(Göyçay, Kürdəmir, Şamaxı, Ucar) yüngül, ağıldankəm, gic, axmaq. – Sərəg adamdı, o:n neyinnən danışırsan; – Adam sərəg olmaz (Kürdəmir); – Sərəg adam
(Şamaxı) ağlına gələni danışmaq, yersiz danışmaq. – İclaslarda sərəgləməg ayıbdı
(Zaqatala) qorxaq
(Quba) evin bayır tərəfindən damla divarın və tirlərin (pərdilərin) arasında qalan boşluq. – Sərəqətdə quş yuva tikib üzüyçün
(İmişli) balıq tutmaq üçün xüsusi alət. – Balığı elə sərələmisən, tikə-tikə olub
(Cəlilabad) tavada yağla bişirilən fətirəoxşar çörək növü
(Mingəçevir) pərdə
(Şahbuz) səpindən sonra sahəyə mala çəkmək. – Taxılı səpənnən sonra sərəsavlıyırıx
(Culfa, Şahbuz) ağac mala
(Şahbuz) bax sərəso:
(Oğuz, Zərdab) yayda qoyun, keçi saxlamaq üçün hər tərəfdən çubuqla hörülmüş üstüaçıq yer. – Sərəvəzi çöpdən, çubuqdan, payadan-zaddan düzəldillər (Oğ
(Quba) özünü oda vermək, qızınmaq. – Sərəvəzləmmə, işüvə gid
I (Quba, Şamaxı) tutağan, sərt (it). – Qonşimizün iti çox sərfdi, hamını tutır (Şamaxı) II (Cəlilabad) 1
(Ordubad) qabağa, irəliyə
(Cəbrayıl) etinasız
(Qafan, Şamaxı) ərköyün. – Sərfinaz bəsdənən uşağ yaramaz olır
(Göyçay, Qarakilsə) bax səryəndar
(Salyan) töküb dağıtmaq, islahatdan salmaq. – Sizzən gedənnən so:ra gördüm uşağlar öyi sərgisavaş eliyiblər
(Bakı) novbar
(Şamaxı) işsiz, boş-bikar gəzən, avara ◊ Sərhayi olmağ – işsiz, boşbikar gəzmək, avaralanmaq. – İbad lap sərhayi olıb, heç bir iş dalı:cən getmir
(Füzuli) inciklik
(Salyan) bax sarxeyir. – Məmməssəli toylarda zol sərxeyir olır
(Qafan) sarımtıl. – Sərxoş öküz öldi
(Zərdab) doğru, düz. – Mənə sərik söz de
(Sabirabad) kef. – Səriştəyə gedirsənmi? ◊ Sərişdə çəkmək – kef çəkmək. – Əli bü:n yaman sərişdə çəkib
(Gəncə, Quba, Şamaxı) bax sarkar. – Bö:üy sürilərdə çobannarun, başqa şeylərün ixdiyari sərkardadi (Şamaxı); – Sərkar qoyuna yaxşı baxar (Gəncə)
I (Qazax, Quba) bax sarkar. – Sərkər gərəx’ sərvağ olsun ki, qoyunu qurda verməsin (Qazax); – Sərkər, gəl çüreg yi (Quba) II (Şəmkir) saxlamaq üçün ba
(Bakı, Quba, Şamaxı) tənə, qaxınc ◊ Sərki vurmağ (Quba) – tənə vurmaq, qaxınc etmək. – Balaca bir iş gürdi, axşamsəhər başıma sərki vurdı
(Tovuz) süd sağılan qab
(Füzuli) bax sərqapan II. – Başdadı toy unun üyütməyi, qoyunun almağı, düzəldi hamısı sərqafan
I (Qazax) həmişə. – Bu arxdan su elə sərqapan axer II (Füzuli) hazır. – Özdəri də səngərdə sərqapan oturuflar
(Ordubad) kobud, qaba. – Sən nə sərli adamsan
(Cəbrayıl) haşiyəli arxalıq
(Çənbərək) narazı. – Qaqaş arvadınnan sərmehirdi
I (Şuşa) qızıl-gümüşdən çəkilmiş (eşilmiş) nazik qaytan, güləbətin ◊ Sərmə çəkməx’ – qızıl-gümüşdən nazik qaytan, güləbətin çəkmək (eşmək)
(Şuşa) sərmə, güləbətin sarıyan sənətkar. – Həmid sərməçidi
(Şuşa) qızıl-gümüşdən çəkilmiş (eşilmiş) nazik qaytanlı, güləbətinli. – Bir sərməli çuxa tikdirdim
I (Tovuz) əkin sahəsinin ayrıayrılıqda suvarılan hissələrindən hər birinin adı. – Əkini sərnələrə bölməsəη suvarmağ olmaz II (Mingəçevir) çalınmış otu
sərnigün olmağ: (Bakı) başı batmaq, itmək, ölmək. – Səni görüm sərnigün olasan
(Karvansaray) sakitləşmək. – Camahat dalaşe:rdi, indi sərniyif
(Meğri) çıxılmaz dik, sıldırım (qaya). – Mx: baxma, Binədəli Ardışdı bərə: nin sərplərin otarammaz
(Dərbənd, Quba) toy və ya şadlıq məclisini idarə edən şəxs. – Sərpay tuydə diyən süzə kəçədü (Dərbənd)
(Bakı, Kürdəmir, Quba, Şamaxı) bax sərpay. – Sərpayi tuydə, qunağluğda qunağlara, gələnnərə qulluğ iləyən adamdü (Quba); – Həsən toyun sərpayısıdı, bi
(Cəbrayıl) çirkin, yaraşıqsız. – Köçün dalıncan sərpər bir qız gedir
(Qazax) səpələnmək
(Qazax) dayanmaq, ara vermək (yağışa aiddir). – Yağış kin yağer, yağış sərpilənnən soηra alaqurşax doğajax
(Şəki) bax serpiş. – Elə vax olur, inex’dən bir sərpiş süt sağıram
(İmişli) bədəndə zəif, incə (yer). – Sərri yerinə vırma uşağın
(Şamaxı) eyni. – Məniçün hamı sərunədi, tərəf saxlamaram
(Cəbrayıl) hazırlamaq