qoyunnar çağırığ güni kəsilərdi
(Yardımlı) (mahnı) oxumaq. – İş tökülüb qalıb, sən mahnı çağıreysən