(Ağdam, Borçalı, Cəbrayıl, Culfa, Çənbərək, Xanlar, Meğri, Şahbuz) açmaq, uzatmaq. – Bağırsağı çözdəllər, ipi çözdəllər (Xanlar); – A:z, o baramanı ni
(Cəlilabad, Sabirabad) açmaq. – Bu kəndiri çözəliyə-çözəliyə dalımcan gələrsən (Sabirabad)
(Gədəbəy, Gəncə, Şərur) bax çözələməg. – İpi çözələmə hayıfdı (Gəncə); – Niyə çözəleysiη, a:z, sapı? (Gədəbəy)
(Ağdam) çürük. – Elə qoz var çözərəy olur, yeməli olmur
(Çənbərək) ərimək. – Qar çözüyür güneylərdə
(Xanlar) çuvala yığmaq, doldurmaq. – Şadarə:tireydix’, şadaradan da çıxeydi taxıl, sonra bir yerə tığleydıx, soηra çualleydıx
(Şamaxı, İrəvan) külqabı. – Çubuğaltını ver (Şamaxı); – O çubuğaltını bəri gəti (İrəvan)
(Zaqatala) bax çöçüy. – Çuceyin əsgərdən kağızı gəlibdi
(Quba) bax çodi
(Quba) samovarın altına qoyulan qab. – Get bayirdan çugunu gətir
I (Ağcabədi, Basarkeçər, Borçalı, Böyük Qarakilsə, Daşkəsən, Gədəbəy, Gəncə, Goranboy, Göyçay, Kəlbəcər, Xanlar, Qazax, Salyan, Şuşa, Tərtər, Tovuz) x
(Şəmkir) xəbərçi
(Tovuz) xəbərçilik. – Çuğulçuluğ eləmə, yekə oğlansan
(Basarkeçər) (b a x məna) çuğulla divarın əyriliyini ölçmək, müəyyənləşdirmək. – Bax, bırda çuğul çuğulladı
(Bakı) emallanmış kiçik və dərin qab
(Qəbələ) qadın yaylığı. – Lalazar xala məclisdə çuqqusuz oturmuşdu
çul düşməx’: (Cəbrayıl, Mingəçevir, Salyan, Oğuz) yorulub əldən düşmək, taqətdən düşmək. – O qədir işdəmişəm ki, yap çul düşmüşəm (Cəbrayıl); – Gidif
(Şəki) bürümək, basdırmaq. – Qodüşdə qatıx çalıf üsdün çulğalamışam
(Gəncə, Qazax, Şamaxı) bax çulqu. – Haravanın çulğusu çıxıf (Gəncə); – Çulğu olmasa, təkər çıxar (Qazax); – Əyə, yavaş sür, çulğu çıxdı (Şamaxı)
(Qazax) qanmaz. – Çulğuduzun biridi, nə qaner
(Daşkəsən, Goranboy, Şəmkir) təkərin çıxmaması üçün oxun ucuna keçirilən dəmir. – Qoyma çulqu düşdü, indijə təkər çıxar (Goranboy); – Çulqunu oxun baş
(Salyan) dağıtmaq, sağasola xərcləmək. – Pılın gərəg qədrin biləsən, hara gəldi çullamıyasan
(Çənbərək) sıx səpmək. – Taxılı oxarta çulluyuflar kın, içində yeriməy olmur
(Tovuz) kökündən çıxarılmış alaq otları. – Məhəllədəki çumları qıraxlara çıxardın
(Dərbənd) bax çumarça. – Nöüt getirmegə kitəndə yolda çumaçəmizin biri sinmişdi
(Tabasaran) samı. – Bir buyunduruğda dörd çumarça ulur, bir də kücəğaci
I (Başkeçid, Borçalı) çim. – Mən çumbuznan suyun qavağını kəsdim (Borçalı) II (Gəncə, Xanlar) bax çopuz
(Qazax, Şəmkir, Tovuz) 1. bax çumbuz I. – Çumpuz kəsin buzoyun damının üsdünə döşüyəx’ (Qazax) 2. kəsək
(Zəngibasar) borc. – Beş aşıx da çur verdim, genə də uduzdu
(Qazax) yuxu. – Çuş dəyişiriy olar
(Qazax) rast gəlmək, tuş olmaq. – Yolda maηa çuş oldu
(Xanlar) aşsüzən. – Çuşbalan irəllər də:rdix’
(Dərbənd, Quba, Mingəçevir, Şamaxı) bax çuqqu. – Qart xatın təzə çutqusun bağladı (Dərbənd); – Anam başına çutqu bağlamışdı (Şamaxı)
(Meğri) böyük iynə, qıyıq. – Taxmişam, üde: çuvaldız cəcimin üsdündədi
(Şəki) qoz və ya tut çırpmaq üçün ağac. – Tutu tepiynən də çırparıx, çuvuqquynən də
(Basarkeçər) sıyıq. – Xamır çuyuxdu, kündə təndirdə durmur
(İmişli, Salyan) paz, çüy. – Baltanın başına çü vır, çıxar dəgər uşağa (İmişli) Çü qoymağ – ara qarışdırmaq, ara vurmaq
(Dərbənd, Tabasaran) bax çodi. – Müslümət ananın pişirən çüdiləri çux ləzətdü uladı (Dərbənd); – Çüdi ətdən də bişirilədü (Tabasaran)
(Lənkəran, Lerik, Yardımlı) çöp. – Bi dənə çülə ver, dişimi qurtdalayım (Lənkəran)
(Göyçay) süzgəc. – Ayranı çülpəkdən keçir
(Çənbərək, Gədəbəy, Qazax, Tovuz) çürüdülmüş ayran, süd. – Çümürüyü torvuya töx’ (Çənbərək); – Asya bacı, köməy elə, bu çümürüx’ qazanın yerə qoyum (G
(Cəlilabad) çör-çöp. – Qıza, ged çüpə gəti tökim təndürə
(Zaqatala) bax çümürüx’
(Qazax) azmış, itkin düşmüş (heyvan). – Bu at çüşmədi, dörd aydı gəlif bizim ilxıya qarışıf, yə:si çıxmer
(Bakı) bax cütqabağı. – Qabağlar arvaddar çütqabağı qoyardı
(Gədəbəy) cüt, qoşa, birlikdə. – İki çovan yolda çütrəm gedər; – Qızılözən xımırçəx’nən çütrəm olor
(Ağdərə) təkərin oxdan çıxmaması üçün oxun ucuna keçirilən dəmir
I (Gəncə, Şəki, Zaqatala) bax çü. – O kötüyü çüynən yarmağ olar (Zaqatala); – Çüy olmasa, bu odun yarılmaz (Gəncə); Odunu çüynən yar (Şəki) II (Zaqata
(Daşkəsən) boyunduruğun ortasına keçirilən iki ağac. – Çüyü ağaşdan oloy; – Çüyüyü boyunduruğa vuroyrux kun, kağan ortadan qaşmasın
(Ağdam, Cəbrayıl) şüyüd. – Qızım, get çüyüdbaşı yığ, dolmuya tökəx’ (Cəbrayıl)