MÜTƏKƏBBİR

sif. [ ər. ] Lovğa, özündən razı; təkəbbürlü, məğrur, dikbaş.
O vaxt acıqlı, qaşqabaqlı və mütəkəbbir müəllimlər ilə saziş eləmək doğrudan da ən çətin məsələlərdən birisi idi. F.Köçərli.
[Zeynəb] kişilərə qarşı daimi mütəkəbbir və nifrət edər kimi dayanardı. Qantəmir.
Firəngiz həmişəki kimi ciddi və mütəkəbbir idi. H.Seyidbəyli.

Sinonimlər (yaxın mənalı sözlər)

  • MÜTƏKƏBBİR mütəkəbbir bax lovğa
MÜTƏXƏSSİSLİK
MÜTƏKƏBBİRANƏ

Digər lüğətlərdə