(Dərbənd) dəyirman. – Mən unçəkənə kitədəm
(Zaqatala) dülgər dəzgahı. – Usda unduca yaxınnaşdı
(Zaqatala) yabanı bitki adı
(Ağbaba, Ağdam, Ağdaş, Borçalı, Cəbrayıl, Çənbərək, Qazax, Mingəçevir, Oğuz, Tovuz, Zəngilan) yeməli bitki adı
(Culfa, Naxçıvan) un və ya taxıl yığmaq üçün taxtadan düzəldilmiş böyük qab, yeşik. – Taxılı unnuğa yığırıx (Naxçıvan); – Unnux çoxdu əvlərdə (Culfa)
(Qax) balaca kətil
(Füzuli) yellənmək
(Gədəbəy) dərman bitkisi adı
(Zaqatala) 1. gözəl 2. əla, çox yaxşı
(Qax, Zaqatala) lovğalıq ◊ Uptannıx eləmax – lovğalanmaq
(Qax) dəli
(Ağcabəd, Başkeçid, Borçalı, Gədəbəy, İmişli, Qax, Qazax, Xocavənd) bağ və bostanda son yığım. – De:llər bosdan uradı, biz də gedəx’ qarpız gətirəx’ (
(Ağdam, Başkeçid, Borçalı, Cəbrayıl, Gədəbəy, Göyçay, Mingəçevir, Tovuz, Zəngilan) bax oralamax. – Bosdanı uralıyıf, ya:nı ki tay qutarıf; – İki günnə
(Bakı) həyasız
(Kürdəmir) tez, bir anda. – Sabı bazardan çox urba gəldi
(Salyan) əkilmək üçün çıxardılmış ağac. – Urbananı yerə bassırdım
(Xaçmaz) tumurcuq
urcah olmax: (Ağbaba, Ağdam, Cəlilabad, Gədəbəy, Hamamlı, İsmayıllı, Şahbuz, Şərur, Tovuz) bax uyurcah olmax
(Basarkeçər) bax urğan. – Haravanın urcanı qırıldı, ot düşdü töküldü
(Çənbərək) rastlaşmaq, rast gəlmək. – Mən sa: hardan urcaşdım, heç özüm də bilmirəm
urçah gəlməx’: (Şahbuz) rast gəlmək, rastlaşmaq. – Bı yannan da bı bına urçah gəldi
I (Göyçay) urva II (Gədəbəy) 100 qram. – İki mırtdaη, bir urf olu:r?; – Dörd urfun bir girvəngə: ler
(Lənkəran, Saatlı, Şamaxı) urva saxlanan süfrə, qab, tabaq. – Öydə urfalığda un yoxdı (Şamaxı); – Urfalığa baxginan, gör heç urfıya un qalı:b? (Saatlı
(Hamamlı) uzun ip. – Haravanın otu dağılmasın deyə bağlanmış ipə urğan de:rix’
(Hamamlı) iplə bağlamaq
(Kürdəmir, Salyan) balıq ovlanan yer. – Dünən urxanada tor atmışdım, iki xəşəm tutmışam (Kürdəmir)
(Meğri) nəsil
(Meğri) meşə. – Payizin qafsində quyinin yeri quzay urımləridi
(Əli Bayramlı) bax ura. – Uridi, ged sən də yığ ◊ Uri olmağ – son dəfə yığılıb qurtarmaq. – Bossandakı qarpızzar uri oldı
(Balakən) yabanı bitki adı
(Dərbənd) nəsil, tayfa. – Səlmi Yağub urluğunnandı
(Oğuz) 1. zolaqlı 2. xallı. – Urmu, məsəl, pişiyə diyilir
(Meğri) bax ornacornac. – Sunabəyim elə həmməşə urnacurnac danişey
(Meğri) çoxdanışan. – Nağinin qızı Şalıx bir urnaş qızdı
(Salyan) rütubət nəticəsində qabarmaq (divara aiddir). – Nəm oldığına görə duhar urrıyıb
(Şəmkir) suvarmaq (heyvanlar haqqında). – Gördü çovan qoyunu çayın qıra:nda urruyur
(Dərbənd) bünövrə, özül. – Övləri tikəndə urşulara çox cafa çəkdim
(Cəbrayıl, Sabirabad, Ucar) bax ura. – Urudan so:ra bossana mal-qara bıraxılar (Ucar)
I (Cəlilabad, Kürdəmir, Oğuz) 1. 25 qramlıq çəki vahidi (Oğuz) 2. 100 qramlıq çəki vahidi (Cəlilabad, Kürdəmir)
I (Şəki) ruh. – Elə iynə vurur, heç urufun da incimir II (Şəki) 1. an, az vaxt. – Bi urufdacə qutardı işini 2
I (Ağcabədi) çoxdoğan. – Uruğ arvat tez qojalar II (Biləsuvar, Sabirabad) qarşı, qabaq. – Saba-saba uruğma yava adam çıxdı (Sabirabad) III (Biləsuvar,
(Ağdam, Bakı, Şamaxı, Şuşa) tayfa, nəsil. – Heş bütöy uruğ-turuğuηuzda belə ağıllı uşağ olmuyuf; – Ay arvad, səniη yaf o uruğ-turuğuηa ləhnət olsun (Ş
(Gədəbəy) doğar, qısır qalmayan. – Uruğcul heyvan damazdıx saxlamağa yaxşıdı
(Bakı) qohum. – Adə, o Memedgil yaman uruğludılar a
(Bakı, Qax, Şamaxı) qohum-əqrəbalı
I (Ağcabədi) bax uruğ I II (Meğri, Oğuz) bax uruğ III. – Bu at Meşətüsen dayımgilin uruğunnandı (Meğri)
(Ağsu, Kürdəmir, Oğuz, Ucar) bax uruğ-turuğ. – Diyirəm ki, Söyün fılan urux-turuxdandı (Oğuz); – O:n urux-turuğunu tanıyıram (Kürdəmir)
(Daşkəsən) bax uruğcul. – Bizim inə:miz uruxculdu, hər il doğor
(Ağdam, Qax) 1. cins 2. qısır qalmayan, nəsil verən, doğar. – Bu at uruxlu atdı (Ağdam); – Uruxlu inəx’di bu (Qax)
(Qax, Zaqatala) artıb-törəyən, nəsil verən