laf vurmax: (Qazax, Şəki) mənasız danışmaq. – Əziz yaman laf vuror (Qazax)
(Qazax) mənasız. – Məmməd laf-laf danışer
(Ağsu, Gəncə, Qazax, Lənkəran, Sabirabad, Şəki) bax lapçın. – Lafçını öydə geyirük (Ağsu); – Uşaxlara lafçın almışam (Gəncə); – Mə:m lafçınımın bir ta
(Şəki) bax lapçın
(Oğuz) bax lapbadan. – A gidə, uşağı zarafata salıf lafdan vurma
(Quba) kürək. – Camış lağı sındırdı
(Xanlar, Kəlbəcər) ləqəb. – Birdən birinə bir lağabba yapışdırellar (Xanlar)
(Tovuz) səliqəsiz. – Öydə qav-qajax lağalağdı
(Qax) bax laqan. – İt qabağına lağan tulla:n kimi honu da menin qabağına qoyıp nara gedipsin?
(Salyan) kökündən ayırmadan yerə basdırılan tənək budaqlarından göyərən zoğ. – Bizim bağda çoxlu lağanda var ◊ Lağanda basmağ – tənək basdırmaq
I (Gəncə) gen. – Bu tüyəngin lüləsi çox lağardı II (Çənbərək, Gədəbəy, Gəncə, Karvansaray, Şəmkir, Zaqatala) çox palçıq olan yer
(İmişli) bax lağar I. – Lağard paltar adamı işdəməgə qoymaz
I (Gədəbəy, Gəncə) genəlmək. – Təkərin dulquları laf lağarranıfdı II (Ağdam, Gəncə) çuxur olmaq, çuxurlaşmaq
I (Ağcabədi, Kürdəmir, Salyan, Meğri) bax lağar I. – Qardaşım maηa bir lağart pencəy alıf (Ağcabədi); – Öy lağartdı, kif deyil (Kürdəmir) II (Meğri) i
(Bərdə) bax lağabba. – Uzun Qulu dediη, uzun onun lağavasıdı
(Ağdam) əzmək (meyvəni). – Almadı, armıtdı, lağavlıyırsan suyu çıxır
(Bakı) ağzınadək dolu. – Vedrə lağbalağ dolub
(Gəncə) bax lağvaçıl. – Sən yaman lağcılsaη
(Füzuli) başqasına lağ edən. – Keşmişdə lağılbaz vardı, hərəyə bir ad qoyurdular
(Salyan) cırıldamaq. – Qapı lağıllıyır
(Tovuz) bax lağalağ
(Oğuz) tapmaca və lətifə söyləyən adam
(Gəncə) lağa qoyulan, lağ edilən (adam). – Mən lağşəx’ döyləm, get tayıηı tap
(Salyan) çolaq, şikəst. – O uşağ elə anadangəlmə lağşəkdi
(Borçalı, Gədəbəy) lağlağı. – Həsən sənnən lağva eleır (Borçalı)
(Borçalı, Qazax) lağlağıçı, lağlağı edən. – Lağvaçıl adam lağ eliyənə de:rix’ (Borçalı)
(Cənubi Azərbaycan) boyunduruğun ortasında xışı qoşmaq üçün yer. – Lahan olmasa xış boyunduruğda durmaz
(Dərbənd) məcməyi
I (Gədəbəy, Naxçıvan, Ordubad) məc. mənasız. – Min dənə belə lax iş görsən bir şey çıxmaz (Naxçıvan) II (Bakı, Salyan) yalançı
(Bakı, Salyan) boş-boş, mənasız- mənasız. – Sən alla: lax-lax danışma (Bakı)
I (Qax, Zaqatala) qışda evin ortasında düzəldilən ocaq, kürsü. – Qişdə laxada yətmağın əyri ləzəti var (Qax); – Laxada od azdı (Zaqatala) II (Tovuz) m
(Qazax) yekəqarın. – Laxaqarın adam çox ye:r
(Şamaxı) əlindən iş gəlməyən, bacarıqsız. – Eyvaz çox laxan adamdı
(Axalsxi) kələm. – Bağdan laxana gəti; – Turşu:n yaxşısı laxanadan olur
(Ağdaş, Cəbrayıl, Ucar) tərəcə. – Laxdanı hör; – Laxdanı qapının ağzına qoy (Ağdaş); – Mən laxda toxudum (Cəbrayıl)
(Ağdaş) tərəcə ilə müəyyən yeri örtmək. – Buranı laxdalamax lazımdı
(Qax) taxça. – Laxıda to:x murtdüyüfdü, al geti
(Ağbaba) qayğanaq. – Qonağa laxlama pişirdilər
(Cəbrayıl) xarab
(Gədəbəy) bax laxşəng
(Kürdəmir, Qarakilsə) məc. xəstə, zəif. – Bədənim yaman laxşəkdi (Kürdəmir)
(Gədəbəy) lağlağı
I (Cəbrayıl, Kürdəmir, Mingəçevir, Şamaxı, Zərdab) bax laxda. – Barama üçün laxta çatışmır (Zərdab); – Kümdə beş laxta var; – Barama qurdunu laxta üsd
(Zaqatala) sulanmaq (yaraya aiddir)
(Qax) ləyən
(Salyan) səhlənkar. – Sən biyaz <bir az> laqqacarsan
(Salyan) səhlənkarlıq. – Sən də az laqqacarrığ elə
(Dərbənd, Tabasaran) bax daqqay
(Dərbənd) küçük. – Qujalar da laqqaybala diyədü una
(Gəncə) su və ya yal içmək (itə aiddir). – Yalağa su tök, it laqqıldatsın