(Çənbərək, Qazax) bax tosmal. – Sən bir bu tövsər İsmayıla bax! (Qazax); – Hasanalı tövsər kişidi (Çənbərək)
(Bərdə, Gədəbəy) tədbir, məsləhət. – Sə:η töycün nədi maηa? (Gədəbəy) ◊ Töycü eləməx’ (Gədəbəy) – məsləhət etmək, tədbir görmək
(Qazax) beli yastı təpə
(Qarakilsə) qoyub qaçmaq, götürülmək. – Məni görən kimi tözərəx’ləndi
(Borçalı, Hamamlı, Qazax, Tovuz) kiçik qazan. – Tuyyu ojağa as (Hamamlı); – Bizim ikijə tu:amız var (Tovuz)
(Cəbrayıl) 1. qırmızımtıl qabığı olan yabanı ağac növü 2. tubulqudan düzəldilmiş əlağacı, çubuq, çomaq
(Kürdəmir) bax tubulqu
(Şamaxı) bax tubulqu. – Mənim əsam tuburğidandı
(Ağbaba, Qax, Oğuz) bax tuj. – Al o tucu, tök xörəyi, vər (Oğuz)
(Qarakilsə) gəlmə (adam). – Tufluqu gəlmə adama de:rix’
I (Ağsu, İmişli, Şuşa, Zərdab) bayraq. – Qoşın gəldi ölkəsinə qabağında tuğ (İmişli); – Meydana hər dəsdə öz tuğuynan gəlmişdi (Şuşa) II (Ağcabədi, Ye
(Ağdam) böyümək, qol-budaq atmaq (ağaca aid). – Ağaş yaxşı tuğallıyıf
I (Yevlax) hündür, uzun. – Kür qıra:ında tuğay yulğun çoxdu II (Kürdəmir, Salyan) bax toğay
I (Daşkəsən, Gədəbəy) bax tuğay I. – Bu ağaş tuğoydu o birisinnən (Daşkəsən); – Bu onnan tuğoy döğmü dınnınjıx? (Daşkəsən) II (Daşkəsən) düz və hündür
(Şuşa) quş adı. – Bi:l tuğrul çox gəlmişdi
(Bərdə) narın süpürgə. – Tuğulca qamış başınnan olur
(Daşkəsən) mürgü, yuxu ◊ Tux tutmax (Daşkəsən) – mürgüləmək, yuxu tutmaq. – Məni tux tutdu
(Meğri) tamahsız, gözütox. – Babəşuğli Rahman tuxməmə igit bir uğlan idi
(Ağdam, Ağcabədi, Bərdə, Şuşa) şirəli, emallı. – Tuj çaydanı bəri ver (Ağcabədi); – Tuj çaydan yaxşıdı çay qaynatmağa (Bərdə)
(Quba) bax doqqaz. – Tuqqazımızı kəl sındırdı
(Qax) quş adı
I (Sabirabad) qum II (Sabirabad) bataqlıq
(Şəmkir) bax tolamazda
(Gədəbəy, Qazax) bax tolamazda. – Tulamazdı əlimnən açılan, xoruz parpılef ordaja qaldı (Gədəbəy)
(Basarkeçər) atmaq, tullamaq. – Salveyi götürüf, tulamazdadı uşa:n dalıncax (Basarkeçər)
(Ordubad, Şuşa) hamamın ocaqxanası. – Qulu tulanbarı yandırmır (Ordubad); – Odunu yığın tulanbarın qaba: na (Şuşa)
(Naxçıvan, Ordubad, Şuşa) hamamın ocaqçısı. – Tulanbarçı gəlməmişdi (Ordubad); – A bala, ged o tulanbarçını ça:r gəlsin (Şuşa)
(Şuşa) ocaqçılıq (hamamda). – Məhi indi də tulanbarçılıx eli:r
(Ağdam, Gəncə, Qazax, Tovuz) yabanı ot adı. – Tulatutan adamın paltarına, qoyunun yununa ilişdimi, qopan döyü, çətin təmizdənir (Ağdam); – Paltarıma t
(Kürdəmir, Qarakilsə) bax tolazdamax. – Hamısını tulazdadı, nəyə lazım?
(Basarkeçər, Ordubad) səlbə. – Tulazdırma bərk ağaşdan olar
(İmişli) arxın dar, tullanmaq mümkün olan yeri
(Çənbərək) taxılın içində bitən alaq otu adı
(Şuşa) gicgah. – Daş Həsənin tulununa dəydi
(Qax) üskük
(Qax) bax tim
(Quba) cəm, məcmu. – Aydabalanun dukanundakı şeylərün tumali dürt min manat ilədü
(Gəncə, Ordubad, Şuşa) bayram şənliklərində atılan fişəngin bir növü. – Tumanagirən atmışam, düz getdi Səltənətin civinə girdi (Gəncə); – Uşaxlar bayr
(Şuşa) yazılıb lülələnmiş kağız və ya dəri. – Ceyran dərisinnən yazılmış bir tumar gördüm
tumbur olmağ: (Bakı) yoxa çıxmaq, qurtarmaq, tükənmək. – Bir gileydi, u da tumbur olub getdi
(Lənkəran) çəltik şitili. – Əli tumcarı daşıyır
(Lənkəran) çəltik şitili əkilən sahənin qarovulçusu. – Tumcarban gərəy ayığ ola
(Lənkəran) çəltik şitili əkilən sahə, lək. – Bu yer tumcarrığ üçün yaxşıdı
(Salyan) zökəm
(Quba) qurudulmuş tumlu ərik. – Tumlimiz yoxdu
(Sabirabad) zökəm
(Salyan) doğru, düzgün. – Bı sözı sənə tumru di:rəm; – Ələfsər tumru danışır
(Quba) cır gilas. – Tumruz acıdu
(Quba) atası və ya anası başqa millətdən olan. – Bizim kəndin bəizi adamlari tumsusdu
(Bakı) kobud