ƏŞİRƏT

is. [ ər. ] Bir əsildən törəyib birlikdə yaşayan və köçəri (bədəvi) həyat sürən ailələr toplusu; qəbilə, oymaq. Əşirət dövrü. Ərəb əşirətləri. Əşirət şeyxi (ağası, bəyi). Əşirət halında yaşayan tayfalar.
– Bütün Azərbaycan xanları və əşirətlər öz atlısı ilə Marağaya və Savucbulaq ətrafına gəlmişdi. M.S.Ordubadi.

Sinonimlər (yaxın mənalı sözlər)

  • ƏŞİRƏT əşirət bax qəbilə I
ƏŞİ
ƏŞK

Digər lüğətlərdə