(Qazax) kəfgir. – Xingalı qazannan kəkbirnən çəkəllər
(Salyan) bax katamaz. – İnəg doğannan so:ra ilk sütün pişirirsən olur kəkəmaz
(Zəngilan) qab-qacaq yığılıb daşınan iri xurcun
(Cəbrayıl) lovğa
(Cəbrayıl, Meğri) lovğalanmaq. – Nə kəkəşdənirsən, a Nərman, səni tanımırıx? (Meğri)
(Salyan) çımxırmaq. – Kimin ussünə kəkəzzənirsən, onı yiyəsiz görmisən nədi?
(Füzuli, Qazax) cır tut ağacı. – Kəkil gəri yaxşı yammaz (Füzuli)
(Dərbənd, Qax, Zaqatala) bax keklitarax
(Bakı, Salyan) məc. mədəsi pozulmaq. – Neçə gündü kəkliyim azıb, heç nə istemirəm (Bakı)
(Qazax, Tovuz) pəltək
(Naxçıvan, Salyan) acı ot
(Tovuz) dəmirçilikdə işlədilən alət adı. – A Kərim, o kəkriyi gəti baltıyı düzəldəx’
(Gədəbəy) gəlmə. – Bizim kətdə də kəküşdülər var
I (Şəki) keçəl ◊ Kəl olmax – keçəl olmaq. – Başına yara düşüf kəl o:ltdı II (Ordubad) üzüm tənəyinin cavan zoğu
kəlbəz vaxtı: (Ucar) ciftləşmə vaxtı. – Kəlbəz vaxdı donuz adama hücum eliyir
(Kəlbəcər) buğaya gəlmə həddinə çatmış camış düyəsi. – Kələ:lənə kəlbuğa de:rıx
(Ağcabədi, Qazax, Tovuz) buğa. – Alma kələ, satma pələ, tutam buynuz, tüşməz ələ (Ağcabədi)
(Ordubad) çınqıllıq, xırda daşlıq. – Kələ-külədə əkin olmaz; – Bı yerrər qabaxda kələ-küləydi
(Salyan) yekəbaş; qanmaz. – Sən kələbaşsan, səni başa salmağ çətindi
(Ordubad) suda əzilmiş qurut. – Qurudun suda əzilmişinə kələci deyərıx
I (Basarkeçər, Borçalı, Gəncə, Qazax, Tərtər) qurut, yağ və kartofdan hazırlanmış xörək. – Anam daddı kələcoş pişirmişdi, doyuncax yedim (Basarkeçər);
(Cənubi Azərbaycan) dəyirmanda taxıl ölçmək üçün işlədilən qab, ölçü qabı. – Kələçi yaxşı doldur
(Çənbərək, Gədəbəy) çoxbilmiş. – Yamanca kələçər kişidi, alladammasan onu sən (Gədəbəy)
(Qazax) kiçik kələf. – Maηa bir kələçi if borc ver
(Salyan) kobud, mərifətsiz. – Kələdayı olma
(Tovuz) bax kaladuran
(Ağcabədi, Borçalı, Cəbrayıl, Qazax) fəsəlidən bir qədər böyük və nazik şəkildə yağsız bişirilən çörək
(Gədəbəy) bax kalafır. – Kələfırı yağda pişirrəx’
(Füzuli) yumaqlamaq. – Yunu ku əyriv qutardıx, qutarannan ayna mını sarıyırıx, çəvrif kələfliyirix’
(Cəlilabad) əkin sahələri arasında torpaq topasından düzəldilən nişan ◊ Kələg vırmağ – əkin sahələri arasında nişan qoymaq
(Dərbənd) gəlinin sağdışı və soldışı. – Gəlinin kələxuvagiləri övbəöv gezüb tuyə diyədülər
I (Qazax, Tovuz) kiçik, keyfiyyətsiz qovun və ya qarpız. – Kələyi yeməzdər, adam naçaxlar (Qazax) II (Yardımlı) divar
(Culfa, Qarakilsə, Laçın, Ordubad, Zəngilan) yeni doğmuş heyvanın ilk südündən bişirilən yemək. – Mən sə:r inəyin kələkeyin yemişəm (Ordubad)
(Ağdam, Cəlilabad, Culfa, Göyçay, İmişli, Kəlbəcər, Masallı, Ordubad, Sabirabad, Salyan, Şahbuz, Zəngilan) bax kələkey
(Dərbənd) bayquş. – Şa:- pərünün damində kələmama çux uturutdu
(Şərur) istiot. – Kələmbirəm qalxaram; Qızılgüldən qorxaram
(Zərdab) balıq növü adı. – Oğlan bazarda kələmo satırdı
(Ağdaş) kələm və düyüdən hazırlanmış xörək. – Bu gün kələmsuyuğu yedim
(Kürdəmir) başbilən, ağsaqqal
(Naxçıvan) ağac adı. – Bırda kələnbir çox bitir
(Cəbrayıl, Culfa, Ordubad, Ucar) dəryaz. – Ədil kələnteynən ot vurur (Cəbrayıl)
I (Bakı, Bərdə) kök, sağlam. – Ziveydə kələntər arvatdı (Bərdə) II (Cəlilabad) bilikli, çoxbilmiş. – Oların axılkəsənnərinnən iki kələntər arvad gətir
(Culfa, Ordubad, Ucar) bax kələntə. – Kələntiynən ot biçəllər
(Gədəbəy, Xanlar) bax kalafır. – Əti dorğoysan, yağda pişireysən, oloy kələpır (Xanlar)
(Basarkeçər) bax kalafır. – Heyvanın ətinnən teccə bir kələpırt qayır yə:x’
(Ağcabədi, Ağdam, Füzuli, Göyçay, Ucar, Tərtər) təzə əkilmiş tənək. – Bı kətdə kələsər çoxdu (Ağcabədi); – O təzə əkilmə tənəx’lərə kələsər de:rix’, a
(Ordubad) hörümçək. – Bizdər hörümçəx’ demərıx, kələtan deyərıx
(Füzuli) bitki adı
(Qarakilsə, İmişli, Şahbuz) yan tərəfləri daşla hörülmüş ağıl, heyvan salınan yer. – Yayda malı kələyə salırıx (Qarakilsə); – Kələyə ma salıllar (Şahb
(Qax, Qazax, Quba, Oğuz, Şəki, Zaqatala) kərtənkələ. – İlana ağı verən kələz olar (Şəki)