I (Dərbənd, Tabasaran) o. – Ho kəndi görürsənmi? (Dərbənd) II ho çəkmeg: (Bakı) hücum etmək
I (İmişli) şiş. – Əyağımın ho:i alınıp II (Ağdam, Mingəçevir, Salyan) iməcilik, <kollektiv> kömək
(Tovuz) pərdinin üzərinə döşənən çırpı. – Hoarı qalın qoyun kin, damcı dammasın
(Lənkəran) sözgəzdirən, aravuran. – Hoç-hoçi Tuğra zəhləmi aparır
(Lənkəran) sözgəzdirmə, aravurma ◊ Hoç-hoçilığ eləməg – söz gəzdirmək, ara vurmaq
(Gədəbəy) köməkçi. – Ho:çum var, qartofun divini doldurtduraram
I (Basarkeçər, Borçalı, Qazax, Tovuz) kotana və s. qoşulan üç cüt öküzün birinci cütü. – Birinci cütə hodax, ikinci cütə qaraqayış, üçüncü cütə hörüx’
(Ağdam, Başkeçid, Borçalı, Gədəbəy, Goranboy) bax hodax II. – Məjgəl tutana deyiflər, hodaxçı sürənə (Gədəbəy); – Hodaxçı öküzdəri sürür (Goranboy); –
(Tovuz) oyuncaq. – Mən sənə hodubala-zad deyiləm
(Goranboy) xörək adı
(Qazax) taqət, güc. – Ho:ğatın kəsilmeyif ha
(Daşkəsən) astadan kişnəmək. – Ata arpa vereydim, indi də aparanda hoxrandı; – At ajıf hoxraney, apar ona birəz ot at
(Bolnisi) ağacın qovu
I (Culfa, Naxçıvan) bir kiloqram. – Hoqqa dövri-qədimdə işlənərdi (Culfa); – Yarım hoqqa yarım kilodu (Naxçıvan) II (Tovuz) mürəkkəbqabı III (Bakı, Sa
I (Bakı, Bərdə, Çənbərək, Gədəbəy, Goranboy, Kəlbəcər, Qazax) uzun <adam>. – Əhməd hoqqarın biridi (Kəlbəcər); – Hoqqar adamın xəsyəti y
(Naxçıvan, Şərur) fırfıra. – Hol taxtadan olar, ucunda balaca mismar olur (Naxçıvan); – Holu uşaxlar işlədər (Şərur)
(İmişli) bax hovlamax. – Yaranı gözzə, ho:lamasun
(İmişli) hünər. – Kişidə gərək holan olsun
(İmişli) 1. hünərsiz 2. tənbəl. – O, holansızın biridi, iş görməz
(Laçın) əkin vaxtı oxunan mahnı
(Qazax) əkin vaxtı oxunan mahnı. – Ə, bura dərəbəylix’ ha döy hololo də:səη
(Salyan) dik durmaq (aşıq-aşıq oyununda). – Aşığı atdım, hom durdu
(Ucar) topa. – Bü:n bir homa ot yığmışam
(Ucar) topalamaq. – Sən çalan otu mən homaladım. – Bığdanı homala, əmbiz elə
(Salyan) iri, yekə. – Şumda homma kəsəylər çoxdu
(Zaqatala) 1. yekəqarın. – Hompolov adam ağır yeriyər 2. tamahkar. – İlyas hompolovdi diyə dükannan çıxardılar
(Qarakilsə) zəminin biçilməmiş hissəsinə tərəf dayanan birinci adam
(Oğuz) orada
(Salyan) uzunsov. – Bazardan iki dənə honu qarpız almışdım
I (Cəbrayıl) yabanı bitki adı. – Hopu mallar yaxşı yeyir II (Borçalı, Daşkəsən, Gədəbəy, Tovuz) kotanın torpağı çevirən hissəsi, ucu
(Oğuz) qoz, lobya və düyüdən hazırlanan xörək adı. – Hopba bişiriflər, gedəx’ yə:x’
(Sabirabad, Şahbuz) bax hopbaja. – Payız hopbaca yeməli olur (Şahbuz) Hopbaca eləməx’ (Gədəbəy) – körpə uşağı atıb-tutmaq
(Ağcabədi, Zərdab) südlü aş. – Bu gün hopbaja bişirmişdix’ (Ağcabədi)
(Goranboy) bax hibob
(Göyçay) bax hibob. – Öyin dalında hophopular özdəriyçin gəzişillər
(Salyan) hay-küyçü. – Davudun hopıtdım olmağına baxma, ürəyi təmizdi
(Lənkəran) çeynəmədən udmaq. – Əli aşı hopurdur
(Lənkəran) suçəkən, qurulayan
I (Xanlar, Tovuz) tərkibində yağı az olan və ya yaxşı qaynadılmayan ayrandan əmələ gələn pis keyfiyyətli şor
(Füzuli) az-az, yavaş-yavaş. – Hor-hor işdi:rix’
I (Salyan) üzülmüş <parça>. – Hor-hori parçanın da:mı <davamı> az olar II (Salyan) hərzədanışan
(Salyan) israfçı. – Horanda adam öy qurammaz
(Başkeçid) düyüdən hazırlanan duru xörək
(Çənbərək, Gədəbəy, Qazax) dərman bitkisinin qaynadılmasından alınan su. – Zeynaf qarı horhoyuş qayırdı, Əx’bəri çimizdirdi (Çənbərək); – Dünən Əlini
(Salyan) danışığını bilməyən, ədəb-ərkan gözləməyən. – Mənsurə horravayi arvaddı
(Gədəbəy) ağırtəbiətli adam
(Salyan) ovurtdaq, yanaq sümükləri. – Qız oxartə arığdı ki, hortdağları çıxıb
(Şahbuz) süd və çörəkdən hazırlanan duru xörək
(Ağdaş) israfçı. – Fatmanisə yaman ho:rubəri arvaddı, iki kilo əti bir dəfədə pişirir
I (Cəbrayıl, İmişli, Kəlbəcər, Tərtər, Tovuz) pinti. – Əhmədin qızı çox horuxdu (Kəlbəcər) II (Cəbrayıl) möhkəm ip