(Hamamlı) bax xəcirgət. – Xəcriyyəti gəti, qoy ojağın üssünə
I (Ağdam, Naxçıvan) hava çatışmayan və qaranlıq (ev və s.) II (Zəngibasar) bürkü. – Hava çox xəfədi, nəfəs almağ olmur
(Cəbrayıl) səssiz-küysüz. – Elə xəfəki getdim ki, heş kəs xəbər tutmadı
(Oğuz) evin birinci mərtəbəsindən ikinci mərtəbəsinə və ya çardağa çıxmaq üçün tavandan açılan kiçik qapı
(Ağdam, Borçalı, Gədəbəy, Qazax, Tovuz) sinəgir, öskürəkli <at>. – Xəfənəy at yavaş gedər, bir az yeyin gedəndə öysürər (Gədəbəy); – Xəf
I (Ordubad) samovarın odunu söndürmək üçün istifadə olunan qapaq. – Xəfəng simavərin utunu söndürmək üçündi II (Şəki) bax xəfənəx’
(Gədəbəy) hürkək <at>. – Xəfgir ata mimməx’dəηsə, piyade:dərəm bu yolu
(Xanlar) bax xəfgir. – Övün yıxılsın xəfkir at satan, uşağı bu gün beş dəfə yıxıf
xəh durmax: (Cəbrayıl) sakit, dinməz durmaq. – Əhməd, xəh dur ha!
(Şərur) milçəyəoxşar həşərat
(Qazax) bax xaxanız. – Genə yığışıflar xəxənizə, səs-küyləri a:ləmi götürüf
I (Dərbənd, Tabasaran) ilbiz. – Xəxəy çüldə yəğişdən sura çux uladu (Dərbənd); – Baxçədə çux xəxəylər vardi (Tabasaran) II (Zaqatala) çınqıllıq
(Laçın) huşsuz. – Xək adam tez allanar
(Füzuli) susuz qalmış əkin yeri
xəkaz qalmax: (Cəbrayıl) həsrət qalmaq, istənilən bir şeyə nail ola bilməmək. – Xəkaz qaldın, götürüb aparıflar
(Şərur) ağcaqanad. – Burda xəkbeçə çox olur
I (Goranboy, Ucar, Yevlax) bax xakə. – Apar bu çayın xəkəsini at (Goranboy); – Çay içilənnən so:ra xəkəsin atırıx (Ucar) II (Qazax) kimsəsiz, boş
(Kəlbəcər) yatmaq. – Axşam olmamış xəkirizdənirsən
(Culfa, Şərur) bax xəkav. – A yoldaş sədir, bizim izvenanın yerrəri xəkovdu, bəs ne:liyəx’ (Culfa)
(Ağdam, Füzuli, Şuşa) oğurlamaq. – Gördüm şeyləri xəkrizdəməx’ isdi:r, qovdum çıxdı getdi (Ağdam); – Onu xəkrizdəməx’ lazımdı (Füzuli); – Qorxuram bun
(Kürdəmir) yatmaq
(Bakı) üzüm növü
(Ağdam) bax xəlbirək
(Salyan) yabanı yemiş
xələc qatmag: (Quba) ara vurmaq, ara qarışdırmaq. – Unun xələc qatmağ adətidü, unsuz dayanammaz
I (Tovuz) yas yerində yığılan pul. – Gedim, ölü yerində xələt yazdırıf gəlim II (Goranboy, Xanlar) üst köynəyi
I (Daşkəsən) yaralamaq, kəsmək. – Uşağ ə:ğını xələtde:f II (Cəbrayıl, Zəngilan) söymək, təhqir etmək
(Zəngilan) samovarın üstündə buxar çıxan deşiyin qapağı. – Samavarın xəlfəsin aş, qəyni:b tökülər
(Laçın) bax xalı. – Bu tərəflərdə xəli yer azdı; – Yer xəli qaldı
(Meğri) başlı-başlına. – Bir müddət atdar xəllabi utdey bu örüşlərdə
(Qazax, Şəmkir) pis, nalayiq. – Məcid qanajağlı oğlandı, o, ağzınnan xəlpətərə söz çıxartmaz (Qazax)
(Salyan) bax xarpə
I (Salyan) təbəə, vətəndaş. – Mən Azərbaycan xəlsəsiyəm II (Zəngibasar) dovğa
(Cəlilabad) bax xalvar II
(Qazax, Mingəçevir) bax xəlbirəg
(Ağcabədi, Hamamlı, Tovuz) çarıq növü. – Xəlvirqırağıyı çovannar geyərdilər (Tovuz)
(Qazax) şamama
(Qax) sarımsağabənzər yeməli yabanı bitki. – Xəlyarı pişirip də yiyillər, silkəyə də tutuylar
I (Hamamlı, Qax) bax xəlyar. – Xəlyərdən turşu qo:llar, sıxma pişirellər II (Borçalı, Tovuz) vəba
(Ordubad) qarğıdalı. – Bizzər qarğıdalı demənıx, xəmbər deyərıx
(Çənbərək) boğaz. – Farrığın xəmərəyinə yara çıxıf
(Dərbənd) xəmir mayası. – Həlmə xanumnan xəmirdan alub xəmirə qatmişəm, hindi də xəmirəm turşimeyütdü, uşağlar da çüreg-çüreg diyə başumi çıxartallar
(Dərbənd) soxulcan
(Qarakilsə) bax xəmişdiy. – Bıra yaman xəmişdix’di, bırda birəz oturallar
(Zəngibasar, Zəngilan) sakitlik. – Bıra çox xəmişdiydi (Zəngilan)
(Culfa, İsmayıllı, Naxçıvan, Şahbuz, Şərur) bax xamra. – Xəmrəni xəmrə qatıllar (Şahbuz); – Xəmrəmizi pişiy yeyib, onun dərdinnən xəmir eliyə bilmiriy
(İsmayıllı) boğaz uru. – Bizim uşağ xənazir olub
(Dərbənd) yelləncək. – Xənco: lidə hovaradi uğlannar
(Ordubad) mətbəx
(Ağdam, İmişli, Yevlax) xəstəlik adı. – Yazıx xənəx’di (Yevlax); – Munun qoyununun çoxunu xənəx’ götürüf (İmişli)