(Kürdəmir) axsamaq. – Ləpiməg qız üçün pisdi
(Salyan) kök və balaca (toyuq). – Ləpir to:ğu qırğı çalıb apardı
(Qubadlı, Laçın) ağac növü. – Ləpirağacına çıxmax çətindi, tikənnəri adama batır (Qubadlı)
I (Lənkəran) çəkibalığı. – Bu gün bollu ləpiş tutmuşam II (Kürdəmir) bax ləpəş. – Ləpiş adam yeriyə bilməz, dala qalar
(Gəncə) uşaq oyunu adı. – Balaja vaxdı bizim küçədə o qədər ləpiyatma oynamışıx kı
(Qarakilsə) bax ləpix’ I
(Ordubad) beçə arı. – Lər pərvazlanıb uçur
(Çənbərək) sir-sifət. – Qızyetərin lər-ləvini na:sarıdı?
lərgə getməg: (Salyan) yırğalanmaq, ləngərlənmək. – Zəlzələdə öylər lərgə getdi
(Salyan) nərdivan. – Lərtvanı gəti söykə duhara, bana çıxacam
I (Lənkəran) boş. – Zəmbilin ağzını ləs tik II (Yardımlı) sulu yer. – Burə ləs yerdi
(Lənkəran) boşaltmaq. – Qəyiş belivi sıxır, bir əz ləsəlt
(Zaqatala) kəsilmiş heyvanın dərisini soymaq. – Qədir inəyi ləşlədi
I (İmişli, Qazax, Meğri) xəstəlik. – Lət ürəx’də ossa, öhvədə ossa öldürər, bağırda ossa öldürməz (Qazax); – Bı qoyında lət var, kökəlmir (İmişli) II
(Şəki) heyvanın dərisində qalmış əti təmizləmək. – Davax dərini lətdiyir
(Qazax) xəstələnmək. – Bu yazığın qarnı yekədi, nədən lətdənif
I (Culfa, Göyçay, Hamamlı, İmişli, Kürdəmir, Saatlı, Şamaxı, Zəngilan) xəstə. – Bir quzi almışdım, lətdi çıxdı, heç böyümür (Şamaxı) II ( Sabirabad) m
(Gəncə) paxıllıq. – Gərəx’ lətdiliyiηi bildirəsəη?
(Bakı) kiçik at arabası
(Cənubi Azərbaycan, Kürdəmir, Şamaxı, Şəki) armud növü. – Lətənz armudu balacadı, çox şirindi (Cənubi Azərbaycan); – Armuddarın ən başı lətənzdi (Şama
(Ordubad) armud növü. – Lətənziri armıd dəgibdi
(Gəncə) qoyunun boyun əti. – Ləvədən də qoy
I (Cəbrayıl, Cəlilabad, Salyan, Göyçay, Qazax, Lənkəran) 1. avara, yaramaz (Qazax). – Ləvənd oğlu ləvənd gəlif çıxmadı 2
(Lənkəran) xörək adı. – Ləvəngi çox daddı xörəkdi
(Salyan) mənasız- mənasız, boş-boş. – Get bossanda işdə, bırda ləvəngi-ləvəngi danışma
(Laçın) zəif. – Qoyun ləvər quzu doğdu
I (Cəbrayıl, Cəlilabad, İsmayıllı, Qazax, Quba, Naxçıvan, Salyan, Şamaxı) səfeh, gic, şüursuz, qanmaz
(Lənkəran) içalat. – Balığı təmizdə, ləvərüvəsin at pişiyə
I (Şamaxı) bax ləvərə (2-ci məna). – Toyuğ ləvərzə saldı II (Şəki) bax ləvərə V. – Bu başmağ çox ləvərzədi
(Çənbərək) palçıq olmaq. – Yağıf deyn pə:dən damıf, genəjə ləvildiyir
I (Ağbaba, Cəbrayıl) növ, cür. – Hər ləvin xörək yaxşıdı (Ağbaba); – Hər ləvin xörək pişirmişdilər (Cəbrayıl) II (Çənbərək, Laçın) xasiyyət
(Culfa) bax ləvinbələvin. – Burda ləvin-ləvin yemiş var
(Ordubad, Tərtər, Zəngilan) cürbəcür, növbənöv. – İsdolun üsdündə ləvinbələvin xörəx’lər düzülmüşdü (Zəngilan); – Bizim hayatda ləvinbələvin yemişdər
(Laçın) bədxasiyyət. – Onu mq: tanıtma, ləvinsiz adamdı
(Füzuli) tamah
(Cənubi Azərbaycan) bax ləvin II ◊ Ləvunu dönməx’ – xasiyyəti dəyişmək. – Bu il qonşuların ləvunu dönübdü
(Ordubad) bax ləvinbələvin
(Çənbərək) çirkin. – Mənim ləyird adamnan zəhləm-zivərim gedir
(Qazax) çoxyeyən (adam). – Ləyirt adam doymax bilməz
(Çənbərək, Qazax) ləqəb. – Bu kətdə məzəli ləyliğalı adamlar var
(Cənubi Azərbaycan) üzəri qızıl və gümüşlə işlənmiş əsa. – Mənim bir ləzgioxim var
(Meğri) içərisinə üskük və s. tikiş şeyləri yığılan kiçik torba
I (Bakı, Cəbrayıl, Şərur, Füzuli, Gəncə, Xaçmaz, Qazax, Meğri) palçıq. – Ayaqqavım lığa batıf (Gəncə); – Haravanı lığa salma; – Yağış yağanda həməşə b
(Füzuli, Kürdəmir) palçıqlı su
(Bakı, Salyan) həddindən çox sulu. – Yeməyə az su tökeydüz də, lığalığdı ki (Salyan)
(Meğri) əyilib torpağa basdırılan budaqdan göyərən ting. – Həsənov de:r ki, lığandaları gəti
(Füzuli) lağ. – Ma: lığav eliyir
(Lənkəran) yaxşı bişməmiş, alaçiy
lığıda eləməy: (Cəlilabad) tənəyin zoğunu torpağa basdırmaq. – Biz üzimin şelin <qolun> lığıda eleyüg, bitey, sora kəseyüg, ayıreyüg ana
(Naxçıvan, Şamaxı) yaxşı bişməmiş, alaçiy. – Bö:ün uşax bazardan lığırs çörək alıb (Naxçıvan); – Bu çörəy lığırsdı, yeməli döyü (Şamaxı)