yortuş at: (Kürdəmir) löhrəm at. – Yortuş at mimməkdən piyada getməy yaxşıdı
(Biləsuvar, Cəlilabad, İmişli, Kürdəmir) alçaq (daxma). – Qabağ bu yerrərdə yosma daxmalar çox olub (Biləsuvar); – Bu yosma kümədə bir oğlan var (Cəli
(Füzuli, Ucar) gödəkboylu. – Yosmalax Kərimin sənəti-subutu yoxdu (Ucar)
(Gədəbəy) görkəm. – Yosunu da elə bil, dəli Aloysardır
(Qarakilsə) oxşar, bənzər. – Qoyun yosunnu bir şeydi
(Kürdəmir) yaxın vaxt. – Qardaşım bı yo:uğmacalda gələcək
(Ucar) bax yozzağ. – Yo:- uzdax heyvanı naxıra, sürüyə buraxmarıx, qapıda saxlarıx
(İrəvan) bit. – İndi heş kimdə yovşax yoxdu
(Çənbərək, Karvansaray, Kürdəmir, Qazax) ağrı çəkmək (doğum ərəfəsində). – İnəyimiz yozalıyır, beyjə doğajax (Karvansaray); – İnəx’, deyəsən, doğajax,
(Yardımlı) o yan bu yana qaçmaq, bir yerdə qərar tutmamaq. – Bi yerdə qalammey, yozdağley
(Cəbrayıl, Qarakilsə) bax yozalamax. – İnəx’ yozduyur (Qarakilsə)
(Kəlbəcər, Zəngilan) başından rədd etmək. – Adamı yozutmax yaxşı iş döy (Kəlbəcər); – Siz məni yozutmuyun (Zəngilan)
(İmişli) sancıçəkən (doğum ərəfəsində). – Orda yozzağ qoyun var, doğur
(İmişli) bax yozalamax. – Biziη dügə yozzeyır, göz-qulağ olun, çöldə doğmasın
(Gədəbəy) ölü yuyulan yer. – Yöətdən götdülərmi meyidi?
(Ucar) mozalan
(Ucar) babat. – Doxsan yaşım var, yönəqolay dolanıram; – Öytikən usdalarım yönəqolay işdiyillər; – İşdərim yönəqolay olan kimi Bakıya gedəjəm
(İmişli) daimi gediş-gəliş yeri. – Ora mənim yönəlgəmdi
(Oğuz) quş adı. – Yö:ng buğda ye:r, iki ağ yumurtası olur
(Cəbrayıl, Meğri) qaydaya salmaq. – Çıxağ eşiyə, nənəm bir bıranı yönnəşdisin (Meğri)
(Cəbrayıl, Füzuli, İmişli, Mingəçevir, Şəki) yaxşı. – Sən heç yönnü şey ye:rsən ki əmələ:ləsən? (Cəbrayıl); – Yönnünü qoyuf, yönsüzü axtarır! (Füzuli)
(Cənibu Azərbaycan, Füzuli, İmişli, Qəbələ) pis. – Böyün hava yönsüzdü (Qəbələ)
(Füzuli) başdan-başa. – Yönübeləsinə hamısın söylədim
(Borçalı) üzübəri, sağalmağa doğru. – Bu xəsdə yönübəridi
(Qazax) sağalmaq üzrə olmaq. – Uşax naçaxdı, indi yönübəriyif
(Qəbələ) beşiyə qoyulan ortası deşik xüsusi döşək. – Maral bajı uşağın yatdığını görüb yörgəyi beşiyə qoydu
(Şəki) yelləncək. – Uşaxlar sulaniy yörtməşdə
(Qax) bax yaşırmağ. – Me:n anası mennən heş nə yöşürmür; – Əslisini yöşürən bedəsildi
(Dərbənd) yüyürmək, qaçmaq. – Mən də yövgürədəm
(Ağdam, Cəbrayıl, Daşkəsən, Mingəçevir) bax yö:ət. – Ölü öləndə qoyoydular, yu:atda yuyoydular (Daşkəsən)
(Dərbənd) qatıq. – Bazara gissəm yuğurt alaram
(Qarakilsə) naziklətmək. – Kərəntinin ağzını yuxaltmax lazımdı
(Qax) qırxmaq. – Yüzünü yulutup geliy
(Quba) əlverişli. – Sənin dedigün kimi yumaşegdü
(Bakı) diyirlənmək
(Xanlar) suda pörtülüb qurudulmuş çəyirdəkli zoğal. – Qışda ərişdəyə yumru da tökəllər
(Şəmkir, Tovuz) umsuq. – Adam əlini civinnən çıxardanda yumsux elə bilər ona şey verirsən (Tovuz); – Bu nə yumsux uşaxdı, heç gözü doymur (Şəmkir)
(Füzuli) dəvə
(Qazax) fərsiz. – Adam yurditirən olmaz
I (Dərbənd) 1. vurmaq 2. döymək. – Qardaşim meşədə dovuz yuradu; – Ağacnən yuraduğ iti II (Dərbənd) yumurta döyüşdürmək
(Cəbrayıl, Qarakilsə) 1. kimsəsiz 2. qarımış
(Ağdaş) sonbeşik. – Bu qız yuvadibidi
(Zaqatala) bacarıqsız
(Ağdam) ölüyuyan. – Bizdərdə ölənin paltarın yuyucuya verəllər
(Sabirabad) tez, cəld. – Yügürəppək gedib Əlini çağır
(Bakı) tez, cəld
(Kürdəmir, Salyan) bax yügürəppək. – Bayram, yügürübbə ged, İman mə:llimi çağır bıra (Salyan); – Uşağ yügürübbə yanıma gəldi (Kürdəmir)
(Ağcabədi, Bərdə, Qubadlı, Tərtər, Zəngilan) üstünə yorğan-döşək, palaz yığılan taxt. – Yükü yükaltıya yığırıx (Ağcabədi)
(Qubadlı) yükün üzünə çəkilən pərdə. – Yüküzünü gəti, yükün üzün ört
(Ağdam, Qubadlı) bax yügürəppək. – Həsən yürəbbə gedib onu çağırdı (Ağdam); – Ə, bir yürəbbə qaş, dədəηi bura çağır (Qubadlı)