(Bakı, Şamaxı) toyuq və ya xoruzun quyruğunu yolmaq. – Bu toyuğu tanımağ üçün lüməkləməg lazımdır (Şamaxı)
(Bakı, Şamaxı) bax lüməkləməg. – Toyuğları bu gün lümələdim (Bakı)
(Ağcabədi) çəltiyi ikinci dəfə döymək. – Büyün bir çuval çəltiyi lümələmişəm
(Kürdəmir) bax lümeg. – Bi lümik itim var, adama hürmür də
(Ordubad) uşaq oyunu adı. – Uşaxlar lümqaç oynuyur
(Göyçay) tüksüz, tükü tökülmüş
I (Salyan) su basmış əkin yeri. – Vaxdilə əkərah yer olıb, so:radan bı əkərah yer gölləşir, bı yerə lümürdan di:lir II (Salyan) tamamilə, büsbütün
(Tovuz) südlə undan hazırlanan xörək adı. – Bir çovan lümürtü ola, elə ötürrəm ki, bəridən aηarı
(Masallı) qısa
(Cəlilabad) 1. kasıb, yoxsul 2. çılpaq. – Bi dənə adamı qoymerdılar, soyındırırdılar, elerdilər lüpbiz
(Tovuz, Zərdab) bax lümbürt II. – Getdim gördüm uşağlar lüpbürt soyuflar; – O dələduz gədə ağacı lüpbürt soyuf (Zərdab)
(Tovuz, Zərdab) bax lümbürt II. – Bu ət lüpürt yağdı. – Bir toğlu kəsdix’ lüpürt yağ çıxdı (Tovuz)
(Lənkəran) çölpişiyi
(Yevlax) boğazı tüksüz (toyuq, xoruz)
I (Ağbaba) yuva. – Üç-dört yerdə quş lüvəsi tapbışam II (Meğri) qurumuş içi boş ağac. – İndi bu lüvəni yaxşı yarecam, üş-dört yüx’ odunu çıxecex’
(Balakən) al. – Ma, bu kitabı qardaşına ver
(Qax) bax ma. – Maa, habı da sağa çatacax
(Zərdab) yaxşı ki, heç olmazsa. – Maal, özünü sən də adam yerinə qoyursan
(Əli Bayramlı) qiymət. – Sən də day munun mabağın artırma
I (Culfa, Ordubad) bax maj I. – Mən macı tutdum (Culfa) II (Oğuz) bax maj II. – Macı qoyullar ki, lobya çıxsın o ağaca
I (Daşkəsən) girintili-çıxıntılı. – Gərəməşöy özü macar oloy II (Bolnisi) tünd çaxır
(Oğuz) lobya və ya xiyar tağının sarınması üçün onun dibinə ağac basdırmaq. – Paxlanı macdıycam sabah
(Culfa) şumlanma zamanı xışın, kotanın dəstəyindən tutan adam. – Macgal kotannan yer sürür
(İsmayıllı) bax maj II. – A Şa:sənəm, bir-ki dənə maç ver mənə, maçım çatmadı, lobyadan bir əzi maçsız qaldı
I (Salyan) qatır. – Maça çox yük götürər II (Salyan) qoyunun qol əti. – Taskəbabı maça ətinnən olar III (Zəngilan) qoyunun (və ya keçinin) boğazından
(Bakı) aşıqla oynanılan uşaq oyunu adı
(Cəbrayıl) bax maça III. – Qoyunumuzun maçanı var
(Cəbrayıl) boğazında bir cüt vəzi olan (qoyun, keçi). – Qoyunumuz bir maçannı quzu doğdu
(Ordubad) nənə, ananın anası. – Get şə:rdən maçını gəti
(Çənbərək) yorulmaq. – Oğarda işdədim ki, indi də maçıdım qaldım
I (Qarakilsə, Zəngilan) tək, bircə, yeganə. – Dədəsinin-nənəsinin madar oğludu, ərkö:n bö:düflər (Zəngilan); – Onun madarı bircə bıdı dayna (Qarakilsə
I (Gədəbəy) tək, bircə, yeganə. – Madar-güzar bir uşağımız var, o da oxuyor şə:rdə II (Qazax) dolanacaq, güzəran
(Bakı, Cəbrayıl, Qazax, Mingəçevir) imkan
(Oğuz) cansız, zəif
(Ağdam, Gədəbəy, Qazax, Tovuz) kövrək; davamsız. – Yaman mafrax çişmiş, diyən çürü:pbüş, çəkəndə qırıldı, yarısı qaldı ağzımda (Qazax); – Bu usdollar
(Gəncə) kövrəklik. – Mafraxlığına baxma, pula gedəndi
I (Kəlbəcər, Xanlar) damın iki tir arasındakı hissəsi. – Bir evdə üç mağ pərdi döşənir (Xanlar) II (Biləsuvar) bacarıqsız
(Cəbrayıl, Qarakilsə, Meğri, Zəngilan) günün isti vaxtında mal-qaranın axşam sərini düşənə qədər saxlandığı kölgəlik
(Qax) balaca saxsı qab
(Ağdaş, Salyan) 1. kiçik arx. – Məhlədə mağalan qazırdım (Ağdaş) 2. ləklər arasındakı tirə. – Mağalanın hərəsinə on mamadur şitili vurmuşam (Ağdaş)
I (Qəbələ) suyu çəltik zəmisindən kənara axıtmaq üçün arx. – Nəcməddin baba öz zəmisinnən Feyzulla babanın zəmisinə mağallaxnan su verir II (Ağdaş, Gə
I (Ağdaş, Bərdə, Bolnisi, Borçalı, İmişli, Qazax, Mingəçevir, Oğuz) 1. toy məclisi. – Qız evində o gecə sübhə tək mağar qurub, küy-kələy elədilər (Ağd
(Ağdaş, Qax, Şəki, Zaqatala) sap çarxı. – Mağaradan sap qutarıf (Ağdaş); – Nərgiz, sağa diminəm mağaranı sökmə? (Zaqatala)
(Meğri) imkan. – Mağdıri çatdıği qədir paltar-maltar da alıp
I (Bakı, Borçalı, Cəbrayıl, Cənubi Azərbaycan, Dəvəçi, Gədəbəy, Goranboy, İsmayıllı, Kürdəmir, Şərur, Zəngilan) bax maal
(Bakı, Cəlilabad, Quba) bax maal. – Ma:ğul bu kitabı gətirdim, yuxsa uxumağa bir şeyin ulmıyacağdı (Quba); – Ma:ğul sən gəldün çıxdun (Cəlilabad)
(Cənubi Azərbaycan) xışı boyunduruğa bərkitmək üçün ağac parçası. – Mahara olmasa, xış boyunduruxda durmaz
(Ordubad) dəryaz. – Biz otı mahıynan çalarıx
(Zəngəzur) məgər. – Mahlım man burcimi daneyram, san u cür danışeysan?
(Ağdaş) alça növü. – Mahmudu alça yeməli deyil