I (Borçalı, Meğri, Naxçıvan) 1. dırnaq (Borçalı, Meğri) 2. dırnağın dibi (Naxçıvan). – Sədəf sohra dırnağ olur (Naxçıvan)
I (Cəbrayıl) xörək adı. – Fatma, sədəmə bişir! II (Qax, Meğri, Naxçıvan) bax sadama ◊ Sədəmə vurmax (Naxçıvan) – ziyan, zərər vurmaq
sədəs olmağ: (Şamaxı) əsməcəyə tutulmaq. – Qarabaş it sədəs olıb
(Oğuz) boş-bikar, avara. – Səfəllayı adamdı
(Qax) sakitləşdirmək
(Füzuli) yersiz, mənasız danışmaq. – De:r qoja adam səfsələx’liyir
(Ağdaş) axmaq, ağılsız, düşüncəsiz
(Qazax) gic, gicbəsər. – Sən nə səfsərək adamsan?
(Qazax) sahəni səpindən sonra suvarma. – Toxumu səpənnən so:ra üsdünnən sulo:rux, ona da de:rix’ səfsuar
(Meğri) bax sağabilə. – Avlar səğəbilələrdən su içillər serizə
(Gədəbəy) axmaq, gic. – Səğvət adamdı molla: qulağ asan mə:m vadımo: rə <fikrimə görə>
(Dərbənd, Tabasaran) ağacdan hazırlanmış ölçü qabı (təxminən 2,5 kq. buğda tutur). – Əmim üç səh buğda vərdi mənə (Dərbənd); – Səh buğdadan arpa az tu
(Bakı, Şamaxı) az istifadə olunan və ya istifadəsiz qalan şeylərin evin müəyyən hissəsində yığıldığı yer
(Göyçay) arxayınçılıq
I (İsmayıllı) bax səkləm. – Bir səhləm şeydi, onnan ötrü araba qoşmağa dəyməz II (Culfa, Quba) yabanı bitki adı (bundan zökəm xəstəliyini müalicə etmə
(Lənkəran) arası kəsilmək, dayanmaq
(Qazax) qamışlı, bataqlıq yer. – Səhöydə zəli var
(Kürdəmir) 1. zəhlətökən 2. mənasız. – Adamın səhtisinnən səhti də söz çıxır
(Göyçay) əliaçıq
(Salyan) qatıq çalmaq üçün gil qazan. – Sə:kdən qatığı nehriyə tök, gəlirəm
(Sabirabad) bax səkçə
(Salyan) bardaq. – Səkçə:n sui sərin olır
(Cəbrayıl) qəribə, qeyri-adi (adam)
(Salyan) ağıldankəm, səfeh. – Səkdə adama qoşulma
(Salyan) gic-gic, axmaqaxmaq. – Nərgizi dindirəcəksən, başdıyacağ səkdi-səkdi danışmağa
(Şamaxı) ayıq. – Bu gecə bir qədər səkə yatmağ lazımdı
(Salyan) daş parçası, daş qırıntısı. – Səkəl ver, daşdarın arasın doldırım
(Ağdam, Zəngilan) uşaq oyunu adı
(Bərdə, Cəbrayıl, Gədəbəy, Şərur) guya. – Səki mən də:si, o da onnan sonra küsəsi mənnən (Gədəbəy); – Gəldilər şəklimi çəkdilər, səki kinoya verjəx’lə
(Gəncə) ən yaxşı. – Səkil tikəni özüm yimədim, ona verdim
(Cəlilabad, Quba, Şamaxı) köhnə ölçü vahidi. – Gəlinbacı mənnən bir səkləm un istəyibəni apardı (Quba); – Nə vardı, bir səkləm arpa unuydı qutardı, ge
I (Gəncə) axsamaq. – Niyə səkirsən? II (Gəncə) yellənmək (dizləri qatlaya-qatlaya ayaq üstə). – Həsən yelləncəx’də o qədər səkdi ki, başı hərləndi
(Qazax) sakitləşmək. – İndi yağış bir az səkniyif
(Qazax) ağılsız
(Kürdəmir) ağılsız. – Nə səkti bacın var
(Şəki) bax saqan. – Səqanın içinə buğda tökərdilər, düyü tökərdilər, çəlitix’ tökərdilər, hər şey tökərdilər
(Ordubad) üstü örtülü çeşmə. – Səqərxanadan su gəlir
I (Şamaxı) bax saqqat II. – Əzim çox səqqət adamdu II (Naxçıvan, Şərur, İrəvan) şikəst, əlil. – İndi mən səqqətəm (Şərur) ◊ Səqqət olmax (Şərur) – şik
(Lənkəran) quş ovlamaq üçün tor
(Mingəçevir) az. – Sə:l adam olar ki, bunu bilməyə
(Ordubad) meyvə adı. – Mən səlamini çox yiyirəm
I (Lənkəran, Salyan) balıq tutmaq (ovlamaq) üçün alət. – Bazardan balığ vurmağa sələ aldım (Lənkəran); – Sələynən balığ tutallar (Salyan) II (Kürdəmir
(Bakı) şərbət
(Ucar) nehrənin ağzını bağlamaq üçün ip. – Nənəm sələbağını nehrənin ağzına bağladı
(Karvansaray) yersiz danışan. – Xalsa arvadın qardaşı qızı sələx’di
(Gədəbəy, Tovuz) gicəlmək. – Oqqədər çalışmışam ki, əyğa qalxanda sə:ləx’lənirəm (Tovuz)
(Naxçıvan) bax sələ (2-ci məna)
(Lənkəran) sələ ilə ovlamaq. – O, balığ sələləmək istədi, əmma balığ qaşdı
(Quba) buğdadan hazırlanan yemək adı. – Anam çux sələmə qayirmişdi
(Qarakilsə) bax səyəlləmax