qajırğa eləməx’: (Çənbərək, Karvansaray) adət etmək, vərdiş etmək. – Oruc qajırğa eliyif deyin, hər gün tezdən durur (Karvansaray)
(Oğuz) quzğun. – Qajir ət yi:r
(Gədəbəy) höcətləşmək. – Qajmıllanıf kimə nelə:jəx’siη?
(Şəmkir) bax qajır. – Mən qajmir adamam
(Quba) boynu tüksüz toyuq. – Bizim qaku cinsinnən to:ğlarımız var
I (Oğuz, Zaqatala) qoza. – Ağacdan düşən qaqanı donuz yidi (Zaqatala); – Palıdın iri-iri qaqaları olur (Oğuz) II (Zəngibasar) bax qaqqa I
(Zaqatala) ağacdələn
(Qax) bax qaqa I
(Zaqatala) sacda bişirilmiş qarğıdalı çörəyi. – Anam qaqaley bişirdi
I (Ağcabədi, Kəlbəcər, Ucar) hər növ şirniyyat (və ya meyvə) (uşaq leksikonunda). – Ay qız, gə sq: qaqqa vereyim (Kəlbəcər); – Gə sənə qaqqa verim (Uc
(Ucar) bax qaqqa I. – Gə sənə qaqqa-billə verim
(İmişli) uşaq oyunu adı
(Lənkəran) qağayı. – Də:zin üsdünnən qaqqo:lar uçur
(Dərbənd) quş adı. – Qaquşxarək payiz uldi, buralarda ular
(Salyan) savaş, dava. – Adam hər şeydən ötrü qal salmaz
(Salyan) böyük səhəng. – Qalanı su:nan doldırıb quyya salıruğ ki, sui sərin olsın
(Salyan) böyük. – Sən də mə:m kimi qalaba külfət döğürsən ki, dolana bilmiyəsən
(Culfa, Şahbuz) qadın ayaqqabısı. – Həməşə arvatdar qalabaşmağı ge:rdilər (Şahbuz)
(Borçalı) dağa köçən camaatın kənddə qalan şeylərinin gözətçisi. – Qalabəyi cama:t yalağa köçərkən kətdə qaro:ul çəkerdi, kətdə qalerdi
(Füzuli) kaha. – Bını qovdı saldı bir qalaçıya
(Dərbənd, Göyçay, Xaçmaz, Quba, Qusar, Ucar) 1. belin ağac hissəsi (Göyçay, Ucar) 2. bişirilərkən çörək çevirmək üçün taxta alət (Dərbənd, Xaçmaz, Qub
I (Bakı, Dərbənd, Yardımlı, Xaçmaz, Xudat) qanqal. – Heyvannar qalağanı yi:rdilər (Bakı); – O təpədə qalağan çoxdu (Dərbənd) II (Balakən, Şəki) tənbəl
(Bərdə, Qax, Mingəçevir, Oğuz, Şəki) 1. belin ağac hissəsi (Şəki). – Belin qalağı sınıtdı 2. topqalaq oyununda top vurmaq üçün ağac (Qax, Oğuz)
(Zəngilan) qabı ağzınadək doldurmaq. – Qavlamanı bığdeynan qalaxla, götü gə, qavırqa qavırax
(Quba, Şəki) uşaq oyunu adı (qozla oynayırlar)
(Hamamlı) sevinmək
(Qax) qoyun qığı. – Sizin sütdən qalaş çıxiy
(Salyan) bax qalakeş
(Oğuz) uşaq oyunu adı
(Tovuz) atmaq, tullamaq. – Götü qalavazda getsin o:ana
(Qazax) bax qalavazdamax
(Qax) sərnic. – Qaldala süt sağırıx
(Bərdə, Dərbənd, Göyçay, Kürdəmir, Oğuz, Şamaxı, Ucar) bax qağala. Qalğaya bəhməz yığırıx, şor yığırıx, tutma yığırıx, sarı yağ yığırıx (Ucar); – Piti
(Cəbrayıl) yiyələnmək. – Bıların hamısın qalxannamısan, bəs bizə nə qalıf?!
(Ordubad) arı səbəti. – Arı qalıbda yaxşı bəslənir
(Cəbrayıl, Qarakilsə, Naxçıvan, İrəvan, Zəngilan, Zərdab) sacda bişirilən çörək. – Nənə, çörək pişirəndə mə: qalın sal (Cəbrayıl)
(Füzuli, Tovuz) sırıqlı
(Ağcabədi) sıx kolluq, qamışlıq. – Mən o qalınnığa girəmmərəm
(Mingəçevir) yumurta ilə göyərtidən bişirilmiş yemək
(Salyan) səxavətli, əliaçıq. – Qallac adamın ruzusun Allah həmişə yetirər
(Zəngibasar) badımcan
(Şərur) hamıya lağ edən
(Yardımlı) səs-küy. – Burdə qallığ yaratmaginən ◊ Qallığa düşmək – səs-küyə düşmək. – Uşəğ qallığa düşüb, yuxusu qaçıb
(Meğri) sırtıq. – Bu Xə:l kimi qalmıx gədə heş yerdə yoxdu
(Şərur, Yardımlı) qoyun-quzunu yemləmək üçün taxtadan düzəldilmiş yer, axur
(Qax) kələf. – Bir qalt ip vər
(Qazax, Qax, Tovuz, Zaqatala) qurumuş palçıq. – Sizə:ləndə qaltan ayağımı qırdı, töx’dü (Qazax); – Habura qaltandı, bura çəltiy əkmey olmaz (Qax)
(Qazax, Ucar) bərk yer
(Basarkeçər) yabanı bitki adı. – Qalyangülünün üsdə qanqırmızı güllər olur