I
(Ağbaba, Ağcabədi, Xaçmaz, Qax, Oğuz, Zəngilan)
ürəyi darıxmaq, hava çatmamaq, təngnəfəs olmaq, boğulmaq. – Əlinin başını suya basdım, o da suda tıncıxdı (Ağcabədi); – Kök adam həməşə tıncıxar (Ağbaba); – İsdidən adam tıncıxır (Zəngilan); – A bala, qapını aç, mən lap tıncıxdım (Qax)
II
(Şəki)
məc. bezmək, təngə gəlmək. – O qədər tıncıxdı ki, axırda heylə qoyuf getdi