(Quba) xırda saman. – Usda gərdəni palçuğa qarışdırıbanı öyi suvıyadu
(Ağdam) sapeşən (alət adı). – Gərdənəni boynumuza keçirif əlimiznən fırrıya-fırrıya saf eşirix’
(Salyan) xamut. – Gərdənəmədin ipin bərk bağlağınan ki, at yaxşı güc eləsin
(Salyan) boyunbağı növü. – Gərdənnig arvadçındı
(Çənbərək) umac qırıntıları. – Halvanın omacının gərdisi təhnədə ğaldı
(Qax, Şəki) bax gər I. – Gərdəki yarpax yetmicaxdı qurda (Şəki)
(Kürdəmir) bax gərəx’- məz. – Yaman gərəhməz uşaxdı
(Zəngilan) yaramaz
I (Füzuli, Qazax) sıra, cərgə. – Gərənnən sağırıx (Füzuli) ◊ Gərən çüşməx’ (Qazax) – cərgələnmək, sıralanmaq
(Bərdə, Borçalı) yayılmaq (qoyun-quzuya aiddir). – Qoyun otdar gərənər, otdadıxca gərənər (Borçalı)
(Cəbrayıl, Ucar) bax gərənəməx’. – Qoyun gərəniyib (Ucar)
(İmişli) bax gərgəncə. – Dərini gətirib ağac gərgəcə çəkirik
(Ağdam) dəri qurutmaq üçün alət (çarmıx) ◊ Gərgəncə verməx’ – dərini qurutmaq üçün tarıma çəkmək
I (Hamamlı) arakəsmə (tövlədə). – İnəx’ gərgiyi qırıfdı II (Çənbərək) eyvanda və ya balkonda paltar qurutmaq üçün yer
(İsmayıllı) damın üstünə tökülən torpağı bərkitmək üçün istifadə olunan kötük, alət. – Yağış bərkitməmiş, a uşağlar, çıxu:z gərginonan damın üssün ham
(Basarkeçər) qolsuz sırıqlı (qadın üçün)
(Meğri) boğazda və ya qoltuqda əmələ gələn şiş
(Ağdam, Bərdə, Gədəbəy, Kürdəmir, Qazax, Şəmkir, Tərtər, Tovuz, Ucar) bax gəmrə (1-ci məna). – Qışa heç odunumuz yoxdu, bir gərmədən başqa (Tovuz)
(Cəlilabad, Füzuli, Lənkəran, Ucar) yemiş növü adı. – Gərmək çox şirin olur (Ucar)
(Çənbərək) yandırmaq üçün tapdanıb qurudulmuş mal nəcisini bellə kəsmək
(Oğuz, Şəmkir) qəhvəyi rəngli, yumşaq qabıqlı ağac növü. – Gərməşoydan yaxşı əl ağacı olur (Oğuz)
(Borçalı, Qazax) bax gərməşoy
(Cəlilabad) qol-budaqlı. – O ağac gərpəliydi
(Gədəbəy, Qazax, Tovuz) kobudlaşmaq, yoğunlaşmaq (səsə aiddir). – So:x dəyif deyni səsi yaman gərrənif (Tovuz)
(Qazax, Tovuz) bax gərrənməx’
(Sabirabad) çəkilik, cır tut bağı
(Qəbələ) bax gəzzək
(Bakı) bəzisi. – Gə:si belə di:r, gə:si helə
(Kürdəmir) bax gq:şıx
(Salyan) ağacda əmələ gələn yapışqan. – Gətirgə ağajda olır
(Culfa, Şahbuz, Şərur, Zəngilan) bax gev. – De:llər ki, Həsənin gə:vi xəsdədi (Zəngilan); – O oğlan həm gə:vimdi, həm də əmim oğludi (Culfa)
(Ağbaba, Kürdəmir, Təbriz, Ordubad) yabanı bitki adı (yağından dərman kimi istifadə olunur). – Gəvən yağınnan dərman hazırranır (Ordubad)
(Salyan) böyüdükcə qol-budaqları şaxələnərək aşağı əyilmək (ağaca aiddir). – Bı ağac çox gəvənnəşib
(Salyan) çoxdanışan, boşboğaz. – Çərkəz gəvərə danışan adamdı
(Kürdəmir, Naxçıvan, Sabirabad, Tovuz) bax gəbəş. – Gəvəş adam tənbəl olar (Füzuli)
(Naxçıvan) çoxdanışan, boşboğaz
(Ağdaş, Basarkeçər, Borçalı, Böyük Qarakilsə, Gəncə, Kürdəmir, Qazax, Naxçıvan, Salyan) bax gəvəz. – Məylisdə çox danışdığı üçün ona gəvəzə və laqqal
(Ağdam) bax gəvəz
I (Cəbrayıl) çox qoca II (Zəngilan) tərəvəz və bostan bitkilərini korlayan ziyanverici qurd. – Gəvgəz bamadoru da kökünnən kəsir
(Ağdam, Ağcabədi) meyvəsi yeyilən yabanı bitki adı. – Gəvildən şoraba qoyuf yi:llər (Ağdam); – Gəvildən yaxşı şoraba olur (Ağcabədi)
(Meğri) kövrək. – Gəvrex’ odundu, baltanı vuran kimin şilix’-şilix’ olecex’
(Qarakilsə) bax gəvrex’. – Gəvrəx’ tez sınar
(Oğuz) kəsək. – Yeri sürəndə görürük kü, yer gəyallı oldu, diyirik ki, bir mala qoşax yerin gəyalını əssin <əzsin>
(Ordubad) bax gəvən
I (Biləsuvar, Ordubad) ikirəng II (Qazax) aylı, aydın (gecə). – Gəyən gejələrdə yeri əx’məy olar
(Cəbrayıl) kürəkən
(Lerik, Yardımlı) məsləhətləşmək
(Ağbaba) açılmaq. – Hava yavaş-yavaş gəyniyir
I (Göyçay, Kürdəmir, Mingəçevir, Oğuz, Ucar) çəpərin tapdanmış, iz düşmüş yeri. – Çəpərə gəz düşüp (Kürdəmir); – Gamış gəzdən keşdi (Ucar) II (Cəbrayı
(Ağdaş, Göyçay, Kürdəmir, Ucar) bax gazal. – Gəzal çox acı olur (Ağdaş); – Gəzalnan keşmişdə yara sağaldırdılar (Ucar)