ƏSHABƏ

is. [ ər. “sahib” söz. cəmi]
1. din. Məhəmməd peyğəmbərin və imamların yaxın adamları.
2. zar. Tərəfdar, daim birinin yanında olan adam, yoldaş.
Bütün bunları Həmzə danışmaqdan, əshabələri isə dinləməkdən yorulmurdu. Ə.Əbülhəsən.

ƏSHAB
ƏSİL

Digər lüğətlərdə