(Qazax) 1. yaxşılaşmaq 2. istiləşmək <havaya aiddir>. – Yaman so:- ğuydu hava, indi hualandı
(Qazax) bax hoar
(Qazax) həvəs. – Munu ağlatmağa huasıη var, eləmi?
(Qazax, Tovuz) həvəslənmək. – At minməyə elə huasıyıram kın! (Tovuz)
(Şərur) şanapipik
(Basarkeçər, Cəbrayıl, Gədəbəy, Qazax, Tovuz) dik, yuxarı ◊ Hul atmax (Tovuz) – yuxarı atmaq. – Uşax topu hul atdı
(Oğuz) uzundraz
hulqum eləmax: (Şəki) mühasirəyə almaq. – Bizi hulqum eləmisən, cama:tı qırırsan
I (Bakı) şaftalı növü II (Cəlilabad) cır armud növü
(Cənubi Azərbaycan) yabanı bitki <təbabətdə bu bitkinin suyundan baş ağrısını kəsmək üçün istifadə olunur>
(Cəbrayıl) yelləncək. – Vəli çinarda hulumçax asdı
I (Kəlbəcər) qaza oxşar ağ rəngli quş. – Meşədə humay qərəvışdan az olur II (Göyçay) ağ çit, humayın ağı
(Meğri) bax hor II. – Bu hur çüyaldı, munu Məlex’ fağır toxuyup
(Salyan) qalmaqal, hay-küy. – Orda nə huşahuşdu?
I (İmişli, Oğuz) 1. yalan, uydurma 2. boş, mənasız şey. – Bu huşdurum sözzi, inanmeyin oa <ona> (İmişli) II (Kürdəmir) huşsuz
huy olmağ: (Bakı) yoxa çıxmaq
(Şəmkir) yelbeyin
(Əzizbəyov) bax huydulum
(Gəncə) uşaq oyunu adı. – Gəlin huydumağac oynayax
(Ağdam) uşaq oyunu adı
I (Yardımlı) səksənmək, qorxmaq. – İti görey, huyuxey II (Şərur) təəccüblənmək
(Salyan) sinov getmək, dərdindən ölmək. – Güneldən ötri lap hüdi gedirəm
(Bakı, Salyan) boş-boş danışmaq. – Sə:rdən hüdiləyib tökir (Bakı)
I (Qazax) bax hövə. – Palaz toxumax üçün hüə tapa bilmerəm II (Çənbərək) bax höyə. – Yerin hüəsi gödəx’di deyn kotan quş kimi əx’di qutardı
I (Ağdaş, Qazax) bax hul. – Daşı hül atdı (Qazax) II (Cəlilabad) yalan ◊ Hül verməy – yalan satmaq
(Qax) köpüklənəköpüklənə (axmaq)
(Ordubad) saxsı neft qabı. – Saxsıdan olan neft qabına hüleyin deyirıx
I (Salyan) kiçik arx. – Hər cərgənün arasına hülə çəkillər. – Bağı yazza hazırraruğ, mart ayında başın kəsirüğ, dibin şumlıyıruğ, hüləsin qazıruğ II (
(Çənbərək) axtarmaq. – Nərman göyçəx’ qız hülü:yr; – Əhmət dünənnən aralıxda hülü:yr, heş şey tapəmmir
(Qazax) məsləksiz
(Salyan) 1. hülqumunu üzmək, boğazlamaq 2. döymək, əzişdirmək. – Axır əlimə düşəcək ki, onı hülqumleş eliyəcəm
(Basarkeçər) fırıldaqçı. – Bu yaman hülləhbaz adamdı, ona çox inanmax olmaz
(Çənbərək) çox hündür. – Haravıyı hülləvər yığma, üçər
(Laçın, Şərur) yalançı. – Abbas yaman hüllüx’bazdı (Şərur)
(Ağdərə, Cəbrayıl, Goranboy, Mingəçevir) bax hüllükçü II. – Əli hüllüx’çü adamdı (Goranboy); – Burda hüllüx’çü adam yoxdu (Cəbrayıl)
I (Cəbrayıl, Goranboy, Salyan, Kəlbəcər, Kürdəmir) bax hüllüyçi. – Hüllükçü adamnan heç aram yoxdu (Goranboy) II (Bərdə, Şuşa) araqarışdıran
(Şəmkir) acgözlüklə yemək. – Mən onu çağırdım gə: çörəx’ yə:x’, elə hüllütdü kün
(Füzuli) bax hülləvər. – Ağacım yaman hüllüverə getdi
(Şahbuz) novça
(Cəlilabad) yalançı. – Zöhrab hüllüyçidü, onın sözinə inamməginən
hülöy döyməx’: (Qazax) dad çəkmək, haray salmaq. – Mən hülöy döydüm, sözümə baxmadılar getdilər
(Ordubad, İrəvan) bax hulu I. – Bazardan beş kilo hülü aldım (Ordubad)
(Şəki) ağız-ağıza tikmək, calamaq (parçanı). – Gerex’ kö:neyin burasını hüməreydilər
(Cəbrayıl) hünər
(Borçalı) un ilə südün qarışığı. – Höşülü hümütün içinə töküf pişirillər
(Dərbənd) bax hovançağ. – Temirbeg hünçünağda hünçünədi
(Dərbənd) bax havarmağ. – Sançağda hünçünədig
(Dərbənd, Tabasaran) yüngül. – Əgər tanbakuv tüntdusa, qiniğ <ot adı> qat yüngül ussu <olsun> (Dərbənd); – Qəqəp <a
(Cəlilabad, Əli Bayramlı, Göyçay, Sabirabad, Ucar) ağcaqanad. – Hüni oley dımba-dımba, adami də yamən ye:y (Cəlilabad); – Yayda bırda hüni çox olur (U
(İmişli, İsmayıllı, Masallı, Mingəçevir, Salyan, Şamaxı, Ucar) bax hüni. – Sizin evdə hünü məni yaman günə qoydu