(Qax) adaş
(Tovuz) qapını arxadan bağlamaq üçün istifadə olunan ağac. – O tırxını da qapının dalına qoy, gejə mal çıxıf gedər
(Salyan) sığal. – Gəlin özünə tırım verir
(Zaqatala) arıq, arıqlayıb əldən düşmüş
(Ağdam, Şuşa) diringi, oyun havası. – Bir tırınqı çal, qoy uşaxlar oynasın (Ağdam) ◊ Tırınqı tutmax (Şuşa) – oyun havası çalmaq
(Oğuz, Xaçmaz) natəmiz, pinti. – Bizim tırış Əziz də ağronomluğ oxuyur
(Salyan) pis, xoşagəlməz. – Hava çox tırış-fırışdı
(Füzuli) lovğalanmaq. – Ə:, nə tırışdanırsaη, qayıt bəri
(Qarakilsə) şələni iplə, kəndirlə bağlamaq. – Şələni tırmaşdıyırıx kin, uşmasın <dağılmasın>
(Qarakilsə) şələni bağlamaq üçün ip, kəndir
(Bərdə, Kəlbəcər) ləçək, qadın baş örtüyü. – Tırnanı qojalar başına salardı (Bərdə)
(Qazax) köçhaköç. – Dağda ırahatca oturmuşdux, qar yağanda tırnoy başdadı
(Zəngibasar) talamaq, qarət eləmək
(Qazax) taxıl təmizləyən maşın
I (Ordubad) tənbəl II (Zəngibasar) kin. – Ə:, qo:muyun tısını saxlıyırsan mənnən, deyəsən
(Kürdəmir, Şuşa) küsəyən, tez-tez küsən. – Bizim bu İbiş kişi yaman tısağandı (Şuşa)
(Çənbərək) kök. – Pəri tısdıxma Söyünnən də bərk kökəlif
(Karvansaray) qarın. – Tısğaηı a:na tut
(Qarakilsə) küsü ◊ Tısı bağlamax (Şuşa) – küsmək. – Biznən tısı bağlıyıf dədəη, görəndə üzün oyana tutur
I (Zəngilan) kök, yekəqarın. – Kazım yaman tısıx kişidi II (Tovuz) qısaboy, gödək
(Gədəbəy) gödək, qısaboy. – Bizdə o cür adama tısqa adam deyrix’
(Zəngibasar) qorxaq. – Nə tısqax gədə:mişsən sən?
(Ağdam, Əli Bayramlı, Şuşa, Zəngilan) küsmək. – Üş gündü tısıf mənnən, danışmırıx (Ağdam); – Tısırsaη dünənnən tıs (Zəngilan); – Uşağı elə pis öyrətmi
(Tovuz) qısaboy, gödək
(Bərdə, Zərdab) qısaboy, gödək. – Tısmıx adam çoxdu, axdarsaη kətdə bir beş-altısı olar (Bərdə); – Bizim qonşuluxda bir tısmıx kişi var, çox məzəli sö
(Oğuz) dopdolu, ağızbaağız. – Çuvalı otnan tısmıxma doldurub
(Cəlilabad, Culfa, Çənbərək, Füzuli, Goranboy, Xanlar, Naxçıvan, Zərdab) qısaboy, gödək. – Tısmırıx de:irix’ gödəx’ adama bizim kətdə (Xanlar); – Tısm
(Lerik) cücərmək
(Gədəbəy) ağac budaqlarından düzəldilən iri süpürgə. – Tıvılcıyı yəti süpirginən xırmanı
(Ağdam) uşaq oyunu adı
(Salyan) dik. – Öyin üssi tic olsa dammaz
(Salyan) qızmar. – Günorta:n tico: unda da bağda işdi:llər
(Salyan) ortası dik, qabarıq daş
(Gəncə) parça, qəlib. – Bazardan bir tifcəx’ savın aldım
(Qazax, Şəki) bax tikdir. – Danalar o tix’dirdə otdollar (Qazax)
(Cəbrayıl) məc. ağır. – Bı uşax illəf tix’mədi, güjüm çatmır
(Çənbərək) davakar. – Həsən çox tik adamdı
(Lənkəran) tıx, balığın xırda sümükləri. – Bala, moğa:t ol, balığı yiyəndə tikanı boğazında qalar a!
(Zaqatala) dik yer
(Salyan) divan, danlaq. – Mənə tutulan tikə sənə tutulsa, başu: qoymağa yer axtara:san ◊ Tikə tutmağ – divan tutmaq
(Zəngilan) yemək. – Gə gedəx’ birəz çörəx’ tikəliyəx’
(Kürdəmir) yönəlmək, istiqamət almaq. – Vahid öyə tikəldi
(İmişli) tikənək xəstəliyinə tutulmaq. – Əvrəş qoç tikənəx’lef, gör no:luf ona
(Qax) höcət, tərs
(Gəncə) göndərmək, yollamaq. – Gündə bir uşağı niyə üsdümə tikləndirirsən?
(Balakən) araba oxunu qollarla birləşdirən hissə
(Qaz, Şəki) iyrənmək
(Ordubad) arakəsmə. – Tiqə evi aradan kəsir ◊ Tiqə eləməx’ (Ordubad) – aradan kəsmək. – Mən evi tiqə elədim
I (Hamamlı, Xanlar, Kəlbəcər, Tovuz) 1. uc, zirvə 2. hündür (tərəf). – Dərə:n o tərəfi döş oloy, bu tərəfi til oloy
(Lənkəran, Salyan) 1. sürtülmüş, sürtülüb hamarlanmış, cilalanmış (Lənkəran). – Tilan çarx kimi nə axıb gedirsən 2