(İsmayıllı, Zərdab) həmişə, aravermədən. – Mən peydar bu birqa:dada işdəmişəm; – Sənin işin peydar belə olur (Zərdab)
(Cəlilabad) həmişə, aravermədən. – Peydəmə mının bırnınnan qan gedey
(Borçalı, Cəbrayıl, Çənbərək, Qazax, Şəmkir, Tovuz) bax peydar. – Bizim bulaxdan peydər su axer (Borçalı); – Dayım peydər bir mahnı oxuyur (Şəmkir); –
(Gəncə, Salyan) bax peydar. – Peydəri su axıdır, gənə deyir taxılım yanır (Gəncə); – Özi peydəri çay içir, mə: vermir (Salyan)
(Salyan) qarğıdalı. – Peyğambığda yayda çıxır. – Peyğambığda xeyirri şeydü
I (Quba, Laçın) qarğıdalı. – Qaraqışlax kəndində qardalıya peyğəmbər deyillər (Laçın) II (Göyçay) bazar ertəsi Peyğəmbər armud (Quba) – armud növü
(Əli Bayramlı) bax peyğambığda
(Bakı, Cəbrayıl, Dəvəçi, Zəngilan) bax peyğəmbər I. – Bırda üş loda peyğəmbəri var (Bakı); – Peyğəmbəridən mala silos düzəldillər (Zəngilan) Peyğəmbə
(Biləsuvar) bax peyğambığda. – Bosdanda peyğambuğda çoxdu
(Laçın) yekəburun (adam)
peyik olmax: (Barana, Tərtər) gəzməkdən yorulmaq. – Qoyunum itmişdi, çox axdardım, peyik oldum (Tərtər)
(Qazax) uzaqlaşmaq, tərk etmək. – Quşun yuvasını uçurtdum deyə peyikdi
(Zaqatala) az peyinli (yer)
peykam göndərmeg: (Bakı) xəbər göndərmək. – Bu da Dadaş, gündə üsdümə bir peykam göndərir
(Salyan) qorxu. – Uşağın atadan peykarı olsun gərəg
(Şamaxı) daramaq (yunu). – Yunu peyləyib qundağa vurullardı
(Lənkəran) şişmək (gəmiyə aiddir). – Gəmini suya sal, peyləşsin
(Qazax) həmişə, ardıkəsilmədən. – Məhəmməd peypeyvax səniη daleynaη danışer
(Cəbrayıl) təsirlənmək. – Həsən buz kimi suyu işdi, heş peysimədi də
(Oğuz) təmkinli
(Meğri, Şərur, Zəngilan) peyvənd, calaqlanmış. – Bırda peyvas ərix’ləri verillər zavoda (Meğri); – Əriy ağacını alçıya peyvas eləməy olar (Şərur) ◊ Pe
I (Əli Bayramlı, Gədəbəy, Xocavənd, İmişli, İsmayıllı, Kürdəmir, Sabirabad, Salyan) 1. kobud 2. qanmaz
(Əli Bayramlı) kobudluq. – Sən peziliyini birdəfəliy at!
(İmişli) qorxub qaçmaq. – Güci çatmadı, pezikdi
(Şərur) güclü
(Saatlı) özünü güclə arabaya soxmaq
(Tərtər) pəyəçi, pəyə işçisi. – Köhnə dilnən biz de:irik kin, pə:çi pə:də işdiyir
(Şəki) ədəbsiz, söyüşkən. – Musdafa çox pədəravadı
(Oğuz, Şamaxı) bax pədərava. – Ağa o qədər pədərvayidi ki, oni danışdırmamax yaxşıdı (Şamaxı); – A kişi, sən nə pədərvayi adamsan (Oğuz)
(Axalsxi) viran olmuş evin yeri. – Bu pəglərin sahibi kimlər idi?
(Quba) bax peyğəmbərbuğda. – Bu il üş put pəğəmbərbuğdamız ulubdu
(Axalsxi) viran qoymaq. – Qovğa zamanı kəndimizi yandırıb pəğləşdirdilər
(Axalsxi) viran qoymaq. – Duşman əvələrimizi pəğlətdi
(Şahbuz) arı. – Biz arıya pətəx’ də deyərix’, pəkəhkən də deyərix’
I (Dərbənd, İsmayıllı, Quba, Şamaxı) kəvər, göy soğana oxşayan yabanı bitki adı. – Bu yil meşədə pəl çux ulub (Quba); – Pəldən uladu yəxşi çüdü (Dərbə
(Qax) yekəağız
(Ağcabədi, Cəbrayıl, Gəncə, İsmayıllı, Kürdəmir, Qazax, Mingəçevir, Şəki, Şəmkir, Tovuz) buynuzları yanlara əyilmiş qulaqları sallaq (heyvan)
(Ordubad, Şərur) yekəbaş, qanmaz. – O, çox pələbaş adamdı (Ordubad)
(Gəncə) yoğunbuynuz. – Pələbuynuz kəl açılıf
(Əli Bayramlı, Qarakilsə, Lənkəran, Salyan) həyət qapısı. – Pələdi bağladı: n? (Əli Bayramlı); – Get pelədi ört! (Lənkəran); – Pələdin ağzında dayanağ
(Ağdam, Şamaxı) uşaq oyunu adı. – Gəlin gedəyin pəlağac oynuyax (Ağdam); – Gəlin pəlağac oynıyax (Şamaxı)
(Qax) qoca çaqqal. – Pələqulağ kimik <kimi> ulama, sesuvu kes
(Gəncə, Kürdəmir, Şəki) yekəqulaq. – Pələqulağ atı satdım (Gəncə); – Pələqulax qoyun sütdüdü (Kürdəmir)
I (Kürdəmir) südlü pəhriz xörəyi II (Cəlilabad, Lənkəran, Masallı, Yardımlı) bağda, bostanda düzəldilən çardaq
(Şərur) çirkin
(Xaçmaz, Quba) çox zəif
(Bakı, Xaçmaz, Quba) bax pələmird
(Culfa, Qax, Mingəçevir, Şəki) iri bədənli, kök (adam). – Pələmürdə adam işi yarıtmır (Culfa) Pələmürdi ulmax (Quba) – taqətdən düşmək
(Əli Bayramlı) bax pələd. – Hasangilin pələndi hündürdü
(Cəbrayıl) kobud (adam). – Bu çox pələnpört adamdı