(Qax, Ordubad) kiçik xalça. – Kənarələri yuduzdur (Ordubad)
I (Ağdam, Təbriz, Ağdərə, Dərbənd, Xaçmaz, İsmayıllı, Kəlbəcər, Kürdəmir, Quba, Laçın, Salyan) taxıl və ya un saxlamaq üçün taxtadan düzəldilmiş və ya
(Dərbənd) bax kəndi I. – Qalxuzda günümüzə u qədər buğda düşeydi ki, kəndülərimüzdə yər yux, əvü bir küncində tükeydüg
kənəfd eləməx’: (Cəbrayıl) gözümçıxdıya salmaq
I (Göyçay, Kürdəmir, Salyan) tərs. – Kənək inəyin süti az olar (Göyçay) II (Göyçay, Salyan, Kürdəmir) qabığı bərk və ləpəsi çətin çıxan qoz III (Bakı,
(Gədəbəy) yerkökünə oxşar yeyilən bitki. – Çox kəngər yiməy adamı öysürdər yaman
(Meğri) gənc, cavan. – Nanaxanımın kəni qızı ölmüşdi, yüreyi dərtdiydi
kənk olmax: (Gədəbəy) kefsizləmək, özünü pis hiss eləmək. – Kənk olmuşam çimənnən soηra
(Cəlilabad) yorulmaq. – Kənkirrəmişəm, danışmağ isdəmeyəm
(Cəlilabad) yorğun. – Mən də bu gün bir az işdəmişəm, kənkirriyəm
(Şəki) kobud. – Çox kənto cavaf verdi; – Məmmədəli kənto adamdı
I (Lerik) ayağın altı II (Göyçay) daşlaşmış qum
(Basarkeçər, Qazax) qoyun xəstəliyi. – Bizim üş qoyun kəpənəx’dən öldü (Basarkeçər); – Kəpənəx’ azardı, qoyunda olor (Qazax)
(Salyan) qarışıqlıq. – Ay uşağ, heyvanların arasına kəpəşo:luğ salma
kəpəto eləməg: (Salyan) girinc eləmək, təngə gətirmək. – Habil məni lap kəpəto eliyib
(Cəbrayıl, Naxçıvan, Şərur, Zaqatala) məsaməli, tez ovulan. – Əv tix’diməyə kəpir daş yaxşıdı (Cəbrayıl); – Kəpir daşın üsdünnən gedəndə təpziyir (Nax
(Zəngilan) daşlı. – Bartaz kəndi çox kəpirri yerdədi
(Qazax) dəfə, kərə. – Pammığa dörd kər, beş kər su veriler; – Elə olor gündə beş kər vererix’, elə olor kin, üş kər vererix’
(Borçalı, Cəbrayıl, Culfa, Qazax, Ordubad, Şərur, Tərtər, İrəvan, Yevlax, Zəngilan) lək. – Kərdidə soğan, loyva əkerix’ (Borçalı); – Biz soğanı kərdid
(Culfa, Şərur) göyərti əkilən yer
(Təbriz) yolların kələ-kötür yerini düzəldən alət. – Yolmızı özümüz düzəltmişux kərdinnən
(Culfa, Qazax) bax kardıvar. – Kərdivarnan su gedən qajın içini təmizdellər (Qazax)
(Bərdə, Cəbrayıl, Çənbərək, Gədəbəy, Qarakilsə, Mingəçevir, Yevlax, Zəngilan) bax kardığar. – Də:rmana kərdiyar apardım üyütdüm (Bərdə); – Kərdiyarın
(Başkeçid, Gədəbəy, Qazax) bax kardığar. – Bizdə iki putatan kərdiyər olar (Qazax)
I (Cəbrayıl, Kəlbəcər, Salyan, Kürdəmir, Qazax, Mingəçevir, Oğuz, Tovuz) qısaqulaq (qoyun). – Qulaxsız qoyuna kərə de:rix’ (Tovuz); – Qara kərə qoyun
I (Ağdərə) dərin saxsı qab. – Qız əre:dəndə ona bir dəs, yanı on dənə kərəcan verirdilər II (Şahbuz) qurut əzmək üçün alət
