(Kürdəmir, Salyan) avarçəkən. – Çəpkeş lötkəni çəpnən sürür (Salyan)
(Yardımlı) vurmaq, vurub gözünün altını qaraltmaq. – Səni elə çəpliyərəm, özua gələmməssən
(Lənkəran, Salyan) avar çəkmək
(İmişli) çarx, təkər. – Arabanın çəri sınıb
I (Şamaxı) möhkəm saxlamaq məqsədilə arabir divarın arasına qoyulan ağac və ya taxta. – Çərbənd divarı bərk saxlar II (Tabasaran) yükü saxlamaq üçün a
(Dərbənd) bax çərbənd II. – Çərbənt arabada dərz gətirməgə quyuladu
(Füzuli) hasar. – Çərbət çəkiflər Xannarın qəbrinin ətrafına
(Şəki) bitki adı. – Bağda çərçəri çoxdu
(Şərur) xırdavatçı
I (Qax) qoyunun son balası II (Salyan) doğuşdan əvvəl heyvanın ifraz etdiyi selik
(Cəlilabad) icarəçi. – Çərəginə əkənnərə çərəgdar deydilər
(Cəlilabad) icarə ilə. – Adam vardı öz cütiynən, eləsi də vardı çərəginə əkərdi
(Culfa, Zəngilan) 4 kq-lıq çəki daşı. – A bala, çərəyi gəti, unu çəkim verim (Culfa); – Bir kəviz dörd çərəx’di (Zəngilan)
(Zəngilan) turpəng (bitki)
I (Biləsuvar, Böyük Qarakilsə, Cəlilabad, Ordubad, Yardımlı, Zəngilan) təsbeh. – Çərəkə qocada da olar, cavannarda da (Ordubad); – Çərəkə, yani ki təs
(Quba) payız armudu. – Çərəki yetişmiyib
(İmişli, Şəmkir) qoyun xəstəliyi adı. – Çərəltmə otdan əmələ:lir (Şəmkir)
(Borçalı, Goranboy, Ucar, Zəngilan) yabanı bitki adı. – Çərənnən qurd şaxlıyırıx (Zəngilan); – Çərəni gamış yaxşı ye:ir (Ucar)
(Göyçay, İsmayıllı, Kürdəmir, Sabirabad) çərçivə. – Damın çərəngüləsi xarabdı (İsmayıllı)
(Qazax) şana. – Çərəngüşnən soyrordux samanı
(Göyçay) üstündə üzüm əzmək üçün qarğıdan toxunmuş tərəcə. – Bizzər üzümi çərəüşdə əzərik
(Meğri, Ordubad) 1. üzüm emal olunan yer (Meğri). – Payız ayləri çərəzlər bir sa:t bekar ylmey (Meğri) 2
(Şamaxı) kotana və ya arabaya qoşulan öküzlərin birinci cütü. – Çərgov ən qabaqkı öküzzərdi; – Bizim çərgovda gücdi kəllər qoşulur
(Gədəbəy, Xanlar) bax çərgov. – Çərgöy öküzdəri yaman yoruluf; – Öküz haraveyi çəx’mə:ndə çərgöy qoşoylar (Gədəbəy); – Çərgöyləri aşgınan, bir əz otda
(Kürdəmir, Lerik, Şamaxı, Şəki) 1. dördkünc (Kürdəmir, Şamaxı). – Bu öy çərgüldü (Şamaxı) 2. üçkünc, üçbucaq şəklində (Şəki)
(Beyləqan, Qazax, Laçın, Yevlax) hayasız. – Qonşumuzun arvadı çox çərhayadı (Beyləqan); – Sona kimi çərhaya yer üzündə olmaz (Laçın)
(Cəbrayıl) cilovun atın ağzına keçirilən dəmir hissəsi. – Yüənin çərhəlqəsi yoxdu
(Qax) uşaq. – Bi dəstə çəri tokulup öyniylə
(Cənubi Azərbaycan) çubuqdan hörülmüş aşsüzən. – Çərkin çubuxları sınıb, aş süzmax olmur
(Göyçay, Lənkəran, Şamaxı, Şuşa) gönü döyüb hamarlayan bürünc alət. – Çərməkini itirmişəm, bilmirəm gönü nejə döyüm (Şuşa); – Çərməkini yavaş vur, sın
I (Ağdam) bax çərəüş. – Bu il üzüm əzməyə bir yaxşı çərö:üz qayırdım II (Ağcabədi, Mingəçevir) cəfəri
(Qazax) bax çərəngüş. – Çərrənguşun qanadı qırıldı
(Ağdam, Şuşa) ləpəsi çətin çıxan (qoz). – Bu qozdar çərtdi, yeməy olmur (Şuşa); – Aldığım qozun hamısı çərtdi, içi çıxmır (Ağdam)
(Cəbrayıl, Qarakilsə) dikbaş. – O, çərtdənin biridi, söz götüməz (Cəbrayıl)
(Laçın) hirslənmək, hövsələdən çıxmaq. – Salmanın sözü Məmişin xoşuna gəlmədi, birdən çərtdədi
(Kürdəmir, Salyan) çinadan. – To:uğun çərtdənəyinnən şüşə çıxdı (Kürdəmir)
(Gədəbəy) əsəbi. – İrəsimin gədəsi yamanca çərtəmbelmiş
(Şəki) bax çertmax. – Sudan çıxannan sora toxum ta ki, gözdü:rux çərtir, çərtənnən sora səpirux
I (Çənbərək) dayaq. – Alma əmzim-əmzimdi, altdan çərtmə vurulmasa sınajax II (Laçın) bax çertmə. – Mənim çərtməmə bir sərçə düşüb
I (Cəlilabad, Yardımlı) itiləmək. – Bağlo:ci <ülgücü> çərtəndə daşdan ot parrardı (Cəlilabad) II (Salyan, Yardımlı) deşmək, qan almaq
I (Cəbrayıl, Şuşa) yonmaq. – Pıçağı ver mə:, bı qırandaşı çərtim (Cəbrayıl) II (Cəbrayıl, Şəki) bax çertmax
I (Şəki) arabanın yan hissələrindəki köndələn uzun ağaclar. – Calılar taxılan hissədi çərvənd aravada II (Basarkeçər) damın bacasının ağzına qoyulan ç
(Ucar) bax çərvənd III. – İstiyirəm u çərvəti sökəm
(Ağdam) ağacdan ağıl düzəltmək. – Buranı malçün çərvətdəməy lazımdı
(Quba) qonşu yerləri birbirindən ayıran nişan, mərz. – Bizin yərlərimizin çəspəri ülmiyədü
(Quba) zirək, cəld. – U ki cuvan adamlar var, hamısı çəşbənd adamlardu
(Şahbuz, Şərur, Zəngibasar) taxılın içində olan zibil. – Aldığım dənin çəti çoxdu (Şahbuz)
(Ordubad) ot adı. – Bir şələ çətdanquş topla
I (Cənubi Azərbaycan) ağac xəstəliyi. – Bı il çətəgiz bizim ağacı xarab elədi II (Cənubi Azərbaycan) bitki adı
(Balakən) bostanda, tarlada şax-budaqdan düzəldilmiş yer. – Bostanda çətəmə qurmuşam, gecələr orda yatıram