(Oğuz) az-az. – Nuru təvəllə yığıb xeyli mum düzəltdi
I (Salyan) səliqə, səliqə-sahman. – Ay bala, evi-eşiyi təvənədən salmo:un. – Öyə-eşigə baxmassan, təvənədən düşər II (Salyan) minnət
I (Basarkeçər, Culfa, Kəlbəcər, Qarakilsə, Mingəçevir, Oğuz, Şərur) dəyirmanın üst daşındakı girintiyə keçirilən rombşəkilli dəmir hissə
(Meğri) vəziyyət, şərait. – Bu yerin təvərzəsi həylədi ki, at-qatırın tərkin qılmax olmaz
(Tovuz) tədbir ◊ Təvkir qılmax (Tovuz) – tədbir görmək. – Yığılın mənim işimə bir təvkir qılın. – O məsələ:n bir təvkirini qılmax lazımdı
I (Şəki) külqabı. – A:z, təvləni habıra gəti II (Şəki) mürəbbəqabı. – Mürəbbə də gəti, ho zərri təvlədən də
(Zəngibasar) dəyirmanın daşını oxla birləşdirən dəmir hissə. – Təvrəx’ qırılıf, daş hərrənmir
(Qazax) bax ayalğa. – Törə onun təyəlğasıdı
(Qax) kiçik qazan, qazança
təytin olmağ: (Salyan) sakit olmaq, sakitləşmək. – Sa:lla biy az təytin ol
(Çənbərək) çıxıb getmək ◊ Təzdənif getməx’ (Çənbərək) – qaçıb getmək. – Ələddin alatorannan təzdənif yetdi kəndə
(Mingəçevir) 1. araqçın 2. gecəpapağı
(Qazax, Oğuz) mizrab. – O təzəneyi ver, saηa bir Kərəm gözəlləməsi çale:m, gör nejədi (Qazax)
(Basarkeçər, Kürdəmir) hürkmək, hürküb qaçmaq. – Öydən çolpalar küdriyə təzikip (Kürdəmir) ◊ Təzikif getməx’ (Basarkeçər) – çıxıb getmək, qoyub getmək
(İsmayıllı) məsləhət görmək, məsləhət bilmək. – Əbdül dayı təzkirib ki, oğlunu oxutsun
(Cəbrayıl, Hamamlı, Kəlbəcər, Meğri, Ordubad) bax təzix’məx’. – Qalxozun qoyunnarı bı gecə təzib yataxdan çıxmışdılar (Ordubad); – İnəyim səniη nobatı
(Şərur) ikinci suvarma
(Ağbaba) kiçik budaqlı ağac
I (Ağcabədi, Ağdam, Borçalı, Culfa, Gədəbəy, Xanlar, Qazax, Laçın, Meğri, Ordubad, Şəmkir, Şuşa, Tovuz, Zəngilan) böyük topa
(Şahbuz) bir şeyi təpə şəklində bir yerə yığmaq, qalaq vurmaq, birbirinin üstə yığmaq. – Taxıl savrılıb sora yerə tığıllanır
(Ağdam, Bərdə, Şuşa) bax tığıllamax. – Taxılı tığla qutar, gedəx’ evə (Şuşa); – Ə:, bu qartofu kim tığlıyıf bura? (Bərdə)
(Dərbənd) 1. döngə 2. dalan. – Şix tığrığı mastovoylanmayıb
(Qarakilsə) basa-basa doldurmaq, möhkəm doldurmaq
(İmişli) tıxac. – Şüşə:n tıxəyin boş qoyubsan, su axıb
(Şərur) qatıq-çörək doğraması
(Oğuz) dolu, ağızbaağız. – Çuvalı tıxma doldur
(Zaqatal) dopdolu, tamamilə dolu. – Otax ağzına kimi tıxmatıxdı
(Naxçıvan) qısaboylu, gödək
(Naxçıvan) gödərək
(Meğri) sıx, bir-birinə yaxın. – Quzay arxaşdarda sürü tıxnaş yatır
(Kürdəmir) ağzına kimi, tamamilə. – Töylə tıqqıc doludi malqareynan
(Lənkəran) yabanı bitki adı. – Evin dalınnan bikgə tılakeşniş dər, həyət süpürgəsi düzəldəğ
(Naxçıvan, Ordubad) bax tilif. – Çayın tılıfın töküllər lumunun dibinə (Naxçıvan); – Çayın tılıfın boşaldarıx eşiyə (Ordubad)
(Yardımlı) itələmək. – Nə tımbaleysən məni?
(Lənkəran) dopdolu, lap dolu
(Naxçıvan) qısaboylu
(Başkeçid, Borçalı) vasvası. – Tımır adam hər şeyə diqqət elər (Başkeçid)
tımxırığını sallamax: (Tovuz) qaşqabağını tökmək, küsmək. – Ə:, tımxırığıηı niyə sallamısaη, qorxma, əmin burda döymü, işdəriηi düzəldəjəm
(Borçalı) vasvasılıq ◊ Tımxırlığ eləməx’ – vasvasılıq etmək. – Nə tımxırlığ eliyirsəη?
(Şamaxı) tın-tın, burnunda danışan. – Sə:r-sə:r tımığ Həsən bizə gəlmişdi
(Ucar) qısaboylu
(Zəngibasar) kin. – Hər dınqılı işdən ötrüm adam qardaşıynan tın saxlamaz
(Zəngibasar) tənə, qınaq. – Elləmə, a:z, elin tınazınnan qorx. – Elin tınazınnan ayb eli:rəm, onᵔö:rə də dillənmirəm
(Yardımlı) doldurmaq. – Bu bərdon pinnən tınc olub
I (Ağbaba, Ağcabədi, Xaçmaz, Qax, Oğuz, Zəngilan) ürəyi darıxmaq, hava çatmamaq, təngnəfəs olmaq, boğulmaq
(Əli Bayramlı, Kürdəmir, Salyan) bax tımığ. – Tınığ Raufun qardaşı Hidayəti bərk döydi (Əli Bayramlı); – Əlyusif tınığ olmasa, nıtqı pis olmaz (Kürdəm
(Ağdərə, Culfa, Gədəbəy) bax tımığ. – Tınıx adam burunda danışey (Gədəbəy); – Elə burnunda danışırdı deyə, tınıx Nuru de:ərdix’ (Ağdərə)
(Şəmkir) burunda danışmaq. – A bala, nə tınıllırsaη?
tınqılığı durmax: (Hamamlı) kefi durmaq. – Az:, tınqılığın durmuyuf ha, bir yerdə otursaηa
(Yardımlı) darıxmaq. – Çoxdandı görmey, tınsıxıb