(Qax) kifir, çirkin. – Men hona gələndə qazaray çobandı kərəhət
(Salyan) çovğun, boran. – Qış gəldi, kərəlay başlıyacağ
(Cəlilabad) kürt toyuğun yatması üçün palçıqdan düzəldilmiş yer
(Ucar, Salyan) qorxub dayanmaq. – At birdən kərəldi, mən özüm də qortdum
(Bakı, Cəlilabad, Salyan) dəfə. – Bi kərəm meşiyə gedəndə qabağıma bi ayi çıxdi (Cəlilabad)
I (Basarkeçər, Borçalı, Çənbərək, Daşkəsən, Gəncə, Goranboy, Xanlar, Qazax, Tovuz) evin üstə qoyulan tir
(Cəbrayıl, Şamaxı) 1. dəfələrlə, bir neçə dəfə (Cəbrayıl). – Bı sözü sə: kərən-kərən demişəm, genə öz bildiyi: eliyisən 2
(Xaçmaz, Quba) bax karanay I. – Piççün üş dənə kərənay almışam (Quba)
(İmişli) karvandakı dəvələrdən birinin boynundan asılı zınqırov, zəng topası (bir-birinin içərisinə keçirilmiş 5-dən 10-a qədər zəng)
(Culfa, Çənbərək, Gədəbəy, Gəncə, Goranboy, Qazax, Naxçıvan, Ordubad, Salyan, Şəmkir, Şərur, Tovuz) bax kələntə
I (Çənbərək, İmişli, Qazax, Tovuz) tövlədə və ya damda quzular üçün düzəldilmiş yer ◊ Kərəskə kəsməx’ (Çənbərək) – tövlədə və ya damda quzu üçün yer d
(Füzuli, Mingəçevir, Oğuz, Şamaxı, Zəngilan) 1. hərdəmxəyal (Mingəçevir, Şamaxı). – Başı batmış Namaz kərəvəngidi, ona etibar eləməy olmaz (Şamaxı) 2
(Yardımlı) əl-qol atmaq. – Kərəzdənmə, sözinən danış
kərgə bağlamax: (Basarkeçər) dövrələmə oturmaq
(Dərbənd) gəbə, kilim və s. toxumaq üçün buynuzdan və ya dəmirdən düzəldilən dişli alət. – Gülxanüm baci, kərgiləvüzi bügünnügə mənə vər
(Basarkeçər) gödəkqol, qısa qadın geyimi. – Ağız, kəriyi maηa gəti Kərix’ qalmax (Şəmkir) – çaşmaq, karıxmaq, özünü itirmək
I (Ağdam, Gədəbəy, Kürdəmir, Tərtər) bax kərəskə I. – Hələlik bir kəriskə düzəldin, görəx’ soηrası nijo:lajax (Gədəbəy) II (Şəmkir) arxac
I (Ağsu, Bakı, Cəbrayıl, Kürdəmir, Qusar, Ordubad, Şamaxı, Şərur, Salyan, Zaqatala) kətmən. – Kərkini mağa versənə, bir az ala çehmax isdiyirəm (Zaqat
(Borçalı, Cəbrayıl, Füzuli, Hamamlı, Mingəçevir, Tovuz, Zəngilan) quş adı. – Bizim otaxda kərkincəx’ yuası var (Cəbrayıl); – Kərkincəx’ payız aylarınd
(Dərbənd) bax qırqıt. – Kərkit ikibaşlu uladu, unnan xana da tuxuyəllər, gəbə də
I (Basarkeçər, Cəbrayıl, Cəlilabad, Füzuli, Hamamlı, Kəlbəcər, Şərur, Kürdəmir, Qazax, Ordubad, Sabirabad, Salyan, Şərur) təzək
(Qax) 1. pisniyyətli 2. eybəcər
(Kürdəmir) üzüm şirəsi çıxarmaq üçün qarğıdan düzəldilmiş alət. – Üzüm balı düzəldirük, kərö:ş də gərəyimizdi
(İmişli) dəfələrlə, dönə-dönə. – Munu maηa kərrəm-mərrəm tafşırıflar, gərəx’ özünə verəm