zəfdini almax: (Zəngibasar) qarşısını almaq. – O qə:r şirə verdi ki, indi zəfdini alammır
(Cəlilabad, Yardımlı) qozun yaşıl qabığı. – Girdəkanın zəgalıni soyardüg; – Sanın tutıb heybəmizə qoyardüg (Cəlilabad)
(Qax) nar qabığı
(Qax) otlaq
(Xaçmaz, Quba) bax zəylix’
(Lerik) bax zağara. – Papağın zəğərəsi hələ gedmeyib
I (Bakı, Masallı) çoxdanışan, zəhlətökən. – Nə zəhəndə adamdu bu (Masallı) II (Lənkəran) acıdil. – O, zəhəndə adamdu
I (Füzuli, İsmayıllı) hananın ayağı. – Hananı qoyannan soğra qəşəy oxu var, o oxu qoyursaη, onun zəhləsinə – əyağına (Füzuli) II (İsmayıllı) öd
(Şuşa) bax zahman I
(Ağbaba, Culfa, Şərur) əməkgünü. – Mənim zəhmətimi kitabçıya yazıbsaηmı? (Ağbaba); – İnişil hər zəhmətə beş kilo üzüm böldük (Culfa)
(Şəki) 1. b a x zaqqato 2. zəhər. – Ağız, Fatma, bacı:n co:su zəqədo: kimidi
(Ağdam) bax zaqqato. – Yelpənəx’ zəqqətodu, yeməli döyü
(Şərur) acı, tumturş. – Qopatdım, qoydum ağzıma, zəqqətovdu, heş yeməli dəyir
(Bakı, Lənkəran) bax zaqqun
(Tovuz) bax zaqqun. – Ağzım zəqqoy dadır
(Bakı, Oğuz) bax zaqqun
(Saatlı, Ucar) bax zaqqun. – Büvər zəqqun kimidi, boğazımı kəsdi (Ucar)
(Culfa, Gədəbəy, Gəncə, Laçın, Mingəçevir, Naxçıvan, Oğuz, Saatlı, Ucar) 1. acı 2. zəhər (Oğuz). – Niyə mənim almamı yeyirsən, zəqqutun yesəηə
(Şəki) çox duzlu
(Biləsuvar) kasıb adama vermək üçün nəzərdə tutulan şey. – Onu yeməy olmaz, o, zələmədi
(Tabasaran) öd kisəsi
(Zəngibasar) tənha, tək. – Heş kəsim yoxdu, qalmışam zəlil-zirdaş
I (Ağdam, Ağdərə, Borçalı, Cəbrayıl, Lerik, Şuşa) xəsis. – Bizim qonşumuz zəllə adamdı (Borçalı); – Zəllə adamın pulu çox olur (Şuşa) II (Qazax) inadk
(Lənkəran) yandırıcı, isti. – Günin lap zəlo vaxdıdu
(Sabirabad) çox duzlu
(Culfa, Ordubad) arxalığın ətəyinə tikilən bəzəkli gümüşü haşiyə. – Qəbaxlarda zəncirə olan ərxalıx geyərdilər (Ordubad)
(İrəvan) biclik. – Zənəhliy eləmə
I (Qarakilsə) çoxdanışan II (Oğuz) yaltaq. – Bu, yaman zənəy adamdı
(Kəlbəcər) uşaq kimi, uşaqcasına. – Zənəki-zənəki danışma
(Bakı) sırğanın bir növü
(Quba) ayağı isti saxlamaq üçün xüsusi meşin boğazlıq
(Lerik) bitki adı, həmişəbahar. – Bırda zənget çox olır
(Qax, Şəki, İrəvan) 1. b a x zəngan (Qax, İrəvan). – Arvad, mənim zəngəllərim hanı? (İrəvan) 2. keçə ayaqqabı (Şəki)
(İrəvan) bax zənkələy
(Zaqatala) çarıqda bağ keçirilən deşiklər. – Çarığın zəngisi qopupdu
(İrəvan) kələkbaz. – Sən nə yaman zənkələysən
(Bakı) quş adı
(Qax) irin. – Yazığın yarasınnan zərdap tökülürdü
I (Başkeçid, Bolnisi, Borçalı, Böyük Qarakilsə, Qazax, Qarakilsə, Naxçıvan, Ordubad) yerkökü. – Bizim yerin adamı çoxlu-çoxlu zərdə yeyəndi (Ordubad);
(Xanlar) yaxşılarını seçmək. – Ə, bajı oğlu, adam zərdələməz, alırsan, bir ujdan götür
(Kürdəmir) bax zərdap
(Gədəbəy, Kəlbəcər) bitki adı. – Zə:rəx’ kilimin arasında çox varıydı, eşiyə aparıη, sərin gün çıxanda (Gədəbəy)
(Lənkəran) zərli baş örtüyü
(Cəlilabad) bax zənget. – Zərgend meşədə bitey
(Qazax) ayaqyolu
(Ordubad) zirinc
(Zəngilan) xörək adı. – Arvat yaxşı zərqov bişimişdi, yeyib gəlmişıx
(Basarkeçər) əməköməci. – Uşağlar gedif zərməndix’ yığmağa
(Oğuz) zirinc
(Tovuz) zərli parça