(Tərtər) gizli yer. – Oğru da, mallar da həşəlgədə olur
(Bakı, Mingəçevir, Oğuz, Salyan, Şəki) döymək üçün xırmana tökülən taxıl dərzi. – Xırmanı çox bafeynən, həşəni az bafeynən döyüllər (Şəki); – Həşəni s
I (Zəngilan) forslu II (Ağdam, Gəncə) 1. dalaşqan, davakar (Gəncə) 2. həyasız, çığır-bağır salan (Ağdam)
(Göyçay, Kürdəmir, Şəki) bax həşavar. – Həşəvarın hamsını tulla; – Buğda:n həşəvarı çoxdu (Şəki); – Tölədən çıxan həşəvarı çölə atırux (Kürdəmir)
(Oğuz) bax həşavar. – Xırmanda so:rurux, yel həşəvarını aparır, qalır təmiz dən
(Şəki) bax həşavar. – Taxılın həşəvərini təmizdiyif, tavaxliyif, yığıllar
(Bakı) bax həşoş
həşir gəlmək: (Kürdəmir) canfəşanlıq etmək. – Sabahdan axşamacan həşir gəlib, bir şey yoxdu
(Cəbrayıl) dağınıq
(Yardımlı) vəhşi. – Elə bil həşivadu, hır-mır bilmey
(Kürdəmir) hay-küy. – Simaya dedim, bir həşivər saldı ki, gəl ki görəsən
(Meğri) aşıb-daşmaq. – Əvəz həşlənif, elə bil dəli at kimin göyünən gedir
(Xaçmaz, Oğuz) xuruş, plovun qarası. – Plovun həşoşun yaxşı düzəldin (Oğuz)
(Göyçay) hindtoyuğu
I (Salyan) pis. – Axırıncı reys alma:n həşüşün satmağa aparırdım II (Bakı) şələ-külə. – Həşhüşüvi də yığ, rədd ol bırdan
I (Dərbənd) hovuz. – Gomişləri hətdən suluyədəm II (Qax) altı yamaqlı corab
(Gədəbəy) anlaşıqsız və iti danışan. – Hət-hütün biridi, bir isvatnan danışa bilermi kin, tüşə biləsən başa
(Ordubad) toyda yığılan pul
(Qax) ev ayaqqabısı
(Salyan) başdansovdu. – Dərsi hətələpito örgənmisən
(Gədəbəy, Şamaxı) əliaçıq. – Həsən hətəm adamdı (Şamaxı)
(Şamaxı) əliaçıqlıq ◊ Hətəmlig etmək – əliaçıqlıq etmək. – Nə hətəmlig elirsən?
(Cəbrayıl) tələsik, başdansovdu
I (Ağcabədi, Basarkeçər, Bərdə, Dərbənd, Əli Bayramlı, Xanlar, Laçın, Şamaxı, Şahbuz, Şəmkir, Tərtər, Tovuz, Zəngilan, Zərdab) hananın iplərini vurub
(Bakı) dərman bitkisi adı
(Kürdəmir, Saatlı, Salyan) iridişli <adam>. – Həvədiş adamın gülüşünnən olmaz (Kürdəmir)
I (Tovuz) mal yatan yer II (Gəncə) oyun zamanı uşaqların toplaşdıqları yer. – Uşaxlar, həvənimiz damın dalı olsun! III (Daşkəsən) çilingağac oyunu zam
(Borçalı) tütün yığımı
(Ağdam, Cəbrayıl, Goranboy, Oğuz) bax həbgə. – Vəli həvgəni eşşəyin üsdünə aşırdı (Cəbrayıl)
(Qax) xuruş
(Şahbuz) hayıf ◊ Həvigi gəlməx’ – hayıfı gəlmək. – Həvigim gəldi, atmadım
(Şahbuz, Şərur) bax həvig. – Həvix’ sənnən (Şahbuz)
(Goranboy) sırtıq. – O çox həvil adamdı
(Meğri, Salyan) bir-birinə öyrəşən və eyni şəraitdə böyüyən <itlər>. – Həvir itdər olur ki, canavara güllə kimi təpilillər (Meğri) ◊ Həv
(Qarakilsə, Zəngilan) dostlaşmaq, yaxınlaşmaq, birləşmək, <heyvanlara aiddir>. – İki-üş zırpı itdi, həvirrəşib düşmüşdü üsdümə (Zəngilan
(Cəbrayıl, Qax) nəm, yaş. – Odun həvişdi, yanmır (Cəbrayıl)
(İmişli) bax hablə
(Ordubad) cır, yabanı <meyvə>. – Həvrə alça Bələvəndə çox olur; – Bizim tərəflərdə həvrə tut da olur
(Cəlilabad) sarımsağa oxşar bitki
(Naxçıvan) əgər. – Həyə gəlsə, mən də cedərəm
(Meğri) bəlğəm
(Şəki) indi. – Oturun, Vədut da həyin gələr
(Naxçıvan) elə, o cür. – Həylənçix’ iş olar?
(Qax) qanmaz
(Ordubad) dağsoğanı. – Dağdan yeməyçin çoxluca həzaz yığdım
(Salyan) yersiz danışmaq. – Mənə düzün de, həzə-küzə açma
(Bakı, Səlyan) şikayətlənmək, dad eləmək. – Qonım-qonşular Xavərdən həzər vırır (Salyan)
(Şamaxı) bax hazarpeşə
həzi gəlmeg: (Dərbənd) xoşu gəlmək. – Bu uşağdan həzim gələdi
(Lənkəran) ağacın nazik, cavan budağı, zoğ