(İrəvan) yavan, yağsız (ət)
(Gəncə, İrəvan) abad. – Çox sağ ol, evün şen olsun
(İrəvan) abad etmək, abadlaşdırmaq. – Bu şə:ri təzə-təzə şennədilər
(Ağdərə, Bolnisi, Borçalı, Böyük Qarakilsə, Gəncə, Goranboy, Hamamlı, Xanlar, Qazax, Oğuz, Tovuz, Yevlax) bax şenniy
I (İrəvan) 1. kənd, oba, yaşayış məntəqəsi. – Odu, deyəsən orda şenniy var 2. kəndin bir hissəsi, məhəllə II (İrəvan) abad
(İrəvan) abad olan. – Bura yaxçı şenniyli yerdi
(İrəvan) abad olmayan. – Orda nə var, şenniysiz yerdi
(Ordubad) cəld, tez. – Mən də şeramat gəldim ki, görəsən nə var!
(Xocavənd) dik. – Anan qomral əvrəşdi, qoyun; – Ay qarannıx gejədə çovana yoldaşdı qoyun. Ay məmələrin şeşdi, qoyun
(Dərbənd, Tabasaran) kisə. – Dügi tükədig şeşala (Tabasaran)
(Ordubad) 1. boyunduruqla xışın qolunu birləşdirən dəmir qarmaq. – Şeşalqa boyunduruxnan bazını birrəşdirir 2
(Başkeçid) xörək adı. – Ya:- sın bir qav şeşamadi yedi
(Füzuli) qablama. – Şeşana şağırdıx südü
(Oğuz) xörək adı; qızardılmış soğan və yumurtadan hazırlanan yemək adı. – Şeşdənəx’ göy soğannan olmur, baş soğannan olur
(Oğuz) qızardılmış soğan və yumurtadan hazırlanan qara növü. – Şeşdənəx’li aşı çox pişirrix bu tərəflərdə
(Bakı) arıq
(İrəvan) lüləsinin içərisində yiv olan tüfəng, yivli tüfəng. – Şeşdi tüfəylər yaxçı atıllar
I (Kürdəmir, Mingəçevir, Oğuz, Şəmkir) dik. – Şeşə buynuz cöngədən yaxşı öküz çıxajax (Şəmkir) II (Şəmkir) xüdpəsənd
(Salyan) havayı, hədər yerə. – Pulları şeşə-qoza xəjdədü qutardı
(Dərbənd) kisə. – Üç şeşəl un aldüm, gətürdüm
(Gəncə, Qazax) bax şeşələnməy
(Cəlilabad, İrəvan) 1. qürurlanmaq 2. özünü yüksək tutmaq, özünü çəkmək. – Nə belə şeşələnirsən? (İrəvan)
(Ordubad) bax şeşalqa. – Biz keçən il yer sürürdüx’, birdən xışın şeşəlqəsi qırıldı; – Şeşəlqə zəncirdə olar ki, arabıya lazımdı
I (Borçalı) lobya və soğandan hazırlanan xörək adı II (Qazax) ədalı, əda ilə. – Yaman uşaxdı, gör ağajı əlində nejə şeşəmadı tutor
(Gəncə) bax şeşəmadı I. – Bizim uşaxlar şeşəmodunu çox yi:llər
(Tovuz) dik buynuzlu, şiş buynuzlu. – Şeşən inəx’ davakar olar
(Şəmkir) dik, şiş buynuz. – Se:izin buynuzu şeşid olur
(Cəbrayıl) yaxşılaşmaq
(İrəvan) lüləsində yiv olmayan (tüfəng). – Şeşsiz tüfəngnən nişan vurmax olmaz
(Şuşa) aş qarası
(Meğri) tənək kəsmək üçün xüsusi mişar. – İndi Əldərədə şetə nə:zer
(Cəbrayıl) qəşəng, yaraşıqlı, gözəl. – Çox şetixanı uşaxdı
(Meğri) forslu, qürurlu. – Heydərqulu Ernəzər çahıllarının hamısınnan şeydalıdı
(İrəvan) qışqırıq, çığır-bağır, hay-küy ◊ Şeyhə salmax (İrəvan) – qışqırmaq, çığır-bağır salmaq. – Bir şeyhə salmışdı ki, gəl görəsən
(Quba) şeh. – Yazda sə:rrər həmişə şeynəm düşədi
(Çənbərək) razılaşmaq. – Şıxalı şeyrannanır; – Də:η da şeyrannanırsaη
I (Ağcabədi, Astara, İmişli, Qazax, Şəmkir) tüfəngin tətiyi. – Şeytana toxunma, tühəg açılar (Ağcabədi) II (Quba, Ordubad) xəbərçi
(Kürdəmir) göbələk növü adı. – Şeytanxınasınnan əllərə xına qoyuruğ
(Qax) göbələk növü adı. – Lala bi taqa kura, bi taqa şeytanpapax qetirdi
(İrəvan) göbələk növü adı. – O, şeytantənbəkisidi, yeməli deyil
(Ağdam, Şuşa, Tovuz, Zəngilan) bax şabbadanxeyir. – Bir dəö:ürdüm budu, şəbbədənxeyir içəri girdi (Ağdam)
(Bakı) bax şappaxeyir. – Bu gün Tünzalənün şəbbəxeyridü
(Gəncə) bərk əsəbiləşmək, hirslənmək
(Xanlar, Şəmkir) çox əsəbi, tez hirslənən. – Şəbbəli adamnan nə uşağ olar? (Şəmkir); – Belə şəbbəli atı minənin özü də şəbbəlidi ki, bərk sürür (Xanla
(Salyan) görkəm; hal, vəziyyət. – Kişinin baş-gözi ağarıb, adam şəbeyinnən çıxıb
(Bakı, Goranboy, Qazax, Lənkəran, Şuşa) bax şebədə ◊ Şəbədə eləməg (Goranboy, Lənkəran) – rişxənd etmək, lağ etmək
(Qax) ağıldankəm, dəli xasiyyət
(İsmayıllı) yeməli bitki adı. – Əhməd, şəbəlin yeməyə getmirsən?
(Salyan) kir, çirk. – Uşağın üstbaşınnan şəbər yağır
(Bakı) gecəpapağı. – U şəbkula: mi vər qoyum, yatmağ isdirəm