(Şamaxı) büdrəmək. – At elə tatırqadı ki, az qaldım su:a yıxılam
(Yardımlı) çardaqsız. – Dağda kümənün üsdin tati eleylər
(Cəlilabad) quş adı
(Bakı) xəmirin kifayət qədər acımaması nəticəsində çörəyin üzərində əmələ gələn qabarcıqlar Tatouz atmağ (Bakı, Füzuli) – küt getmək
(Çənbərək) Novruz bayramında uşaqların bir yerə yığışıb hazırladığı xörək. – Uşax tatoy bişimə:yetdi
(Tabasaran) baca. – Tav qurum tututdu
I (Beyləqan, Gədəbəy, Goranboy, Mingəçevir, Şuşa, Tərtər) kiçik qazan. – Südü tavıya töx’düm (Beyləqan); – Tavada qatıx çaldım (Şuşa) II (Şəki) xörək
tavağım eləməx’: (Çənbərək) gözləmək. – Əndiryaz adı tavağım eləmir kin, quyrux doğa
(Kəlbəcər) dəyirmanda dənin boğaz adlanan yerə tökülməsini tənzim edən çalova oxşar taxta hissə. – Daşın üsdə tavax var, dən oruya tökülər, ordan da d
tavaxıl eləməg: (Yardımlı) səbr eləmək. – Tavaxıl elə, görüm nə dey
(Bakı) sal daş olan yer
(Lənkəran) düyü unundan tavada bişirilən çörək. – Anam tavalöküsi bişirib
I (Şamaxı) yaxın adam, köməkçi, arxa. – Mə:m köməy eliyən bir tavanam yoxdı II (Gədəbəy) dözüm, taqət, güc
(Şəmkir) dözümlü, davamlı. – Bozax qoyun tavanılıdı isdiyə, so:ğa. – Bez tavanalıdı, amma cuna yox
I (Qazax, Şamaxı, Şuşa) cavan şahin. – Tavar bir qırqavul tutuf (Qazax); – Bir tavar almışam, heç əvəzi yoxdu (Şuşa) II (Quba) cavan camış
(Salyan) böyümək. – Cücələr tavarraşıb
(Tovuz) böyümək, ərsəyə çatmaq
(Göyçay, Qax, Şamaxı, Şəki, Zaqatala) uzun qulplu tava. – Ay qız, tavasarı gəti yumurta bişirəcəm (Şamaxı)
(Borçalı, Qazax) gürcü zadəganı, knyaz. – Tavatdar varıydı, çürbəçür ağalar ona baxerdı (Borçalı)
(Karvansaray) tovlamaq. – Ə:, məni nə tavatdersıη?
(Naxçıvan) quruluş, forma. – Hər şeyin özünün bir tavazası var Tavaziya tutmax (Cəbrayıl) – 1. dilə tutmaq; 2
(Kəlbəcər) ta ki. – Ta:vəd axşamatan gözdədi
(Gədəbəy) bax ta:vəd. – Ta:vənd anası gələnətən saxladım onu
(Qazax, Çənbərək, Mingəçevir) güləşmə zamanı münsiflik edən adam. – Bazardan aldım savını, mən kimin olom tavını (Qazax); – İsvahan mənim tavınım olan
(Borçalı, Balakən) köçəri. – Tavırğa, yanı köçəri. – Biz tavırğıyıx (Borçalı); – Tavırğa kimi şeyix’, nəyimiz düzdü kü (Balakən)
(Borçalı) bax tavırğa
(Cəbrayıl, Şərur) yüngülvari qovurmaq. – Bu əti apar tavla (Şərur)
(Laçın, Şərur) atın ayağındakı kəndirin ucunu bağlamaq üçün iri ağac mıx. – Tavlamıxı ciyədən açımmi? (Laçın)
(Cəbraylı, Şərur) dolanmaq. – Ordan bir də tavlandı gəldi, bir də keşdi Arazın o tayına (Şərur); – Qoyun əvin başına tavlanır (Cəbrayıl)
(Axalsixi) kök, yağlı, piyli. – Çox tavlı bir qoç aldım
(Dərbənd) pinti, səliqəsiz. – Üstbaşinnən tavliyə uxşuyandü
(Cəbrayıl) vurnuxmaq
(Lənkəran) qayalıq
(Quba) baca. – Tavunimiz alçaxdı. – Bu gün günurtadan sunra dağılmış tavuni quymax gərəkdü
(Bərdə, Gədəbəy) bax ta:vəd. – Tavvət sən gələnəjən gözdüyəjəm (Bərdə); – Tavvət gün çıxanacan çox üşüdüm (Bərdə)
I (Cəlilabad, Şahbuz) daha. – Tay nə deyim? (Şahbuz); – Tay vədəxilaf olmiyəg (Cəlilabad) II (Dərbənd, Tabasaran) iki-üç yaşar erkək at
(Qəbələ) otun dağılmaması üçün tayanın üstündən və tərəflərindən uzadılan uzun ağac. – Əşrəf meşədən on tayaçüy gətirib
(Dərbənd) 1. səlbə 2. əlağacı. – Qoza tayağ atdım; – Atıb əlinnən tayağı gidər; – Məni var, una tayağ diyədəm
I (Zaqatala) qoz çırpmaq üçün uzun ağac. – Tayaxı atam çölə apardı II (Qax) süst, əzgin ◊ Tayax olmax (Qax) – süstləşmək, əzginləşmək
(Kürdəmir) tayanın ortasına dikinə qoyulan ağac. – Meşədən bi-iki tayalıx kəs, tayya qoyacam
(Qazax) zəif, arıq. – O, taybağırsağın biridi, onnan saηa nə köməx’
(İsmayıllı) toqqa. – Taybəti belə bağlallar
(Ağdam) iri səbət. – İki tayça üzüm aparmışdım Qalıya satma:
I (Dərbənd) soyunmaq, çıxarmaq. – Gədə yatan so:ra üzü <özü> qurbağa paltarını taydırıb bir göyçəg qıza dönütdü II (Dərbənd) ayırmaq
(İmişli) bax tayqulp. – Tayəlqulfda mana su verdi
(Biləsuvar, Cəlilabad, Göyçay) su içmək üçün qulplu mis qab. – Ay qız, bir tayəlli su gəti. – Tayəllimiz köhnədi (Biləsuvar)
(Culfa) qohum-əqrəba. – Bunun başında çox tayfa-tabın olur
(Cəlilabad) daha. – Küley tayıca da güjdəney
(Dərbənd) qadağan olmaq. – Habu şəylər bizə tayıtdı
(Zaqatala) araqçın