1. Yanmağına səbəb olmaq; alışdırmaq. Lampanı yandırmaq. Kibrit yandırmaq. İşığı yandırmaq. Fənər yandırmaq.
– [Xudayar bəy:] Zəhmət olmasa, bir ispiçkə çək, bu qovu yandırım.
Əhməd aralıq peçini yandırdı.
// Məc. mənada.
Ələsgərdi mənim adım; Aləmi yandırar odum.
2. Şiddətli təsir etmək (isti, qızmar, qaynar şey). Çay əlimi yandırdı. – O gün hava çox isti idi.
Günəş yandırırdı.
Muğan günəşi adamı yandırırdı.
3. Qaraltmaq, rəngini tündləşdirmək. Dağ havası adamın üz-gözünü yandırır.
– [Ceyranın] açıq hava rəngini bir qədər yandırmış, yanaqlarında təbii bir qırmızılıq görünürdü.
4. Dalamaq. Gicitkən əllərimi yandırdı.
5. məc. Mənəvi əzab və iztirab vermək, ruhən incitmək, çox ağır təsir etmək.
[Səlma:] Odumu söndürdün, yandırdın məni; Get, kamə yetirməsin Allah səni!
Ancaq bir nəfəri Mirzənin vəfatı yandırırdı. O adam Usta Zeynal idi.
◊ Atasını yandırmaq – bax ata.
Can yandırmaq – bax can.