(İmişli) cilovun atın başına keçirilən hissəsi
(Basarkeçər, Borçalı, Qazax, Mingəçevir, Ucar, Tərtər) zökəm. – So:x də:if kəlləmanqo olmuşam (Ucar); – At da, adam da kəlləmanqo ola bilər (Tərtər)
kəllpəsdix’ eləməx’: (Şuşa) zəhmət çəkmək, çalışmaq, əlləşmək. – Hərdən axşamacan kəlləpəsdiy eliyirəm, əvə gələndə də arvad zəhləmi tökür
(Ordubad) çərməki, gönü döyüb düzəltmək üçün bürüncdən hazırlanmış alət. – Kəlməçini dükana apar
(Lerik) qarımış qız
(Gəncə) giləoxşar sarı torpaq. – Bu kərpişdər kəlpirə oxşuyur; – Burda nə çox kəlpir var
(Bakı, Basarkeçər, Gədəbəy, Xaçmaz, Şamaxı, Şəmkir) 1. iri, qüvvətli (Basarkeçər). – Qalxozda yaxşı kəltə öküzdər var 2
(Basarkeçər, Qazax, Şəmkir, Tərtər) kəsək. – Kəltənnən iti vurdum (Qazax); – Kəltən daş kimiydi (Şəmkir)
(Cəlilabad) qışın birinci ayı. – Ataram səni, kəlvəcdə qarnan gələrsən
I (Şamaxı, Zaqatala) heyvanlarda olan xəstəlik. – Bu il mal-qaraya kəm düşdü (Zaqatala); – Bu atda kəm var, muni alıb satan olmaz (Şamaxı) II (Ordubad
(Ordubad) barama növü. – Kəmbərbəsdə barama:n yaxşı ipəyi olur
(Qazax) ağıldankəm. – Ağlı yoxdu, kəmçatdı
(Bakı, Kürdəmir) mala (alət). – Kəmçəni vər, öyü suvıyım (Kürdəmir)
(Kürdəmir) mala
(İsmayıllı) kiçik sahə. – Bu kəmçənəyin də otun biz biçəciyik
(Şəmkir, Tovuz, Zaqatala) yarımçıq, əskik. – Yerin başında birəz kəmçix’ qalıf, sərin tüşəndə onu çəkin; – Yorğanın dannajıx kəmçiyi qalıf, gəl onu sı
(Quba) sünbül dəstəsi. – Kəməni quyun yidi
kəmənə bağlamax: (Cəbrayıl) dağdan daş yumalamaq
(Ordubad) bax kəmbərbəsdə
(Meğri) kəmər şəklində duman. – Kahanın başı üsdə kəmərə duman durup
I (İmişli) kətmən. – Mə:n kəmkəm sınıb, düzəltdirəm gərək; – Ay ussa, mə: bi yaxşı kəmkə düzəlt II (Salyan) mala, suvaq çəkmək üçün alət
(İmişli) kətmənləmək. – Tağın arasın kəmkəleyün
(Şamaxı) xəlbirləmək. – Xırmançılar buğdanı kəmləyənnən sora bölüşdülər
(Qazax) öskürüb boğazını arıtmaq, təmizləmək. – A Mansır, nə çox kəmlənersəη, nə qalıf boğazıηda?
(Çənbərək, Qazax) razılaşmaq. – Qız öyünnən kəmləşiflər; – Toyu kəmləşiflər axşam (Çənbərək); – Toya kəmləşməyə gəliflər (Qazax)
I (Borçalı, Qazax) dumanlı soyuq hava II (Çənbərək) 1. kövrək, boş. – Kəmö:x’ qa:dan daş töküflər, onnan örgü olmaz 2
(Bakı) çirk, kir
(Əli Bayramlı, Kürdəmir) qabaq dişləri tökülmüş (adam). – Dişim düşüb olmuşam kəmrik (Kürdəmir); – Kəmrik olduğumnan xörəgin ləzzətin də bilmirəm (Əli
(Xaçmaz) 1. əskik 2. qısa
(Cəbrayıl, Xocavənd, Qazax, Mingəçevir) bax kəmsiy. – Kəmsix’nən iti bağlıyıllar (Xocavənd); – Bunnansa get boğazıηa kəmsix’ sal (Qazax)
(Çənbərək, Qazax) boğazına ip bağlamaq. – Xurda cijim buzoyu kəmsix’liyir (Çənbərək); – Ax, bu Kazım nə kəmsix’lənəsidi, bir çöp gətirmir öyə (Qazax)
(Xocavənd, Kürdəmir, Qazax, Mingəçevir, Şamaxı, Şuşa) bağ, ip. – Səfiy iti həməşə kəmsiydə saxlallar (Şamaxı); – O, itin başına kəmsiy bağlıyıf sürüyü
I (Qax) bax kan V II (Zaqatala) döşəmənin altına qoyulan tir. – Evin kəni sınıb, polu sökmüşük
(Qax, Ordubad) kiçik xalça. – Kənarələri yuduzdur (Ordubad)
I (Ağdam, Təbriz, Ağdərə, Dərbənd, Xaçmaz, İsmayıllı, Kəlbəcər, Kürdəmir, Quba, Laçın, Salyan) taxıl və ya un saxlamaq üçün taxtadan düzəldilmiş və ya
(Dərbənd) bax kəndi I. – Qalxuzda günümüzə u qədər buğda düşeydi ki, kəndülərimüzdə yər yux, əvü bir küncində tükeydüg
kənəfd eləməx’: (Cəbrayıl) gözümçıxdıya salmaq
I (Göyçay, Kürdəmir, Salyan) tərs. – Kənək inəyin süti az olar (Göyçay) II (Göyçay, Salyan, Kürdəmir) qabığı bərk və ləpəsi çətin çıxan qoz III (Bakı,
(Gədəbəy) yerkökünə oxşar yeyilən bitki. – Çox kəngər yiməy adamı öysürdər yaman
(Meğri) gənc, cavan. – Nanaxanımın kəni qızı ölmüşdi, yüreyi dərtdiydi
kənk olmax: (Gədəbəy) kefsizləmək, özünü pis hiss eləmək. – Kənk olmuşam çimənnən soηra
(Cəlilabad) yorulmaq. – Kənkirrəmişəm, danışmağ isdəmeyəm
(Cəlilabad) yorğun. – Mən də bu gün bir az işdəmişəm, kənkirriyəm
(Şəki) kobud. – Çox kənto cavaf verdi; – Məmmədəli kənto adamdı
I (Lerik) ayağın altı II (Göyçay) daşlaşmış qum
(Basarkeçər, Qazax) qoyun xəstəliyi. – Bizim üş qoyun kəpənəx’dən öldü (Basarkeçər); – Kəpənəx’ azardı, qoyunda olor (Qazax)
(Salyan) qarışıqlıq. – Ay uşağ, heyvanların arasına kəpəşo:luğ salma
kəpəto eləməg: (Salyan) girinc eləmək, təngə gətirmək. – Habil məni lap kəpəto eliyib
(Cəbrayıl, Naxçıvan, Şərur, Zaqatala) məsaməli, tez ovulan. – Əv tix’diməyə kəpir daş yaxşıdı (Cəbrayıl); – Kəpir daşın üsdünnən gedəndə təpziyir (Nax
(Zəngilan) daşlı. – Bartaz kəndi çox kəpirri yerdədi