pısın-pısın danışmax: (İsmayıllı) bax pısım-pısım. – A qızdar, nə var ki, belə pısın-pısın danışırsuz?
(Ordubad) dozanqurdu. – Pıspıs çox vaxd işığa gəlir
I (Zəngilan) yabanı bitki adı. – Pıspısa yanığa dərmandı II (Bakı, Cəlilabad) bax pıspıs. – Pıspısa pısıldey (Cəlilabad) III (Ucar) pıç-pıç
I (Zəngilan) körpə buzov. – Pışdıx bızavın illaf <lap> balacasına de:llər II (Cəbrayıl) bişmiş dələmə
(Balakən) yüngülağıl
(Zaqatala) qıcqırmaq (ağartıya aiddir)
I (Ağdaş, Cəbrayıl, Kürdəmir) çürük. – Bı ağac pıtdı, tikintiyə yaramaz (Cəbrayıl) II (Kürdəmir) qov
(Cəbrayıl) yamac. – Həsən, qoyunu yığ pıtara
(Cəlilabad) çürümək. – Qaley, qaley, göreysən, ağəc pıtdadi
(Zaqatala) varlanmaq. – Əli bir əz vəxtdə pıtdıxlaşıb
I (Xaçmaz, Meğri) bax pısıx. – Mıxdar xaloğlunun bir pıtığ oğlu var (Meğri) ◊ Pıtığ eləməg (Xaçmaz) – kökəltmək
(Cəlilabad, Kürdəmir, Yardımlı) çürük. – Pıtıl ağəc tez yaney (Cəlilabad)
(Salyan) ağacın qurd yemiş yerində olan kəpək. – Bu ağacda pıtılqa çoxdu
(Kürdəmir) bax pıtdaməy. – Bırız pıtıllıyıp, öyə qoymağ olmaz
(Masallı) bax pıtıl
(Cənubi Azərbaycan, Culfa, Quba, Lənkəran, Meğri, Ordubad, Şamaxı, Şərur) bax pitirağ. – Pıtırağ zərəlli otdu (Şərur); – Pıtırağ paltara suvaşan tikən
(Cənubi Azərbaycan) bax pıtılqa. – Pıtırqaya əl vurmamış ağac uçdi
(Balakən, Qax, Zaqatala) bax pitirağ
(Gəncə, Qazax, Şəmkir, Tərtər) bax pitirağ. – Atın quyruğu pıtırqannan doluf (Qazax)
(Gəncə, Şəmkir) pıtırqan çox bitən yer. – Bura nə:man pıtırqannıxdı (Şəmkir)
(Meğri) ağızbaağız dolu. – Hümbətəli pıtqama qazan süd sağdı, gətdi bizə
(Göyçay) hürkmək
(Dərbənd, Tabasaran) ot ◊ Piçan çalmağ (Dərbənd) – ot çalmaq. – Piçani yiğillər yabeynan (Tabasaran); – Saba: piçan çalmağa çixədüg (Dərbənd)
(Bakı, İmişli) yara. – Piçcə çıxdı gözünə yazığın, onnan şikasd oldı (İmişli)
(Ucar) əmiarvadı. – Biz əmimizin arvadına piçə de:irik
(Lənkəran) başda yük aparmaq üçün burulmuş dairəvi parça
(Qax) paltar sərilən ip üçün dirək
(Qax) azca. – Pixə üvənə otu, mağa issi oluy
(Qax) yabanı soğan
I (Salyan, Yardımlı) nazik. – Qış günü də pilə şalvarda gəzir (Salyan) II (Yardımlı) yumşaq. – Nənəm həmişə pilə çörəy bişirey
I (Ağdam, Ağdaş, Ağdərə, Cəbrayıl, Cəlilabad, Gəncə, Xocalı, Quba, Masallı, Şuşa, Yardımlı) düymə. – Pilək də de:rik, düymə də (Ağdam); – Sə:η pencəyi
(Əli Bayramlı, Salyan, Ucar, Zərdab) narın süpürgə. – Piləkəni mə: ver (Əli Bayramlı); – Səknə, piləkəni gəti, qulangərişi süpür (Salyan); – Anam pilə
(Lənkəran) mürgüləmək
I (Kürdəmir) qarğıdalı saçağı. – Qarğıdalının başına pilləkan de:rük II (Zərdab) nərdivan. – Əvin üsdə pilləkannan çıxırıx
(Salyan) bax piləkən
(Salyan, Yardımlı) ara qatmaq, qızışdırmaq. – Sən oları pillələməseydün, olar savaşmazdı
(Göyçay) böyümək (meyvə haqqında)
I (Göyçay) əməköməci. – O pilpiləni yığsana! II (Ucar) narın süpürgə. – Pilpiləni götü, seyvanı süpür; – Pilpileynən öyü süpürrük III (Kürdəmir) nazik
(Dərbənd) bax pərpənək. – Pilpinəg diyədüg büz una
(Quba) kəpənək
(Basarkeçər, Xocavənd, Qazax, Şəki, Tovuz) bir ovucun içi böyüklükdə daranmış yun. – Piltəni ver ə:rim cəhrədə (Basarkeçər) ◊ Piltə tutmax (Şəki) – yu
I (Basarkeçər) yunu darayaraq ovuc içi böyüklükdə düzəltmək II (Basarkeçər) acıqlandırmaq. – Ə, məni piltələmə!
piltix’-piltix’ olmax: (Xanlar, Şəmkir) parça-parça olmaq. – Çıranın üşşəsi əlimnən tüşdü, piltix’-piltiy oldu (Şəmkir)
I (Cəlilabad, Əli Bayramlı, İmişli, Salyan, Yardımlı) saman qırıntısı. – Xırmanda pin çox qalıb (Əli Bayramlı); – Pini heyvan yeməz (Salyan); – Pini q
(Lənkəran) düyünün içində olan zir-zibil. – Həsən, sən alan düyidə pi:nə çox vardı
(Basarkeçər) öküzləri kotana qoşmaq üçün zəncir. – Pinədan yoğun zəncirdi on-ombeş metirrix’; – Pinədannan yeddi boyun öküz qoşmağ olur
(Şuşa) ipək parça adı (keçmişdə). – Solmaz pintimənigeyməsinnən don tix’dirif
(Göyçay) narın çiçək olan tərəfi
(Ağdam, Cəbrayıl) yabanı bitki adı. – Mən qurdu pirannan şaxladım (Cəbrayıl)
pirdax durmağ: (Şamaxı) yapıxmamaq. – Qıyığı gənnən vır ki, yorğança pirdax dursun