(Qazax, Şəmkir, Tovuz) ölübitən heyvanın əvəzinə verilən heyvan, əvəz. – Qoyun otaran ha döyü, itirer hamsını, ödəx’ verməx’dən yorulufdu (Qazax); – B
(Şərur) tələsik, təngnəfəs. – Özün ödələx’ saldı üsdümə
(Ağcabədi, Goranboy) pambıq kolunun kökü
(Cəbrayıl, Xocavənd, Ordubad) bax öəç. – Əmirin öəcinin əlli kilo əti çıxdı (Cəbrayıl); – Qalxozda 15 dənə öəc var (Ordubad)
(Basarkeçər, Qazax, Ordubad) ikiüçillik erkək qoyun. – Qoyunun üçilliy erkək balasına öəç de:rix’, dördilliy balasına qaradiş (Basarkeçər)
öədəx’də qalmax: (Qazax) arxası üstə yıxılıb qalmaq. – Dana öədəx’də qalmışdı, güjnən qaldırdıx
(Hamamlı) büdrəyərək yıxılmaq. – İnəx’ öədədi tüşdü suyun içinə
(Cəbrayıl, Çənbərək) bax öəç. – Avdıləzimin üş dənə öəşi var (Çənbərək)
(Çənbərək) qoyun-quzunu dal ayaqlarından tutaraq yuxarı qaldırıb irəli aparmaq. – Ay Məhəmmət, qoynu öəşdə qırxlığın yanna
I (Basarkeçər, Bərdə, Çənbərək, Gədəbəy, Gəncə, Goranboy, Qazax, Mingəçevir, Ordubad, Tərtər, Tovuz, Yevlax, Zaqatala, Zəngilan) bax ofgə
(Cəbrayıl) ovuşdurmaq. – Gə kürəyimi öfgələ, yaman ayrıyır
(Gəncə) şişmək. – Azardan üz-gözü öfgələnif; – Uşax gör nejə öfgələnif
öft eləməx’: (Ordubad) kifayət etmək, bəs eləmək. – Ordubadın suyi öft eləmir
(Dərbənd) qabaq, ön, qarşı. – Ögdə durubanları diyədilər
(Dərbənd) əvvəlcə. – Ögə sən de, sora mən diyədəm
(Bakı, Salyan) bax öəç
(Şamaxı) böyük-böyük, yaşına uyğun olmadan (danışmaq) – Ögəcögəc danışmağ sə:n adətindi
(Salyan) nəsil-nəcabət. – Adamın gərəg ögəni ola
(Salyan) zəhərli cücü adı. – Mığanda ögəngənə çox olar; – Ögəngənə yayda olar
(Dərbənd) önlük. – Öglügi mənə vər
(Ordubad) vəhşi qoyunların keşiyini çəkən qoç
(Kürdəmir) bax öfgə. – Öhbəm ağzımnan gəldi
öhd eləməg: (Cəlilabad, Salyan) çatdırmaq, yetirmək. – Də:rman yaxşı atey (üyüdür), öhd eləməg olmey ki, dəni tökəsən (Cəlilabad)
(Qax) bax ötgün
I (Göyçay) yorğa. – Nə öhrəm atdı! II (Cəbrayıl) qaçaraq, çaparaq, tez, cəld. – Öhrəm qayıtdı
(Bakı) bax ovşala. – Öhşələ içmiyincə xöreg təhləyə gedməz
(Cəlilabad) məxmərək
I (Borçalı, Qazax) bax ofgə. – Axtüx’lünün öhvəsi yeməli olor (Qazax) II (Qazax) bax öfgə II. – Bu comuş öhvədi, öləjəx’
(Qazax, Tovuz) bax ovux. – Bizim əkəjəyimiz yer o ö:xdən başşağadı (Tovuz)
(Şəki) bax ofgə. – Öx’bə kavavı yaxşı yiməli olur
(Şəki) bax öpgəqara. – Keçilərə öx’bəqara deyif, qırıldı hamsı
(Ağbaba, Oğuz) 1. zidd 2. düşmən. – O mənnən yaman öjdü 3. tərs
(Gədəbəy) 1. höcətləşmək 2. savaşmaq. – Öjəşiflər uşaxlar dünənnəri talada
(Cəlilabad, Əli Bayramlı, Kürdəmir, Zaqatala) bax öfgə. – Əlinin ökbələri tamam xəsdədi (Əli Bayramlı)
(Kürdəmir, Salyan) qorxmaz, cəsarətli, ürəkli
(Zaqatala) mayasız qatıq, yaxud mayası az olduğu üçün yaxşı bərkiməmiş qatıq
(Gəncə) əzik-əzik etmək. – Paltarı ökəşdirmə
(Gəncə) əzik, əzilmiş. – Bu parça ökəşiy olmasa yaxşı görünər
(Gəncə) əzik-əzik olmuş, əzilmiş. – Ökəşikli paltarı gətirif maηa verir
(Gəncə) əzilmək. – Paltarım sandıxda ökəşif
(Qax) önlük. – Bizin xatınnar həmi öklux tutuy
(Yevlax) ölümcül. – Çayan zəhərriyir, öldürmür, əmə öldürməcə eliyir
(Bərdə) xəstəlik adı
(Cəbrayıl) zəif, arıq, ölüvay
I (Ağcabədi, Cəbrayıl, Əzizbəyov, İmişli, Laçın) bax öləd. – İki-üş gündü mə: ölət dəifdi (Ağcabədi); – Uşax yaman ölət tutufdu (Cəbrayıl) II (Cəbrayı
(Yardımlı) bax ölət II
(Qazax) bax öləntə. – Öləti şeydi, onun əti yaxşı olmaz
I (Qarakilsə, Salyan, Tovuz) 1. zəifləmək 2. sönmək. – İşıx öləzidi (Tovuz); – Təndir öləziyif, çörəyi pişirmiyəcəx’ (Qarakilsə) II (Zəngilan) solmaq,
öləzit eləməx’: (Qazax) söndürmək
(Qazax) aciz, əfəl. – Mahmud yaman ölləş adamdı