(Biləsuvar) bax peyğambığda. – Bosdanda peyğambuğda çoxdu
(Laçın) yekəburun (adam)
peyik olmax: (Barana, Tərtər) gəzməkdən yorulmaq. – Qoyunum itmişdi, çox axdardım, peyik oldum (Tərtər)
(Qazax) uzaqlaşmaq, tərk etmək. – Quşun yuvasını uçurtdum deyə peyikdi
(Zaqatala) az peyinli (yer)
peykam göndərmeg: (Bakı) xəbər göndərmək. – Bu da Dadaş, gündə üsdümə bir peykam göndərir
(Salyan) qorxu. – Uşağın atadan peykarı olsun gərəg
(Şamaxı) daramaq (yunu). – Yunu peyləyib qundağa vurullardı
(Lənkəran) şişmək (gəmiyə aiddir). – Gəmini suya sal, peyləşsin
(Qazax) həmişə, ardıkəsilmədən. – Məhəmməd peypeyvax səniη daleynaη danışer
(Cəbrayıl) təsirlənmək. – Həsən buz kimi suyu işdi, heş peysimədi də
(Oğuz) təmkinli
(Meğri, Şərur, Zəngilan) peyvənd, calaqlanmış. – Bırda peyvas ərix’ləri verillər zavoda (Meğri); – Əriy ağacını alçıya peyvas eləməy olar (Şərur) ◊ Pe
I (Əli Bayramlı, Gədəbəy, Xocavənd, İmişli, İsmayıllı, Kürdəmir, Sabirabad, Salyan) 1. kobud 2. qanmaz
(Əli Bayramlı) kobudluq. – Sən peziliyini birdəfəliy at!
(İmişli) qorxub qaçmaq. – Güci çatmadı, pezikdi
(Şərur) güclü
(Saatlı) özünü güclə arabaya soxmaq
(Tərtər) pəyəçi, pəyə işçisi. – Köhnə dilnən biz de:irik kin, pə:çi pə:də işdiyir
(Şəki) ədəbsiz, söyüşkən. – Musdafa çox pədəravadı
(Oğuz, Şamaxı) bax pədərava. – Ağa o qədər pədərvayidi ki, oni danışdırmamax yaxşıdı (Şamaxı); – A kişi, sən nə pədərvayi adamsan (Oğuz)
(Axalsxi) viran olmuş evin yeri. – Bu pəglərin sahibi kimlər idi?
(Quba) bax peyğəmbərbuğda. – Bu il üş put pəğəmbərbuğdamız ulubdu
(Axalsxi) viran qoymaq. – Qovğa zamanı kəndimizi yandırıb pəğləşdirdilər
(Axalsxi) viran qoymaq. – Duşman əvələrimizi pəğlətdi
(Şahbuz) arı. – Biz arıya pətəx’ də deyərix’, pəkəhkən də deyərix’
I (Dərbənd, İsmayıllı, Quba, Şamaxı) kəvər, göy soğana oxşayan yabanı bitki adı. – Bu yil meşədə pəl çux ulub (Quba); – Pəldən uladu yəxşi çüdü (Dərbə
(Qax) yekəağız
(Ağcabədi, Cəbrayıl, Gəncə, İsmayıllı, Kürdəmir, Qazax, Mingəçevir, Şəki, Şəmkir, Tovuz) buynuzları yanlara əyilmiş qulaqları sallaq (heyvan)
(Ordubad, Şərur) yekəbaş, qanmaz. – O, çox pələbaş adamdı (Ordubad)
(Gəncə) yoğunbuynuz. – Pələbuynuz kəl açılıf
(Əli Bayramlı, Qarakilsə, Lənkəran, Salyan) həyət qapısı. – Pələdi bağladı: n? (Əli Bayramlı); – Get pelədi ört! (Lənkəran); – Pələdin ağzında dayanağ
(Ağdam, Şamaxı) uşaq oyunu adı. – Gəlin gedəyin pəlağac oynuyax (Ağdam); – Gəlin pəlağac oynıyax (Şamaxı)
(Qax) qoca çaqqal. – Pələqulağ kimik <kimi> ulama, sesuvu kes
(Gəncə, Kürdəmir, Şəki) yekəqulaq. – Pələqulağ atı satdım (Gəncə); – Pələqulax qoyun sütdüdü (Kürdəmir)
I (Kürdəmir) südlü pəhriz xörəyi II (Cəlilabad, Lənkəran, Masallı, Yardımlı) bağda, bostanda düzəldilən çardaq
(Şərur) çirkin
(Xaçmaz, Quba) çox zəif
(Bakı, Xaçmaz, Quba) bax pələmird
(Culfa, Qax, Mingəçevir, Şəki) iri bədənli, kök (adam). – Pələmürdə adam işi yarıtmır (Culfa) Pələmürdi ulmax (Quba) – taqətdən düşmək
(Əli Bayramlı) bax pələd. – Hasangilin pələndi hündürdü
(Cəbrayıl) kobud (adam). – Bu çox pələnpört adamdı
(Qazax) yöndəmsiz
(Şamaxı) dağınıq ◊ Pələsəng eləməx’ (Gədəbəy) – dağıtmaq. – Buğduyu kim pələsəng ele:f buralara? Pələsəng olmağ (Şamaxı) – dağılmaq
I (Zaqatala) əyriburun. – Muxdar əmi pələşdi II (Xanlar) kök (davar). – Bu pələş buzoydan yaxşı öküz olajax III (Lənkəran, Yardımlı, Salyan) səliqəsiz
(Quba) yabanı bitki adı. – Bağda pələşkə bitübdü
(Salyan) bulanıq, lilli su Pələşo gəlməg (Kürdəmir, Salyan) – kələk gəlmək. – Mə: pələşo gəlmə! (Salyan)
(Əli Bayramlı, Qazax, Lənkəran, Masallı) bax pələd. – Əliyə bizim pələtin yanında irasd gəldim (Lənkəran)
(Naxçıvan) talvar. – Pələvarın altı kölgə olur
(Cəbrayıl) suvanmış. – Hüseyin ağanın pəliskar quyusu varmış