(Qarakilsə) naziklətmək. – Kərəntinin ağzını yuxaltmax lazımdı
(Qax) qırxmaq. – Yüzünü yulutup geliy
(Quba) əlverişli. – Sənin dedigün kimi yumaşegdü
(Bakı) diyirlənmək
(Xanlar) suda pörtülüb qurudulmuş çəyirdəkli zoğal. – Qışda ərişdəyə yumru da tökəllər
(Şəmkir, Tovuz) umsuq. – Adam əlini civinnən çıxardanda yumsux elə bilər ona şey verirsən (Tovuz); – Bu nə yumsux uşaxdı, heç gözü doymur (Şəmkir)
(Füzuli) dəvə
(Qazax) fərsiz. – Adam yurditirən olmaz
I (Dərbənd) 1. vurmaq 2. döymək. – Qardaşim meşədə dovuz yuradu; – Ağacnən yuraduğ iti II (Dərbənd) yumurta döyüşdürmək
(Cəbrayıl, Qarakilsə) 1. kimsəsiz 2. qarımış
(Ağdaş) sonbeşik. – Bu qız yuvadibidi
(Zaqatala) bacarıqsız
(Ağdam) ölüyuyan. – Bizdərdə ölənin paltarın yuyucuya verəllər
(Sabirabad) tez, cəld. – Yügürəppək gedib Əlini çağır
(Bakı) tez, cəld
(Kürdəmir, Salyan) bax yügürəppək. – Bayram, yügürübbə ged, İman mə:llimi çağır bıra (Salyan); – Uşağ yügürübbə yanıma gəldi (Kürdəmir)
(Ağcabədi, Bərdə, Qubadlı, Tərtər, Zəngilan) üstünə yorğan-döşək, palaz yığılan taxt. – Yükü yükaltıya yığırıx (Ağcabədi)
(Qubadlı) yükün üzünə çəkilən pərdə. – Yüküzünü gəti, yükün üzün ört
(Ağdam, Qubadlı) bax yügürəppək. – Həsən yürəbbə gedib onu çağırdı (Ağdam); – Ə, bir yürəbbə qaş, dədəηi bura çağır (Qubadlı)
(Şəmkir) bax yü:rgən. – Çağıyı yürgəyə qoy, bir tez eşiyə çıx
(Goranboy) beşik, nənni
(Mingəçevir, Ucar) beşik, nənni. – Uşax yü:rməşdə irahat yatır (Ucar)
(Ağdam, Cəbrayıl, Cəlilabad, Əli Bayramlı, Füzuli, Qazax, Saatlı, Salyan, Tərtər, Zəngilan) bax yüyrəx’
(Tərtər) yellənmək (beşikdə). – Uşağ yü:rükdə yü:rünür
(Gəncə) çayın iti axan yeri. – Yüyənəkdə çimməy olmaz
(Gədəbəy) beşik, nənni. – Yüyrəx’siz uşax çətinnix’nən yatar
(Başkeçid, Cəbrayıl, Füzuli, Göyçay, Kürdəmir, Tərtər, Zəngilan) bax yüyrəx’. – Uşax yüyrükdə yatıb (Zəngilan); – İçi boş yüyrüyü dəbərtsən, yaxşı olm
(Lənkəran) payızda qırxılan qoyun yunu. Zz
(Xaçmaz, Quba, Qusar) pərdilərin üstünə düzülən taxta. – Öyə əlli zabağ çatmudi <çatmayır> (Xaçmaz)
(Cəbrayıl) pis. – O sənnən zabın oğlandı:?
(Balakən) qıf
I (Borçalı, Qazax) bax zabır. – Zabreynan nö:üt də töx’, su da töx’, isdəsəη, yağ da töx’ (Borçalı) II (Bolnisi) acizlik
(Borçalı, Qax, Qazax, Zaqatala) bax zabır. – Oğul, İsə, get qonşumuzun zabrısını gətir (Qazax)
(Borçalı, Qax, Zaqatala) bax zabır. – Zabruni qeti, üşşeyə nöyüt toqum (Qax); – Zabruni tez qeti, çırağa növüt tökəsiyam (Zaqatala)
(Zəngibasar) pislik, yamanlıq. – Zabunnuğ eley, özinə oley
(Borçalı) bax zabır. – Zaburnan nöüt töküllər, su töküllər
(Meğri) səfeh, ağılsız. – Hümbət əyal dəyi ki, zadırdı
zaft eləmax: (Şəki) becərmək, qulluq etmək. – Yeri özüm zaft eli:rəm Zaftında olmax (Qax) – öhdəsində, ixtiyarında olmaq
I (Zəngilan) zəif. – Kamıl yaman zağadı II (Ağbaba, Çənbərək, Hamamlı, Qax, Naxçıvan, Şərur) 1. mağara (Ağbaba, Çənbərək, Hamamlı, Naxçıvan, Şərur)
(Lənkəran) qızıl suyu. – Üzigimi zağaba saldırdım
(Çənbərək) özünü öymək, lovğalanmaq. – Zağalanan adamnan zəhləm-zivərim gedir
(Kəlbəcər, Zəngilan) qaraqarğa. – Zağa:n əti yeməlidi (Zəngilan)
I (Quba) bax zağa I. – Bu uşağ hələ əvvəldən zağardu II (Cəlilabad, Lənkəran, Masallı, Salyan) Əli yaman zağar adamdu, xoşuma gəlmey (Lənkəran); 2
(Bakı) xəz papağın qıraqları. – U qədər düz söz danışmısan ki, börkü:n zağarası gedib
(İrəvan) qısaboy. – O, zağarçanın biridi
(Qazax, Kürdəmir, Mingəçevir) yekəqarın. – Yoldan bir zağarqarın adam keşdi (Kürdəmir)
(Saatlı) bax zağalammax. – Çox zağarramma, sə:n işün döyi bı
(Qarakilsə) bax zağalammax. – Zağarrammax peşəsidi onun
(Salyan) dikbaşlıq
I (Qax) it II (Cəbrayıl) yağlı (süd). – Ölən inəyimizin südü yaman zağlıydı