(Şamaxı) ayıq. – Bu gecə bir qədər səkə yatmağ lazımdı
(Salyan) daş parçası, daş qırıntısı. – Səkəl ver, daşdarın arasın doldırım
(Ağdam, Zəngilan) uşaq oyunu adı
(Bərdə, Cəbrayıl, Gədəbəy, Şərur) guya. – Səki mən də:si, o da onnan sonra küsəsi mənnən (Gədəbəy); – Gəldilər şəklimi çəkdilər, səki kinoya verjəx’lə
(Gəncə) ən yaxşı. – Səkil tikəni özüm yimədim, ona verdim
(Cəlilabad, Quba, Şamaxı) köhnə ölçü vahidi. – Gəlinbacı mənnən bir səkləm un istəyibəni apardı (Quba); – Nə vardı, bir səkləm arpa unuydı qutardı, ge
I (Gəncə) axsamaq. – Niyə səkirsən? II (Gəncə) yellənmək (dizləri qatlaya-qatlaya ayaq üstə). – Həsən yelləncəx’də o qədər səkdi ki, başı hərləndi
(Qazax) sakitləşmək. – İndi yağış bir az səkniyif
(Qazax) ağılsız
(Kürdəmir) ağılsız. – Nə səkti bacın var
(Şəki) bax saqan. – Səqanın içinə buğda tökərdilər, düyü tökərdilər, çəlitix’ tökərdilər, hər şey tökərdilər
(Ordubad) üstü örtülü çeşmə. – Səqərxanadan su gəlir
I (Şamaxı) bax saqqat II. – Əzim çox səqqət adamdu II (Naxçıvan, Şərur, İrəvan) şikəst, əlil. – İndi mən səqqətəm (Şərur) ◊ Səqqət olmax (Şərur) – şik
(Lənkəran) quş ovlamaq üçün tor
(Mingəçevir) az. – Sə:l adam olar ki, bunu bilməyə
(Ordubad) meyvə adı. – Mən səlamini çox yiyirəm
I (Lənkəran, Salyan) balıq tutmaq (ovlamaq) üçün alət. – Bazardan balığ vurmağa sələ aldım (Lənkəran); – Sələynən balığ tutallar (Salyan) II (Kürdəmir
(Bakı) şərbət
(Ucar) nehrənin ağzını bağlamaq üçün ip. – Nənəm sələbağını nehrənin ağzına bağladı
(Karvansaray) yersiz danışan. – Xalsa arvadın qardaşı qızı sələx’di
(Gədəbəy, Tovuz) gicəlmək. – Oqqədər çalışmışam ki, əyğa qalxanda sə:ləx’lənirəm (Tovuz)
(Naxçıvan) bax sələ (2-ci məna)
(Lənkəran) sələ ilə ovlamaq. – O, balığ sələləmək istədi, əmma balığ qaşdı
(Quba) buğdadan hazırlanan yemək adı. – Anam çux sələmə qayirmişdi
(Qarakilsə) bax səyəlləmax
(Lənkəran) pinti
(Lənkəran) bax sələndar. – Dadaş sələndər uşaxdı
(Naxçıvan) hamarlamaq. – Buğdanın şərti odu kin, yeri sələsovlayasan
(Tovuz) avara, işsiz, boş-bikar
(Gədəbəy) pinti. – Nə sələyəntə adammış Qurvan, heş fikir verməmişdim ona
(Tovuz) avara, işsiz, boşbikar
(Lənkəran) dərman bitkisi adı
(Cəlilabad) bax səkləm. – İki səlkəm dügi gətdim
(Qax) diqqət
(Qazax) sahibsiz. – Buralar səlləmineydi, hər yetən bağdan keçirdi
(Qax) bax səllə
(Qax, Zaqatala) boş-bikar, işsiz
(Meğri) özbaşına, başlı-başına. – Teşdinin elxısı mal gədiyinin dalları güneydə səllimə otder
I (Ağdaş, Bərdə) yeməli yabanı bitki adı. – Səlmə do:ğası xoşuma gəlir (Ağdaş); – Səlmə yaz aylarındao:lor, onun yarpağın do:ğıya tökürüx’ (Bərdə) II
səlsəbil olmağ: (Şamaxı) səpələnib dağılmaq. – Bığda torbasınun qəfildən ağzı açıldı, bığda səlsəbil oldı
I (Quba) palçıq. – Paltuvun üsdünə səlt tükülüb II (Bakı, Salyan, Şamaxı) tamam, tamamilə. – Bosdanun qırağı səlt qağdannığdu; – Didüglərü:n hamsı səl
I (Zəngilan) işsiz, boş-bikar. – Nə var, genə səltə:zirsən? II (Basarkeçər, Qazax, Qax) 1. bədxasiyyət 2
I (Çənbərək) xəstə. – Süleyman yazıx iki ildi kin, səlvərdi; – Səlvər arvat öy tikərmi saηa? II (İsmayıllı, Qazax, Zaqatala) avara, işsiz, boş-bikar
(İsmayıllı) qocalmaq, qocalıb əldən düşmək. – Vaxtında gümrahiydi, hindi səlvərrəşib
(Qazax) bax seylan II
(Bakı, Gədəbəy, Gəncə, Goranboy, Göyçay, Xaçmaz, Kürdəmir, Qazax, Qax, Quba, Qusar, Sabirabad, Salyan, Zərdab) 1
(Laçın) ağılsız
(Gəncə, Tovuz) avaralanmaq, işsiz gəzmək. – Gənə buralarda niyə səmələnirsən? (Gəncə); – İşiη, güjüη yoxdumu, bu yollarda nə səmələnirsəη? (Tovuz)
(Şamaxı) xərifləmək, ağlını itirmək. – Səmələşməg elə Əhmədə qalmışdı?
(Şəki) acizlik. – Sən niyə səməlıx eliyirsən?