(Gədəbəy) hirs, acıq
(Daşkəsən, Gədəbəy) hirslənmək, acıqlanmaq. – Timsalı, birinə ajığın tutanda hünüx’ləneysiη (Daşkəsən); – Nə:η, hünüx’ləneysiη, qovaxmı onu munnan qav
(Gəncə) ilıq. – Hünük su gəti
(Füzuli) bax hümüş
I (Basarkeçər) bax hüröyün II. – Uşağını hüröün bö:tmüsən II (Gədəbəy) tez böyüyən, lakin yaxşı məhsul verməyən
I (Çənbərək) bol. – Tütün çox hüröyn gəlir II (Tovuz) tez böyüyən, lakin yaxşı məhsul verməyən
I (Qazax) sərt, yırtıcı. – Maşadıların iti hüröyündü, adamı görən kimi basmarrer II (Qazax, Tovuz) ərköyün
(Çənbərək) qışqırmaq. – Avdılla Malçının üsdə axşam yaman hürrüyrdü, amba heş eyninə də almadı
(Qarakilsə) yazıqyazıq. – Bı sözdərin hamısın sq: deyirəm, niyə hürüt-hürüt tamaşa eliyirsən?
(Balakən) qətiyyən. – Bu işdə onun hürütü xəbəri yoxdu
(Culfa) üzüm növü
(Salyan) səy göstərmək, çalışmaq. – Südabə çalışqan uşağdı, bütün dərssəri öyrənməyə hüsriyir
hüş eləməx’: (Cəbrayıl) yada salmaq
(Oğuz) fıştırıq çalmaq. – Görürüx’ it hürür, durub hüşdü:rüx’
(Ordubad) fit. – Həsən hüşdürəx’ ça:r <çalır>
(Bakı) ağılsız. – Əşi, o, hüşdürümün biridü
(Yardımlı) səfeh, ağıldankəm. – Nazim hüşdürümqülidü
(Lənkəran) salxım
(Yardımlı) ürpəşmək. – Tək olandə hüşəney
(Ağdam) xəşil
(Qax) ağılsız
(Bakı, Cəbrayıl, Kürdəmir, Qazax, Zaqatala) ağılsız, yüngülxasiyyət. – Salam hütdülüm adamdı (Zaqatala); – Hütdülüm adam məclisi biyabır eliyər (Kürdə
(Ordubad) şanapipik. – Hüthüt bəzəkli çöl quşudu
(Mingəçevir) tezdanışan
(Zəngibasar) tez-tez danışmaq. – Genə nə hütüddiyirsən?
(Meğri) diqqətlə. – Avlar bizə hütür-hütür baxırdı
(Dəvəçi) yeznə
(Qazax) qarğış ◊ Hüy töx’məx’ – qarğamaq. – Dünənnən bəri ağlayıf, hüy tökör
hüzər tutmax: (Çənbərək) əldə əsas tutmaq. – Almıyı hüzər tutdum Bayramgile: tdim. Xx
(Şərur) qəflətən, birdən
(Zaqatala) təzə doğmuş inəyin ilk südü, ağız
(Cəlilabad, Lənkəran, Masallı, Salyan) saç, kişi saçı, tel. – Xaç saxlamışam (Masallı); – Yayda xaç qoymazzar (Salyan)
(Kürdəmir) soyğunçu, oğru. – Carrılar çox xaçbuşdular, kürdüyə mal buraxmax olmur
(Kəlbəcər) təndirin ağzına qoyulan dəmir qapaq. – Xaçirdəyi təndirin ağzına qoy
(Ordubad) arı səbətinə xaç şəklində qoyulan çubuqlar. – Xaçmarı səbətə qoyallar
(Lənkəran) bax xaçbuş
(Zəngilan) bax xap II. – Xaf ayı çıxır bılların üsdə
(Naxçıvan, Zəngilan) bax xabdan. – Elə güçə yuxarı gedirdıx’, Soltangilin iti xafdan gəlif qapıb (Naxçıvan)
(Qazax) təzə. – Niyə, xaflı paltarı var, qoy geyinsin birini
(Culfa) gizlincə, xəlvətcə
(Qazax) zarafat. – Yığışıflar xaxanıza
(Qax, Şəki, Zaqatala) taxça. – Qabları xaxaraya yığ (Qax); – Sapı xaxaraya qoymuşam (Zaqatala); – Xaxarada ləmpə şüşəsi var, unu bura ver (Şəki)
(Dərbənd) ilbiz. – Girmişdi kələmluğa, xaxayek çux kürrəyeydi, uni çipləyib atdular
(Dərbənd) bax xaxayek
(Qax) bax xaxara
(Kürdəmir) çayın cecəsi, puçalı. – Çayın xakəsini at bayıra
(Lerik) seçmək
(Dərbənd) çay pucalı
(Kəlbəcər) barmağın buğumları arasındakı sümük. – Xaqiq barmaxda olor
(Zaqatala) pırtlaşmış <saç>