MÜTABİQ

sif. [ ər. ] Bir-birinə uyan, tay gələn; uyğun, müvafiq.
Əhkami-şərə mütabiq bir … kimsənə nəzərdə varmı ki, səltənəti və taxtü-tacı ona vagüzar edək. M.F.Axundzadə.

□ Mütabiq gəlmək – eyni ölçüdə, biçimdə olmaq, bir-birinə uyğun gəlmək, bir-birindən fərqli olmamaq.
Mütabiq olmaq – eyni ölçüdə, biçimdə olmaq, tən gəlmək, müvafiq olmaq.
Olmuş dünümə günüm mütabiq; Gün görməz imiş bəlalı aşiq. Füzuli.

Mütabiq tutmaq – bir-birinin eyni hesab etmək, iki şeyin arasında heç bir fərq görməmək, bir tutmaq.
MÜŞTÜKLÜ
MÜTABİQƏT

Digər lüğətlərdə