(Bakı, Xaçmaz, İsmayıllı, Kürdəmir, Quba, Qusar, Salyan, Şamaxı) bax najax. – A balam, dur nacağı götür, bu eti çapeg (Bakı); – Naçaği vər, odun xırda
(Culfa, Kürdəmir, Mingəçevir, Ordubad, Şahbuz) bax najax. – Nacax iti olsaydı, bu odunnarı əlbəhəl yarardım (Şahbuz)
I (Qazax) köhnə. – Biz bir naçax maşına minmişdix’ II (Culfa, Qazax, Oğuz, Zəngilan) xəstə. – Naçax getdix’cə xarablaşırdı (Oğuz); – Uşax naçaxdı (Zən
(Borçalı, Culfa, Gədəbəy, Qazax, Tovuz, Zaqatala, Zəngilan) xəstələnmək. – İman kişi böyün bərk naçaxlıyıb (Zəngilan); – Kazımı çağırmıyın, o naçaxlıy
(Borçalı, Culfa) xəstəlik. – Onu həməşə soyux tutor, naçaxlıx taper (Borçalı)
(Füzuli) ateist. – Nanəzar, sən naçuranı adamsan
(Meğri) böyük <ilan>. – Quzeydə nadaratma ilannar çuxdı, hamma adama dəymiy
(Çənbərək) yemək. – Nafaxasız qaldı Miskarın uşağı dünənnəri
(Borçalı) ayaqqabı. – Nafcılın ipini bağla
(Daşkəsən) tək-tək, az-az. – Mən görən adamlar nagah-nagah qalıf
(Tovuz) dişi dəvə. – İftidada xəlq oldu külli kayınat, İnsan nağa mindi, nağ nə: mindi?
(Culfa) bax navala
I (Qazax) yekəqarın <adam>. – Bu adam çox nağardı II (Oğuz) dəf
(Qafan) ala-bula. – Nağaş inəyin qıçı sınıf
(Bakı) bax naqolay (3-cü məna)
(İmişli) aşıq. – Tək-tük adam nağılçı, çalğıçı gətirərdi toya
nağılçılıx eləmax: (Şəki) boş, mənasız danışmaq. – Nağılçılığ eləmax yaxşı döyli
(Meğri) nəhayət. – Nağılıtul, oğlan açer o sandığı
(Şərur) nağıl etmək. – Uni anamgil nağılladı
nağım atmağ: (Bakı) göz qoymaq. – Bı nə xəsyetdü səndə, hər şeyə nağım atırsan
I (Qax, Zaqatala) ana tərəfdən olan qohum II (Kürdəmir, Sabirabad) səfeh, düşüncəsiz, yersiz danışan
(Sabirabad) düşüncəsiz, yersiz. – Nağız-nağız danışma
(Xaçmaz, Quba) məcməyi. – Xörəyi gətirəndə buşqabları nahara quyub gətirillər (Quba); – Ana, bizim naharı Gülsüm xala apardı (Xaçmaz)
(Salyan) çöl quşu adı. – Malın içində naxırotaran vardı, uşağ qo:dı
(Ağdaş, Gədəbəy, Qazax, Laçın) bax nağız II. – Məcid naxısdu (Ağdaş); – Yaman naxıs adamsan (Laçın); – Naxıs danışmax peşan oluf (Laçın)
(Ağdam, Qazax) səfehləmək. – Məmməd lap naxısdıyıb (Ağdaş)
(Ağdaş, Qazax) səfehlik. – Əli naxısdığ eli:r (Ağdaş)
(Gədəbəy, İmişli, Mingəçevir, Oğuz, Saatlı, Şəki, Zaqatala) bəxt ◊ Naxışı gətiməx’ (Gədəbəy, Oğuz, Şəki) – bəxti gətirmək
(Biləsuvar) işi düz gətirən, bəxtli
(Cəlilabad) çəngəl. – Nadir xörəyi naxışkərnən ye:rdi
(Qarakilsə, Saatlı) minnət. – Naxmirə vırma, düzəlməz (Saatlı)
(Qax) heyvanın gözünün kənarında əmələ gələn yumru ət
(Qafan) bax naxna. – Atın naxunasın kəs. – Bizim qatırın gözündə naxuna var
(Göyçay, Qubadlı, Mingəçevir) kiçik balta. – Dərviş deyir, iyirmi ildi bu najax məndədi (Qubadlı)
(İsmayıllı) zökəm olmaq
(Başkeçid) səs-küy, qalmaqal
(Qarakilsə) inadla. – Mən dedim yoxdu, naqqadan dirəndi ki, verəssən
I (Qazax, Quba, Naxçıvan, Salyan, Şərur) çoxdanışan, uzunçu. – Hasan çox naqqal adamdı (Qazax) II (Cəlilabad, Saatlı, Sabirabad, Yardımlı) lovğa, özün
(Zaqatala) baldan bişirilən şirniyyat. – Bacım naqqalçə pişirmişdi
(Saatlı) özünü öymək, lovğalanmaq. – Çox naqqallaşma, bı sən girən kol döyi
I (Qazax, Naxçıvan) uzunçuluq. – Naqqallıx yaxşı döyül, a bajoğlu (Qazax) II (Gədəbəy, Qazax, Tovuz) tərslik
(Quba) bax naqqallıx I. – Sən hər gün gəlib naqqalluğ ileyib gedirsən
(Bolnisi) bax naqqal III. – Məmməd o qədər naqqas adamdı kın, tavaqqa da eli:rsən, eşitmir
(İsmayıllı) ipəksarıyan <adam>
(Bakı, Sabirabad) uşaq oyunu adı. – Bəloğlan, sən ato:n cani, gedəg naqquli uynuyağ də (Bakı)
(Bakı) 1. nadinc 2. tərs 3. yöndəmsiz
I (Bakı) bax naqolay (1-ci məna) II (Bakı) bax naqolay (2-ci məna)
I (Bərdə, Cəlilabad, Kürdəmir, Qarakilsə, Ordubad, Şəmkir, Zəngilan) 1. eyvan sütunlarının başına qoyulan taxta 2
(Cəbrayıl) ev sütunlarının altına qoyulan taxta parçası
I (Astara, Bakı, Beyləqan, Biləsuvar, Borçalı, Cəlilabad, Dəvəçi, Füzuli, Hamamlı, Kürdəmir, Quba, Lənkəran, Salyan, Şamaxı, Şərur, Yardımlı) döşəkçə