(Oğuz) cəftə
(Ağcabədi, Bərdə, Göyçay, Kürdəmir, Sabirabad, Şuşa, Tərtər) 1. kölgə. – Əvin şö:gəsində gördüm ki, bir adam duruf, tanıyammədim (Ağcabədi) 2
I (Çənbərək) kəsmək, qırmaq. – Taladan bir afdoy odun şöx’lədim gətdim II (Ağdam, Şuşa) şəstlə vermək, təqdim etmək
(Çənbərək) süzülmək. – Oynaqanıη suyu söjələnirdi, yağış əfritmişdi deyin
(İmişli) axşam qaranlığı. – Şöknük düşəndə obıya yaxınnaşdığ
(İmişli) qaranlıqlaşmaq, axşam qaranlığı düşmək
(Kürdəmir) pinti, səliqəsiz
(Qax) pərt olmaq
(Qax) avara
(Naxçıvan) vermək
(Cəbrayıl) bax şöx’ləməx’ II
(Cəbrayıl) yavanlıq etmədən yemək. – Sən qatığı şögüllüyüb qutardın ki
(Gədəbəy, Gəncə, Tovuz) maili, əyri. – Laydıra çaldığım mıx şöt getdi (Gəncə)
(Meğri) hər hansı bir işi başdansovdu görmək. – Mx: bir ərzə yaz, ama şötdəmə, dərin yaz
I (Cəbrayıl) dəvəni cahazlamaq üçün istifadə olunan örkən, enli ip. – Şötüyü dəvənin belinə çək II (Basarkeçər, Xanlar) göz dəyməmək üçün uşağın çiyin
(Tovuz) çəpinə, əyri, maili. – Şötünə bir ağac atdım, dəyseydi, onnan fayda yoxuydu
I (Şəki) lobyanın sarmaşması üçün onun dibinə basdırılan çubuq. – Bir arava şöv olsa, lovyəmizə yetər II (Şəki) lobya bitkisinin çubuğa və s
I (Çənbərək, Daşkəsən, Gədəbəy, Qazax) ağacın dibindən çıxan cavan pöhrə, zoğ. – Şöy ağacın divinnən çıxer (Qazax); – Ağacın divinən çıxan şöylərə dəy
(Qax) görkəm, görünüş
(Qax) şair
(Quba) çarıqbağı. – Çarığlara şubənd keçir
(Quba) taxtabiti ◊ Şud eləməy (İrəvan) – ağ etmək, həddini aşmaq. – Bu günnər oğrular lap şud eliyif
(Şamaxı) toxuculuq dəzgahının bir hissəsi. – Şudəftini bərk vur, az qumaş olsun
(Qarakilsə) ensiz, uzun torpaq sahəsi
(Bərdə, Gəncə, Tərtər) xəbərçi, araqarışdıran. – Şuğul adam ara qarışdırar, ara vurar (Bərdə)
(Qazax) xəbərçilik etmək, şeytanlamaq. – Məhəmməd İsmeyili şuğullamax xıyalına düşdü, əmbə soηradan fikrinnən əl çəx’di
(Qazax) xəbərçilik. – Yalannan şuğullux pis adamın işidi
(Zaqatala) öküz və s. sürmək üçün nazik çubuq
(Salyan) niyyət. – Nazilənin şuxumu çox ağırdı
I (Şəki) görkəm, görünüş. – U:n şuqumu mə:m xoşuma gəlmədi II (Qax) eybəcər, çirkin
(Balakən, Zaqatala) şaxdan hörülmüş çəpər. – Şaban bağa şulahın çəkdi (Zaqatala)
(Zaqatala) şaxdan çəpər çəkmək. – Bağı şulahınnamax lazımdı
(Kürdəmir) pinti, səliqəsiz. – Uşağı şulayın saxlasən canı saf olmaz
(Şamaxı) yaltaq. – Mustafa yaman şuldi adamdı
I (Ordubad) fərasətsiz, fərsiz II (Ordubad) 1. səliqəsiz 2. pinti III (Salyan) yüngülxasiyyət. – Şuldum adam hər şeyə burnun soxur
(Ordubad) dəri qaşımaq üçün alət. – Şulfəni axtar tap
(Quba) uzunçuluq ◊ Şulğutduğ eləməg (Quba) – uzunçuluq etmək. – Bəsdür, məylisdə şulğutduğ eləmə
(Şamaxı) nadinc, başqalarını narahat edən. – Heydər çox şulquduz uşaxdu
(Şamaxı) nadinclik. – Şulquduzlığ yaxşı iş deyil
(Cəbrayıl) yağı azca əritmək
(Şamaxı) kəsik konus şəkilli papaq. – Abzər başına şullay qoyıb isdiyir özin qoçuyə oxşatsun
(Kürdəmir) şiş, uzunsov. – Qabax əsgərrərə şullayi papağ verirdilər; – Bədənimnən şullayi yara çıxıb
(Salyan) süddə bişirilmiş duru xəşil
(Kəlbəcər) çarıq növü, burunsuz çarıq. – Bir cüt şuluku çarığım var
(Cəbrayıl) meyvə. – Bu il bizim bağda şulul çoxdu
I (Ağdam, Cəbrayıl, Çənbərək, Gədəbəy, Laçın, Şahbuz, Şuşa, Zəngilan) bax şuldum II. – Qulu şulum şeydi, onnan heş şey umma (Çənbərək); – Yekə oğlansa
(Ağdam, Şuşa) 1. səliqəsiz 2. pinti. – Yaman şulum-bulum uşaxdı, bilmirəm munun axırı nolajəx’ (Şuşa)
(Qazax, Zaqatala) boşboşuna, avara-avara. – Şulum-şulum gəzer, bi iş görmer (Qazax)
(Bakı) zərər. – Yayda isdot yimeg şumdu
(Bakı) uşaq oyunu adı