1. sif. Çətin, zor, çətin başa gələ bilən, çətin həll edilə bilən. Müşkül hal. Müşkül məsələ.
– Mən and içirəm ki, indiyədək “Tərcüman” qəzetinin sahibi bir belə müşkül işə rast gəlməyib.
// Ağır, dözülməz.
Səbr eyləmək olarmı bu müşkül müsibətə.
□ Müşkülə düşmək – çətinə düşmək, çıxılmaz vəziyyətə düşmək.
Vay, vay! Nə yaman müşkülə düşdü işim, Allah! Fəryadimə yet kim, yanıram atəşə, billah!
Müşkül etmək – çətinləşdirmək, çətinə salmaq, ağırlaşdırmaq.
Ta kuyi-yardə özümə mənzil etmişəm; Asan ikən özüm işimi müşkül etmişəm.
Müşkül olmaq – çətin olmaq.
Eşitmədinmi, könül, eşq müşkül olduğunu; Sənə bu müşkül işi kim dedi ki, bünyad et!
Müşkül oldu çünki yol bulmaq onun imkanına; Göstərib lütfü-kərəm mən bəndeyi-fərmanına. ;
// ağır olmaq, dözülməz olmaq.
Elmsizlik bəlası müşkül olur, həqiqət.
2. is. Çıxılmaz vəziyyət, ağır vəziyyət; düyün. Müşkülü həll etmək.
– Sən tanıtdın bu ellərə ömrün yazını; Varlıqdakı hər müşkülün öz mənasını.
[Mahmud üçün] bu böyük müşküldən çıxmağa bir yol var idi, o da intihar!
3. məc. sif. Ağır, çox.
Bu məlul, müşkül vaxtında Nigarın küsməyi Koroğlunun ürəyini qubarlandırdı. “”.
