(İrəvan) düzsuz, duzlanmamış. – Şərovsuz qalanda pənir qaxar da:
(Şəki) döşəmə silmək üçün əsgi. – A:z, Sona, şərpəni gəti, öyü sil
(Meğri) aravuran, böhtançı. – Şərşəmətə Mohmıt gedey altda-üsdə dişinin dibinnən qurtaranı dey
şərvan olmax: (Şəki) biabır olmaq, rüsvay olmaq. – Qonşular içində şərvan oldux
(Başkeçid, Beyləqan, Borçalı, Daşkəsən, Gədəbəy, Qazax, Şəmkir, Tovuz, Zaqatala) kiçik kasa, piyalə. – Şərvətiyi ma: ver ordan (Daşkəsən); – Uşağın xö
(İrəvan) bədəncə iri. – O, çox şəsdi oğlandı
(Lənkəran) hədə-qorxu gəlmək, qorxutmaq
(Zəngilan) yavanlığa qənaət etməmək, iri tikələrlə götürüb yemək. – Bir kasa qatığı bir dayğada şəşgüllədilər qutardılar
(İsmayıllı) kələz, iri kərtənkələ. – Çaylaxda çoxlu şəşid gördüm
(Gəncə) mət. – Biyanı qaynadırdılar, şəti çıxırdı, onnan dərman qayırırdılar
(Qardabani, Qazax) alaq təmizləmək üçün alət, alakeş
I (Qax, Quba, Oğuz, Şamaxı) bax şatal I. – Şətəli ləzgilər giyir (Qax) II (Ağdam, Astara, Bakı, Böyük Qarakilsə, Cəlilabad, Əli Bayramlı, Lənkəran, Oğ
(İrəvan) alağını təmizləmək, alağını vurmaq. – Bu yeri təzə şətələmişəm
(Əli Bayramlı) nadinclik ◊ Şətəllik etmək (Əli Bayramlı) – nadinclik etmək. – Qulu çox şətəllik eli:r
I (Göyçay, İsmayıllı) yaltaq II (Oğuz) pinti, səliqəsiz. – Mənim şəti adamnan xoşum gəlməz
(Gədəbəy, Qazax, Şəki, Tovuz) bax şebədə. – Didıxlarnın hamısı şəvədədi (Şəki) ◊ Şəvədə düzməx’ (Qazax) – lağ etmək, rişxənd etmək
(Cəbrayıl) kol-kos
(Cəbrayıl) düşərgə. – Gərəx’ şəvgəni ağacın divində saleydıx
(Cəbrayıl) ağac növü adı. – Şəvid möhkəm ağaşdı, yaxşı əlağacı isdiyirsənsə şəviddən qayır
(Cəbrayıl, Zəngilan) axşam qaranlığı, axşamçağı ◊ Şəvinix’ düşəndə (Zəngilan) – axşam qaranlığı düşəndə
(Ağdam) yabanı bitki adı
(Laçın) əsgi
(Tovuz) 1. tez, sürətlə 2. fasiləsiz, ara vermədən
(Bakı, Borçalı, Cəbrayıl, Çənbərək, Daşkəsən, Füzuli, Gəncə, Goranboy, Xanlar, İmişli, Kəlbəcər, Lənkəran, Meğri, Mingəçevir, Oğuz, Sabirabad, Salyan,
(İmişli) bax şıdırqama. – Daşı şıdırğılama daşıdı tökdi qapıya
(Cəlilabad) bax şıdırğa. – Ginə nə şirin canə qəss eleysən, şıdırği işdeysən, Hüseynağə mə:lim
(Saatlı) 1. tez-tez 2. ara vermədən
(Basarkeçər) vurmaq. – Yetirən kimi Həsən Əlini şıfladı
(Bakı) qapı ağzına salınan palaz parçası. – Şığanı kandardan nöş götürdün?
şığala vermək: (İmişli) böyük dəstə ilə şığamaq, cummaq, hücum etmək. – Cəyirtgə şığala verərdi taxıla, bossana yeərdi
(Culfa) xəlbir
(Meğri) nişanə, əlamət. – Bı Mıratda bir tikə adamlıx şıqqı yoxdu
(Ucar) çırtıq ◊ Şıqqıra vurmağ – çırtıq çalmaq. – Oxuyan oxuyur, qalannar şıqqıra vırır
(Bakı) tez, tələsik. – Qardaşım öydən sıqo:ul çıxdı
I (Qazax) qərzəkdən çıxmış qoz II (Qazax) çayın dayaz yeri III (Zaqatala) işə yaramayan at
(Basarkeçər, Füzuli, Meğri, Ordubad) 1. ikiyaşar at (Basarkeçər). – Şılxoru canavar parçaladı (Basarkeçər) 2
(Qazax) 1. qırıq-qırıq 2. əzik-əzik 3. şilküt
(Meğri) sıx kolluq. – Şılını yarıp aynın dalıncan yeriyəmmerdix’
(Lənkəran) köçəri quş adı
(Cəlilabad) gözdən axan çirkli su ◊ Şılpığ bağlamağ – gözdən çirkli su axmaq. – Keçmişdə cama:tın gözi şılpığ bağlamışdı, qızmadan öleydi
(Bərdə) yabanı bitki adı
(Salyan) öyünmək, sevinmək. – Bı çağacan nə iş görmüşəm ki, şınaxlanım da
(Qazax) qəlb ◊ Şınaxtını qırmax (Qazax) – qəlbinə toxunmaq, xatirinə dəymək. – Şınaxtımı qırdın
(Ağbaba) deyəsən. – Şınaxtım, Əzizə şə:rə gedir
(Ağdam, Qazax) bax şindan
(Meğri) çır-cındır. – Ə:, na şındırğın tullana-tullana galeysan?
(Meğri) cırmaq, parça-parça etmək. – İt unı ela şındırıxlamışdı, gəl görasan
(Lənkəran) 1. köhnəlib cındıra dönmək 2. cırıq-sökük olmaq. – Xanağanın paltarları tamam şındırlaşıb
(Meğri) xarabalıq. – Məjmeyi bir tərəfdə, saj bir tərəfdə, bojqa bir yanda, elə bil şınqırxanadı
(Kürdəmir) kiçik kələf, kiçik yumaq. – O şınqıl əğıηa dolaşır, əgil götür