(Cəlilabad) zarafat ◊ Zarnağlığ eləməy – zarafatlaşmaq. – Onda o, baləcə uşəğ idi, onnan zarnağlığ oxatan eləmişəm ki
(Dərbənd) yemişan. – Za:runu yiyəllər də; – Yazuğ uşağ za:runi yiyib, ütgün ulub, qusa-qusa qalutdu
(Tabasaran) bax za:ru
(Oğuz) sarı rəngli bahar çiçəyi adı. – Zarzalı da yaz girəndə açılır
(Gədəbəy, Tovuz) sabah. – Zavax sən bizə gələrsən (Tovuz)
zavq eləməx’: (Cəbrayıl) avaralanmaq, boş-boşuna gəzmək
(Bakı) avara, işsiz
(Borçalı, Qazax, Salyan) zəif, cansız. – Zayfa yol yeriyəmməz, yük götürəmməz (Salyan)
(Cəbrayıl, Cəlilabad, Çənbərək, Goranboy, Tovuz) 1. səfeh, axmaq (Cəbrayıl, Cəlilabad, Çənbərək, Goranboy, Tovuz) 2
(Gəncə) axmaqlamaq, ağlını itirmək. – Sən laf zayıllıyıfsaη
(Qax) keçə hazırlanarkən işlədilən alət
(Zəngibasar) sarsaqlamaq. – Qala-qala zayvağlıyır
(Balakən) erkək arı
(Şamaxı) çoxdanışan, uzunçu ◊ Zazan eləməg – uzunçuluq etmək. – Nə zazan eliyirsən?
I (Gəncə, Goranboy, Tovuz) rəf. – Nənəm deyir ki, biz zehə qav-qajax yığardıx, indiki öylərdə zeh yoxdu (Goranboy); – Dayımgillərdə indi də var zeh (T
(Bakı) zəhər. – Gözzə, Nizami sözümə baxmır, heç ona zehnimut da vermərəm
(Meğri) 1. quş yuvasının çör-çöpü. – Oduna getmişdim deyincə, deynədinnən getmişdim qərqə zelinə, 2. quş peyini
I (Ordubad) həyasız, sırtıq. – Dursun çox zelaf adamdı II (Ordubad) hər tərəfi sürtülmüş (aşıq)
(Şərur) qoçaqlaşmaq. – O gördüyün yava uşaxlar dəyillər, elə zelaflaşıplar kin
(İrəvan) çatlamış saxsı qabları yapışdırmaq üçün əhəng, yumurta və pambıqdan hazırlanmış yapışqan. – Küpün çatdağını tutmağ üçün zep qayıracağam
(Zəngibasar) vurmaq. – Bir dənə boynu:n ardına zeplədim
(İrəvan) əhəng, yumurta və pambıqdan hazırlanmış yapışqanla yapışdırmaq. – O bardağı zeplə, yoxsa axar
(İrəvan) əhəng, yumurta və pambıqdan hazırlanmış qarışıqla yapışdırılmış. – Zepli bardağı bura gətir
(Meğri) parçanın kənar tərəfləri. – Zerindazdarın ikisin də qeyçiynən kəs, so:ra təfci
(Culfa) quyu
(İrəvan) tənəkə, nazik dəmir ◊ Zeşt kavavı – nazik dəmirdən olan manqalda hazırlanmış kabab. – Bizi bir zeşt kavavına qonağ elə
(Tabasaran) zolaqlı. – Ho qulağları zey ulan keçidü
(Ağdam, Xocalı) üzüm növü adı
(Bakı) guya. – Navar, dosdum, yə:ni deməg isdi:rsən ki, zeyrən mən səni tanımıram?
(Xaçmaz) iri bədənli. – Zəbərdəluğuna baxma, güci yuxdi
(Cəlilabad) güclü, qüvvətli. – Yanındaki də bi zəbərdəst adameydi
(Borçalı) bax zabır
(Oğuz) bax zabır
(Balakən) bax zabır. – Ay bala, zəbrunu gətir, lampıya nö:üt tökəcəyəm
(Meğri) bax zadır
zəfdini almax: (Zəngibasar) qarşısını almaq. – O qə:r şirə verdi ki, indi zəfdini alammır
(Cəlilabad, Yardımlı) qozun yaşıl qabığı. – Girdəkanın zəgalıni soyardüg; – Sanın tutıb heybəmizə qoyardüg (Cəlilabad)
(Qax) nar qabığı
(Qax) otlaq
(Xaçmaz, Quba) bax zəylix’
(Lerik) bax zağara. – Papağın zəğərəsi hələ gedmeyib
I (Bakı, Masallı) çoxdanışan, zəhlətökən. – Nə zəhəndə adamdu bu (Masallı) II (Lənkəran) acıdil. – O, zəhəndə adamdu
I (Füzuli, İsmayıllı) hananın ayağı. – Hananı qoyannan soğra qəşəy oxu var, o oxu qoyursaη, onun zəhləsinə – əyağına (Füzuli) II (İsmayıllı) öd
(Şuşa) bax zahman I
(Ağbaba, Culfa, Şərur) əməkgünü. – Mənim zəhmətimi kitabçıya yazıbsaηmı? (Ağbaba); – İnişil hər zəhmətə beş kilo üzüm böldük (Culfa)
(Şəki) 1. b a x zaqqato 2. zəhər. – Ağız, Fatma, bacı:n co:su zəqədo: kimidi
(Ağdam) bax zaqqato. – Yelpənəx’ zəqqətodu, yeməli döyü
(Şərur) acı, tumturş. – Qopatdım, qoydum ağzıma, zəqqətovdu, heş yeməli dəyir
(Bakı, Lənkəran) bax zaqqun
(Tovuz) bax zaqqun. – Ağzım zəqqoy dadır