(Quba) duzlanmış yabanı kəvər
(Çənbərək, Karvansaray, Qazax) bax zağarqarın. – Zəvərqarın adam yoxuş yeri çıxə:limi? (Çənbərək)
(Gədəbəy) uzanmaq. – Görüηnən bir nə zəvərif, heş xəvəri varmı kın düynədən
(Cəlilabad) zarımaq. – Az zəvillə sən də, baş-beynimi aparmaginan
(Borçalı) qıf
(Ağdam, Cəbrayıl, Füzuli, Gədəbəy, Qarakilsə, Qazax, Zəngilan) bax zəvzəy. – Bı qəri həylə zəvzəx’ qəridi, axşamacan zəvze:r (Zəngilan); – Zəvzəy adam
(Qazax) yersiz və boş-boş danışmaq. – Əli dünən mərəkədə yaman zəvzəx’lədi
(Beyləqan, Cəbrayıl, Kəlbəcər, Kürdəmir) bax zəvzəy. – Zəvzək gedə olma, bı çox pis şeydi (Beyləqan); – Zəvzək kişi gəldi, gənə baş-beynimiz gedər (Cə
(Cəbrayıl, Füzuli, Qarakilsə, Mingəçevir) həddindən artıq boşboş danışmaq. – Ay arvad, az zəvzə dana, tay yorulmadı:η? (Cəbrayıl); – Bu da ay zəvzədi
(Laçın) çoxdanışan. – Ay sən də zəvzəy adamsan ha
(İmişli) yalvarmaq. – Yıxıldı ayağına, başdadı zəvziməyə
(Cəbrayıl) tikə, hissə. – Mınnan sənə bir zəy də vermərəm
(İrəvan) zəylə duzun qarışığından hazırlanmış aşı maddəsi. – Bir az zəyduz qayır
(İrəvan) dərini aşılamaq üçün ona zəyduz sürtmək. – Dərini zəyduzlamışam
(İrəvan) kətan yağı. – Bir az zəyərək gəti, xəmirə qatax
(Qazax) biyar
(Ağdam, Mingəçevir, Şəki) lampanın boğazı, şüşə keçirilən yeri. – Lampanın zəyliyi qopuf, saxlamır (Ağdam)
(Füzuli) tənbəl. – Bı öküz zəyvəkdi
(Füzuli) zəif, arıq. – Dünən Behbidin inəyi bir zəyvəyk bızav doğuf
(Cəbrayıl) böyük, yekə
I (Bakı) zəhlətökən, sırtıq. – Mının kimi heç zıbığ adam görməmişəm II (Bakı) bax zıbı. – O, zıbığın biridü
(Meğri) bax zıbı. – Gülünün Hüsən addı bir zıbıx gədəsi var, özü də dəmir yolda işde:r
(Kürdəmir, Qəbələ, Oğuz) sırıqlı. – Hava soyuyuf, gərəx’ zıbın alam (Qəbələ); – Zıbın olmasa, so:xdan doaram (Oğuz)
(Kürdəmir) böyük və həm də yaraşıqsız. – Əhmədin oğlı elə zıbırtındı ki
(Meğri) azacıq, lap az. – Ətdən bizə Fərəş zıfı də vermədi dadax
I (Basarkeçər, Mingəçevir) bax zırflamax. – Çualı ağzınatan zıfla taxılnan (Basarkeçər) II (Basarkeçər, Şuşa) bax zıplamağ
I (Bakı, Culfa, Gədəbəy, Qarakilsə, Naxçıvan, Ordubad, Şərur) palçıq. – Zığdan indi dərbəşmək olmaz (Şərur); – Zığ bulaşıf şalvarın balağına, təmizdəη
I (Qubadlı, Salyan) bir yerdə qalıb iylənən su. – Bizim yerrərdə zığab ulmaz (Qubadlı); – Zığabı içməg olmaz (Salyan) II (Salyan) bax zağab
(Xanlar) qısaboylu və yekəqarın (adam). – Zığel adam da var
(Bakı) bax zıqqi
(Tovuz) sürüşmək. – Ayağım yaman zığıyır qar olanda
(Şuşa) zəhlətökən. – Mürsəl zığırquş adamdı
(Xanlar) ölüvay. – Bu da zığıt oğlu zığıt, bizə yoldaş olub
(Qazax) yumurtadan yenicə çıxmış, hələ tüklənməmiş quş balası
(Tərtər) bax zağlı II. – Bu inəyin südü zığlı süddü
(Bərdə) palçıqlıq. – Hər yan zığlıxdı
(Şərur) bax zığımax. – Avto:- nun təkəri zığdı, avto o sa:t yoldan çıxır
(Kürdəmir) bax zığ I
I (Kürdəmir) uşaq oyunu adı. – Uşağlar, gəlin zığzığ oyniyağ II (Qax, Oğuz, Tovuz, Zaqatala) alabaxta, quş adı
(Culfa) bax zılx
(Meğri) dolu, basa-basa doldurulmuş. – Üş zıxcalı çüyal ma: verdi, ikisin də Qurbanın dədəsi Məşə Zeynala
(Gədəbəy, Tovuz) yumruq, dürtmə. – Saηa bir zıxma vurram, bir il özüηə:lməssəη (Tovuz); – Bir zıxma vurram, böyrəyiη içiηə tüşər (Gədəbəy)
(Gədəbəy) yumruqla vurmaq. – Elə zıxmaladım, heç məni vurmağa əl aça bildi ki?
(Qax, Zaqatala) sağsağan
(Balakən) dələ cinsindən olan meşə heyvanı
I (Ağdam, Bakı, Kürdəmir, Şəki) bax zıqqi. – Zıqqı adamın malı çıxınca canı çıxsa yaxşıdı (Şəki) II (Bakı, Kürdəmir, Salyan) çoxdanışan
(Salyan) uzunçuluq ◊ Zıqqıçılığ eləməg – uzunçuluq etmək. – Paşa, nə zıqqıçılığ eliyirsən?
(Beyləqan, Bərdə, Qarakilsə) zarımaq. – Bu uşax səhərdən zıqqıldıyır (Beyləqan)
zıqqılığ eləmək: (Əli Bayramlı) 1. zəhlə tökmək. – Az zıqqılığ elə 2. dilənmək. – Abırun olsın, utan, zıqqılığ eləmə
(Lənkəran) xəsis