I (Ağdərə) selin əmələ gətirdiyi dərə, yarğan. – Sel gəliv ovur əmələ:lir selyan II (Qazax) xırda muncuq III (Bolnisi, Şəmkir) dərz, küləş, ot və s
(Qazax) səliqəsiz, pinti. – Selyətəli arvatdan arvad olmaz
(Qazax) sahibsiz (it)
(Balakən) sakitləşmək, yavaşımaq (yağışa aiddir)
(Tərtər) bax senmax. – Kür çayı qalxır da, senir də
(Quba) zirzəmi. – Bizim serdabədə çux udun var
(Meğri) bax serzic. – Sən elə serizə oxuyecen?
(Şəki) konusşəkilli mis qab
(Şəki) biçilib (və ya çalınıb) səliqə ilə sərilmiş ot və ya taxıl. – Çalırığ otu, sertməcə yığırığ, so:ra qotmana yığırıx
(Füzuli) pencək. – Soyuxdu, sertovunu gey!
(Qazax) bax sertov
(Cəbrayıl) daima, həmişə
(Ordubad) kiçik mişar. – Sesəynən taxdaları kəsmağ olur
(Lerik) qıyıq
(Ordubad) bax sesə. – Buşqi bir əlli olur, sesonu da bir əlli işlədillər, ama unun üssən ipi olur
I (Qarakilsə, Şərur) bax seçmə II (Qarakilsə) quru təzək parçaları
(Cəlilabad) astarsız pencək. – İstidi, setrəni gey, gə gedəy
(Cəbrayıl, Cülfa) ekzema
(Göyçay) arxası üstə uzanmaq. – Yazda adam günün altda sevərir
(Basarkeçər) kotanın qolunu boyunduruğa calayan ağac hissə
(Basarkeçər) yandırmaq (lampanı). – Ay oğul, axşam düşüf, ışığı sevindir
(Balakən) gəzəyən. – Axşama kimi seyerek kimi gəzirsən, heç bir iş görmürsən
seyxaş iləmağ: (Quba) 1. sakitləşdirmək 2. yerləşdirmək, yerbəyer etmək 3. dağılışmağa məcbur etmək
(Şəki) 1. sakitləşmək 2. seyrəlmək Seyxaş olmeg (Bakı) – sakitləşmək. – Diyan, ara seyxaş olsun, sora gedərsən ◊ Seyxaş ulmağ (Quba) – 1
(Culfa, Naxçıvan Şahbuz, Şərur) sini. – Seyində süd olar, su olar; – Seyində xorəx’ yiyillər (Culfa)
seyirmə biçmə: (Quba) taxılı yuxarıdan, sünbülün altından biçmə. – Buğdanı seyirmə biçibəni kurrama, hələnçik dərzdə diyanməyədi
(Cəlilabad) qulplu saxsı qab. – Ay qız, o seyniyə biyaz qatığ tök, bira gəti
(Salyan) bax seynə. – Seynəkdə qatığ çalıllar
(Bərdə) bax seyin. – Seyni misdən olur
(Şəmkir) 1. xəbərçi 2. araqarışdıran. – Seyrəqub adam namərd olur, xavarçılıx eliyir, ara qarışdırır
(Meğri) daima, tez-tez. – Bu yaz hova seytəl yağey, heş kəsmey
səbb eləməx’: (Qazax) şəkk eləmək. – Ona səbb eler
(Qax, Zaqatala) özündən getmək, huşunu itirmək. – Əliyə ələ vurdılar, yazıx səbərdi (Qax)
(Zəngibasar) səndirləyə-səndirləyə. – Səbərrənəsəbərrənə gəlirdi
(Zəngibasar) səndələmək. – Vuranda səbərrəndi, əmə yıxılmadı
I (Qax) çağa II (Qax) 1. yetim 2. fağır III (Oğuz) 1. ağıldankəm 2. key. – Bu uşax səbidi, partanın qırağını çeyniyib yi:r
(Dərbənd) 1. həyasız 2. b a x saçıpuçux. – Neynəysən, u səbilnən danışeysən ◊ Səbil olmax (Meğri) – doymaq
(Lənkəran) tamam, xalis. – Ət səbir yağdu
(Qax) öymək. – Honı biləsincə səblip yola saldı
(Lənkəran) ev quşu adı, toyuğun bir növü. – Səbzibarinin yumurtası bərk olur
(İrəvan) göyərti əkilən yer, sahə. – Səbzikardan pencər qutulub
(Lənkəran) döyülmüş ət, göyərti və yumurtadan hazırlanan xörək. – Anam yaxşı səbziküki bişirdi
(Lənkəran) bax səbzibari. – Səbzivarinin başın kəsdilər
(Ordubad) cavan yaşlarında ölmüş adamın qəbri üzərinə sancılan söyud budağı. – Həsənin səcələsini yel yıxub
(Yardımlı) topa, qalaq. – Yaydə beş səcən odın yığey
(Cəlilabad) sənəd, vəsiqə. – Oxıyarduğ səcərə alarduğ
(Cəbrayıl, Qax) doğranıb səliqə ilə yığılan odun qalağı, topası
(Ordubad) quru təzək parçaları. – Təndirə səçmə tök
sədbarı yumurta: (Şərur) xırda yumurta. – Sədbarı yumurta xırda olur
sədə çüşməx’: (Qazax) işıqlaşmaq. – Dan yerində sədə çüşəndə yola çüşdüx’